update

P.s. update 3
/Vrijdag 29 oktober 16.00 uur
Wachten...wachten...nog steeds geen bericht over de operatiedatum.
Ben inmiddels door de verpleging opgepakt en verhuisd naar een tweepersoonskamer, kamer 1.52 telefoon 2587296. Kamergenoot is nog niet gearriveerd. Tot die tijd ben ik erop vooruit gegaan.
En zojuist verneem ik de operatiedag: woensdag a.s. Vanaf dinsdag lig ik voor een vier- tot zestal dagen in het Catharinaziekenhuis.

P.S. 2 / update 26 oktober 2010
Het is dinsdagochtend. De cardioloog heeft me zojuist op de hoogte gebracht dat ik volgens de specialisten van het Catharinaziekenhuis een bypassoperatie zal moeten ondergaan i.t.t. het verzoek van het M.M.C. voor een stentprocedure. Een tegenvaller gelet op de volgorde van de informatie. Maar het zij zo. Over wat je niet beinvloeden kunt moet je je maar niet druk maken. Wat is, is. Mantra's die nu van pas komen.

22 oktober 2010

Afgelopen vrijdag mailde ik mijn familie het volgende bericht:

Lieve familie,

Gisterenmiddag ben ik na hevige klachten in de buik opgenomen in het MMC.
De eerste onderzoeken waren geruststellend, geen hartaanval (gehad), maar toen kwam de fietstest. En waar ik al maanden last van heb - ongeveer vanaf de dagen dat Piet begon te tobben met zijn hart en derhalve genegeerd, het zou wel projectie of beter geformuleerd introjectie zijn - beklemmend gevoel op mijn borst na plotseling hevige inspanning, gebeurde bij 180 watt (een gemiddeld niveau voor oudjes als ik). Ook waardes werden plotseling minder vrolijk; verhoging cholesterol en suiker,hartfilmpje fietstest.
Toen was ik de klos.
Mijnheertje moest blijven.
Aangepaste medicatie en vandaag de hartkatheterisatie.
Wat we vermoedden bleek waar; ook ik ben een Creemers.
Een vernauwing in de kransslagader.
Dat wordt dotteren of een omleiding (de vernauwing zit op een lastige stentplaats een soort driesprong).

Het is nu vrijdagavond. Zo dadelijk spreekuur. Op de afdeling veelal angstige mensen, die zich voornemen hun leefwijze te verbeteren als ze hier ontslagen worden. Op dat laatste betrap ik me ook. Geen roomboter bij het braden meer, minderen met alcohol en nog aardiger voor iedereen.
De verpleegsters willen me hier, lijkt het, eeuwig houden. Na twee dagen heb ik het wel gezien. Ik voel me prima en wil naar huis. Maar dat wilden de cardiologen ook, dus zal ik tot morgen moeten wachten. Verder wachten op een oproep in het Catharina ziekenhuis, waar ik de mij opwachtende hartchirurg de groeten kan doen van vele broers.

Je kunt met me telefoneren: 040-2587300, mailen, zelfs skypen is mogelijk. Mijn zoons hebben deze 1 persoonskamer omgebouwd tot pensionado-kantoor.

Lieve groeten,
Cor

Cor Creemers

corcreemers@gmail.com
skype: knorrus
web: http://gaspeltuin44.blogspot.com/
kamer: D1.155
tel: 040 258 73 00 (ziekenhuis)


P.S.
Over de tweede zin van mijn mail heb ik terecht opmerkingen gekregen: onduidelijk, te lang. Maar je hebt een excuus. Acute verwarring, van de ene dag op de andere is de oude sterke aap van zijn rots gevallen.
Het is nu maandagavond. Ik wacht op een oproep van het Catharinaziekenhuis. Intussen lees ik veel en praat met lotgenoten. Iedereen hier zoekt iemand die er erger dan hijzelf aan toe is.
Die zijn op deze afdeling volop aanwezig.
Toch moet er eentje zijn die zijn ergere niet vindt.
Diegene ben ik (voorlopig) zeker niet.
Goddank; het leven met de mijnen is me daarvoor veel te kostbaar.

Geheugen, spreek!*

Wat deed ik een uur geleden, een week geleden rond elf uur in de ochtend, op 20 oktober vorig jaar?
Wat dacht ik toen, hoe voelde ik me op dat moment?

Een dagboekschrijver - niet te verwarren met een blogger - schrijft om de tijd niet verloren te laten gaan.
Zo beeldt hij zich dat in.

Zonder dagboeknotities herinner ik me over 20 oktober (en mezelf toen) vagelijk enkel de voorbereiding op onze reis naar Berlijn.
Ik zoek naar houvast: mijn schoondochter was daags ervoor 32 geworden, maar ook toen besteedde ze er weinig aandacht aan.

