De tijd doden

Uiteindelijk zal de tijd zichzelf doden.
Dat dacht ik gisteren tijdens mijn Cor-uurtje, de tijd die ik neem na het laatste journaal en de gang naar bed.

In die tijd - de tijd die ik sinds mijn pensionering aan de dag toevoeg - neem ik de dagbalans op, lees ik nog wat en inspecteer mijn agenda op de vele lege plekken.
Aan die activiteitenlijst hangt een nieuwe loot: een spelletje Bubble Shoot Classic op de I-pad.
Door gekleurde balletjes samen te voegen en weg te tikken worden punten gescoord.
En zoals dat gaat met spelletjes, je krijgt er niet gauw genoeg van. De Homo Ludens Digitalis wil steeds opnieuw, verder en meer.

Gisterenavond  zag ik de volgende score.

Nou en... hoor ik de Homo Non Ludens Digibetis mompelen., maar ik wil hem of haar wijzen op

1. Mijn hoogste score is 9245. Deze is behaald eind september j.l. in het vakantiehuisje in Groede. Ook op vakantie houd ik Cor- uurtje. 
2 De hoogste score van de dag ervoor: 5302.
3. De score van gisteravond om 24.10 oftewel 0.10 uur: 4038
4. Met die score stond ik op dat moment op de eerste plaats van  mijn land én de gehele wereld.

Dat laatste viel enkel te verklaren doordat op die tijd nog niemand in de weer was met Bubbles te shooten.
Toen ik me dat realiseerde verviel ik in de activiteit die meestal het einde van het Cor-uurtje inluidt: Het Mijmeren.

Ik mijmerde over de tijd die blijkbaar gedood moet worden en over de verschillende manieren om dat te doen.

Is er een prioritering aan te geven op een schaal van zinloosheid, was mijn mijmerconclusie, dan staat Bubble Shoot Classic op de eerste plaats.

Wereldrecordhouder of niet..

Jeroen Mettes - Valkenswaard

In mijn blog van 7 januari 2008 schreef ik over drie boeken waarin mijn woonplaats Valkenswaard in voor komt. In de blog van de week erop (15-1-2008) en in die van 11-2-2008 werden nog aanvullingen gedaan, waarmee het totaal van 'Valkenswaard vernoemd' op vijf uitkomt.
Hieronder volgt een zesde en zevende vondst en die laatste is tevens een meester-vondst.

Jeroen Mettes. Die naam zei me tot voor kort niets.
Enkele weken geleden bladerde ik in het kloeke in tweevoud uitgegeven boek  'De laatste deur' van Jeroen Brouwers. Het is een veranderde en uitgebreide versie van 'De laatste deur' uit 1983. Het gaat over zelfmoord in de Nederlandse letteren.
Ik was op zoek naar de aanvullingen, naar schrijvers die zelfmoord hadden gepleegd na 1983.

En daar startte op pagina 581 een vijf bladzijden tellende verhandeling over Jeroen Mettes (1978-2006) met de volgende zinnen:

Jeroen Mettes, geboren op 24 maart 1978, groeide op in Valkenswaard. Hij studeerde filosofie in Utrecht en literatuurwetenschap in Leiden. Mettes publiceerde essays over poëzie en enige verhalende en andere teksten en kreeg in kleine kring bekendheid als blogschrijver."

Als ik de tekst, de zesde verwijzing naar Valkenswaard in de literatuur, gelezen heb, overvalt me een vorm van AHA-Erlebnis. Had ik vorig jaar bij Het Goed niet een cassette met twee boeken aangeschaft waarvan een boek bestond uit één lang gedicht?
Dagen heb ik ernaar gezocht. Vond het in één van de boekenkasten op de tweede rij, waar de mij niet direct urgente boeken een wachtplek krijgen, vanwaar ik ze, nadat ik niets meer te lezen zal hebben, uit het stof naar voren zal trekken.
En jawel...Het is dé cassette van Jeroen Mettes.

N 30 + Een gedicht bestaande uit niet, zoals in het Voorwoord van de bezorgers van de uitgave in 2011 vermeld, 30 hoofdstukken, maar 31.
In hoofdstuk 18 wordt Valkenswaard 2 maal genoemd. In 24 wordt de Krijenbeek genoemd, een buurt aan de westzijde van Valkenswaard/
In het laatste hoofdstuk, 31, gaat aan Valkenswaard het getal 69,5 vooraf. Er staan talloze raadselachtige zinnen en verbanden in N30+.
Ook zinnen die verwijzen naar zelfmoord.







Het tweede deel 'Weerstansbeleid' bevat zijn blogteksten en een aantal essays over poëzie en ritme, een onderwerp waarop hij wilde promoveren. In zijn nalatenschap werd zijn engelstalige promotie, die bijna was afgerond, gevonden.
Mettes had zich voorgenomen ook regelmatig blogs te posten over dichtbundels die hij bij een Haagse boekhandel aanschaftte. Hij noemde dit 'Dichtersalfabet' aangezien hij de auteurs op alfabetische volgorde wilde bespreken. Hij kwam tot de G.van Goudeseune. (15 juni 2006)

Donderdag 21 september 2006 post hij zijn laatste blog.
Een lege pagina.