Op mijn blog van 21 oktober 2009 schreef ik over de sprongsgewijze ontwikkeling van Luca en Noa, die in het weekend bij ons logeerden, ik maak ook melding van mijn lezing van Levinas en vermeld zijn gedachten over de tijd.

Ik heb verder mijn dagboek en agenda als externe geheugens.
In mijn dagboeknotitie van 19 oktober 2009 schrijf ik over mijn buikproblemen en mijn daarbij behorende angst, over dat ik de dag ervoor 38 jaar met Riny getrouwd ben ( dus afgelopen maandag 39 en vergeten...Wat deed, dacht en voelde ik maandag jl...??), dat Riny de vrijdag ervoor een goede uitslag had bij het jaarlijkse controle (ook dit jaar weer, alweer een 'verjaardag' erbij...) en dat ik van plan ben de dag erop bloembollen te planten.
Kijk, met die laatste informatie kan ik wat.
Ik moet node deze week bloembollen planten.

Voor fine-tuning op "het doen" van die dag kan ik mijn agenda raadplegen. Als een vorm van afkicken van mijn werkzame periode maak ik dagelijks een to-do lijst op, die ik in de avond afvink.
Wat staat er op 20 oktober?
"Ziek"; "Piet en Will"; "Haviksoord" en "Remarque uit". Alle to-do's zijn afgevinkt.
Deze kale herinneringen aktiveren mijn geheugen.
Hoe ik bij mijn broer op bezoek ging met lichte buikloop om het overdekt terras te bekijken en inspiratie op te doen; hoe we bij de eigenaresse van de golfbaan Haviksoord het ballotagegesprek voerden.

"Remarque uit".
Ik las die dag 'Boze geesten'van Phillippe Remarque uit als voorbereiding op 'Berlijn' en maakte er zoals ik gewoon ben op dezelfde dag een recensie van.
In mijn Boeken-boekje 3 lees ik dat ik het boek met een 8 waardeerde: "Bijzonder leerzaam, goed gedocumenteerd, journalistiek geschreven; de zwaar beladen geschiedenis van de stad beschreven aan de hand van architectuur en monumenten, gelardeerd met veel uitspraken van Berlijners."
Of voor de beschrijving de achterflaptekst gebruikt is, moet ik mijn zusje vragen van wie ik het boek geleend had.
Maar zij heeft op dit moment andere zaken aan haar hoofd...

Wat heb ik aan deze herbelevingen?
Deze micro-zingevingsvraag probeer ik aan de hand van het bovengeschrevene te beantwoorden.
Ik kan door mijn externe geheugens rijker mijmeren.
Dus neem ik me voor voort te gaan met mijn dwangmatig vastleggen van de verloren tijd.
Agenda's, boekenboekje's, dagboeken, bloggen.
En daarnaast hopen dat het geheugen werkzaam blijft om het opgetekende herinneringen te laten zijn.

* naar Nabokov

Landart en hufterigheid

Bij de foto's van boven naar beneden:

* rode vaandels wapperen verstild op de Malpie
* verkeerstekens op de hei, vervreemdend; wie goed kijkt ziet mijn maatje
* hier verschijnt ze kiekeboe tussen de zandtorens van Toon Langens uit Riethoven
* één van aan vandalisme en hufterdom ten prooi gevallen 'entarte?' kunst
* mijn eigen Gardenart staat onaangetast overeind aan buiten-blik onttrokken

Mijn woonplaats Valkenswaard haalde afgelopen week het nieuws.
Niet zozeer mondiaal of nationaal, het behoorde tot de regionale nieuwsgaring: Beelden van de buitententoonstelling Landart op de Malpie zijn vernield.
Tot driemaal toe sloeg Jan Rap c.s. , vertegenwoordiger(s) van de hufterclub, toe.
Hoe valt dit vandalisme te duiden?
Bij de derde melding in het E.D. van dinsdag 12 oktober is sprake van gesignaleerde daders met clownsmaskers op. Begeven de kinderlokkers van weleer zich op ander terrein?



Kunst is kwetsbaar.
Kunst is weerloos.
Landart ontsluit kunst voor het grote publiek.
De Landartbeelden gaan de confrontatie met het landschap en het publiek aan.

De kunstenaar heeft ons iets te zeggen.
De hufter, het gajes wil het niet horen, zien.
Hij neemt de botte bijl ter hand en slaat dood.
Kunst is immers een linkse hobby heeft hij van zijn idool begrepen.

In NRC next stond onlangs een protest van gerenommeerde burgers - ik zag o.a. Kees van Kooten's naam erbij - om lelijke openbare kunst aan de kaak te stellen. Foto's bij het artikel maakten duidelijk wat deze links-rechtse critici lelijk vonden : in beton of cortensstaal uitgevoerde plastieken, zoals van Arie Berkulin in Eindhoven aan het einde van de Hoogstraat.

Enige tijd geleden vroeg een ambtenaar uit Valkenswaard mijn mening over aan te schaffen kunst in mijn gemeente. Hij toonde me een catalogus. Mijn mening werd gevraagd over een kleine vijf procent, gemarkeerde, plastieken uit de catalogus. Dit aanbod was eerst gescreend door gemeentewerken en politie. De geselecteerde beelden waren 'hufterproef',zo vertrouwde de ambtenaar me toe.
Ik vond het niet de meest spannende beelden uit het geheel.
Ageert Kees van K. c.s. tegen lelijke beelden of tegen de intolerante hufterigheid van Geert Gajes?

Mijn interpretatie van het plaatselijke protest loopt dood omdat geen ander teken achter wordt gelaten dan het vernielde beeld.
De gevolgen zijn evenwel voorspelbaar.
Geen Landart zonder hek en bewaking.

Ik kijk naar mijn eigen Gardenart in onze ommuurde tuin.
Een enkeling die het ziet, mijn potloden, geharnast voor Jan Rap en zijn maat.

Zijn naam is THIJN

x
x
x
x
x
x

Ons vijfde kleinkind is op 4 oktober geboren, een dag na de geboortedatum van zijn overgrootvader J.A.Creemers.
Zijn ouders hebben hem Thijn genoemd.
T.M.A.Creemers.

Zaterdag jl. waren David en Karlijn - de laatste puffend en steunend - met Zoë en Phiene op bezoek op Gaspel 44, alwaar ik de kinderen bijbracht hoe uit van schil ontdane lapbonen in de grond gelegd over enige tijd volwaardige planten groeien.
Levensvoorlichting wordt gewoonlijk via een omleiding gegeven, maar geen van beiden legden een relatie met de ophanden zijnde geboorte van 'baby-broer'.

Maandagavond kwam de in spanning opgewachte mededeling, dat de 'naamhouder' geboren was, hoeveel gewicht en hoe hij het licht had leren zien. En dan volgt de naam, het zorgvuldig bewaarde geheim, Thijn "met th".

Een groot deel van de negen maanden wordt besteed aan het zoeken van de naam, die de individualiteit poneert, de druppel die in de oceaan stroom draagt de door de a.s. ouders zorgvuldig gezochte aanroep. Als kinderen van hun tijd dragen ze hun levenlang het resultaat van ouders'zoektocht. Werden voorheen de namen in een vast stramien met verwijzing naar voorgangers - (groot-)ouders, ooms, tantes - toegekend, nu moeten het vooral mooie en originele namen zijn.
Wij zochten het in de bijbel, zoekend naar namen met een kritische en dappere connotatie; onze vrienden pluisden Noorse sagen na of speurden in Indiase en Perzische sprookjes. Tegenwoordig helpt internet met actuele rankinglijstjes, waaruit ouders op zoek naar originaliteit juist niet zullen kiezen. Geen naam van Alleman en ook niet uit de buurt.
Het zoeken naar een naam een negen maanden durende queeste.

David maakt in plaats van de obligate ooievaar in de voortuin de gezinsuitbreiding kenbaar door de naam, deze keer uit de materialen hout én perspex ontfutseld, voor het raam te plaatsen, meer dan dapper, trots en creatief.

Na het eerste bericht volgt kort erop het tweede, dat moeder en kind thuis gereed zijn, wachtend op bezoek.
Voor de boorling, moeder en de zussen wordt inderhaast de cadeaus meegegrist, met lege handen sta je niet graag bij zo'n onbeschrijfelijk wonder.
Terwijl er wordt uitgepakt speur je bij het wondertje naar een verband. Is het de neus van vader of de oortjes van de moeder?
Even hallicuneer ik terug in de armen van mijn moeder. 'Nog een hele weg te gaan' schiet het door me heen.
Ik slik alle goed bedoelde wensen in. Ze worden hier in deze kamer toch door iedereen gekend.
Weer later bekent David beneden met glas champagne ter hand dat wat hem betreft zijn Thijn alle mogelijkheden van het leven kan verkennen. "Wil hij met poppen spelen, ik vind het prima".
Ik kijk de kamer rond en zie voornamelijk poppen.

Eén foto vraagt om nadere tekst. Waar zus Zoë over moeder hangt onder toeziend oog van oma haar baby-broertje nogmaals verwelkomt. Ze kan niet wachten om met de opvoeding te starten, beginnend bij de lichamelijke zorg en weldra hem te leren hoe in het leven te treden in de conventies van de zee, als een druppel daarin drijvend zichzelf te blijven.

Op zijn eerste schreden van individualiteit is Thijn kind van deze tijd. Twee dagen na het eerste levenslicht, koud aangemeld bij het register van zijn woonplaatst wordt via mail aan mij bekend dat hij een eigen weblog heeft:www.tmacreemers.blogspot.com.
Mailen kan ik hem desgewenst via thijncreemers@upcmail.nl
Van Thijns twitteren is voorlopig nog geen sprake.