Voor deze tekst heb ik veel research gedaan. (Ik zou er een boek over kunnen schrijven.)
Over Jeroen Mettes.
Hij bezorgt me twee vermeldingen van Valkenswaard, die in Jeroen Brouwers Magnum Opus en in zijn N30+.

In het telefoonboek vind ik 4 vermeldingen  van 'Mettes' in Valkenswaard. Ik wil de familie benaderen om te vragen of ze het op prijs stellen dat naar Jeroen Mettes een verwijzing wordt gedaan bijvoorbeeld in een straat, pad of plantsoen.
Als het zover is, dan heb ik zeker hier iets te melden.

Updaten, vooralsnog

Thijn, de jongste van de vijf kleinkinderen is 7 jaar geworden.

Zijn verjaardag wordt via een mail aangekondigd door My Heritage, een internetprogramma waarop je stambomen kunt opslaan.
Zes jaar geleden heb ik er diverse stambomen op weergegeven o.a. een kleine waar Riny en ik de oudsten van zijn. Die kan naar boven worden gelinkt naar de stambomen van mijn en haar (voor-) ouders

Van  de vernoemde personen worden in de stamboom de vaste gegevens weergegeven. Bovendien bestaat de mogelijkheid in My Heritage om bij de persoonsgegevens een foto toe te voegen.
Voor overleden familieleden gebeurt dat eenmalig.
Voor de leden in vivo zal de foto regelmatig ge-updatet moeten worden.

De herinnering aan Thijns geboortedag  verscheen onlangs in onze mailbox met een foto van hem als één- jarig knulletje.
De aankondiging  herinnert me behalve hoeveel jaar geleden ik mijn hartoperatie heb ondergaan - Thijn was net geboren - maar ook dat het hoog tijd is om de foto's van de kleinkinderen voor recentere te vervangen.
Thijns verjaardagsfeest  was daarvoor een uitstekend moment om hen te fotograferen.
Na een mooi feestje keerden we zaterdag huiswaarts met vijf  portretjes.

Nu word ik geconfronteerd met het feit dat ik het werken met het programma van My Heritage in de laatste zes jaar heb nagelaten,
Kortom ik krijg de foto's vooralsnog niet omgewisseld.
Wel ontvang ik regelmatig het automatische bericht van My Heritage dat ik de maximale 250 personen voor het gratis programma heb bereikt en moet overwegen om naar een abonnement over te stappen.
Voor een onregelmatig gebruiker als ik loont dit, alweer vooralsnog, niet de moeite.

Vooralsnog besluit ik ze hier te publiceren.
Mijn blog als My Heritage vervanger.

                                                                                             

                                                                     

 
                                                             

Zolang er leven is

'Zolang er leven is ' is de titel van het tweede dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar en beslaat het jaar 2015.

In 2013 hield Hendrik ook een dagboek bij, eveneens onder een prachtige titel: 'Pogingen iets van het leven te maken'.

Hendrik woont in een bejaardenhuis in Amsterdam Noord en heeft daar een vriendenclub opgericht met de naam Ominado, Oud Maar Niet Dood.
In Zolang er leven is zal op 1 november zijn beste vriend en Ominado-lid Evert overlijden.
Naast de wat brave Hendrik, is Evert een rauwe bolster. Hij neemt geen blad voor de mond, neemt het op voor de zwakkere oudjes die gepest worden en vecht tegen de leiding van het bejaardenhuis.

De avonturen van de ondernemende oudjes zijn hilarisch beschreven, maar niet zo extravagant als in 'De honderd-jarige die uit het raam klom'.
De oudjes zijn levensecht in hun omgeving geplaatst en getypeerd, zodat ik al lezend hun leven visualiseer, ik loop samen met Hendrik naar de aanleunwoning van Evert om er een potje schaak te spelen en/of om het er stevig op een zuipen te zetten.
Met moeite houd ik het droog als ik samen met Hendrik, nadat Evert zichzelf uit zijn lijden heeft verlost, en het boek dat Evert hem heeft gegeven (Pas open maken als ik er niet meer ben')´Ouderen zijn het gelukkigst´  open slaat en de opdracht leest:

Vriend Hendrik

Lees, lach en heb lief
Niet blijven hangen in gemis
Vooruit met de geit
Zolang er leven is.

Evert

De dagboeken worden binnenkort verfilmd en als feuilleton op de t.v. getoond, zoals eerder geschiedde met de dagboeken van Agnes door Peter van Straten.

Als aan een ander, een regisseur in dit geval de visualisatie ter hand neemt, dan valt het, als je eerst het boek hebt gelezen en je jouw eigen film hebt gemaakt meestal tegen.
Dat komt niet alleen doordat de beelden anders zijn dan die van jou, maar ook omdat door het lezen  van de gedachten, de reflecties, de commentaren de situaties en de personen zoveel meer diepgang geven.
Van eerst de film zien om daarna het boek alsnog te gaan lezen komt in de regel weinig van..

Dus...Je hebt nog even de tijd om de dagboeken te lezen en virtueel lid kunt worden van Ominado.
Zolang er leven is.