Geheugensteun ?

Douwe Draaisma onderzoekt het geheugen - dus ook het vergeten - en schrijft hier met grote toegankelijkheid over.
Wat herinneren oude mensen zich?
Wat wordt onthouden en wat vergeten?
Over welke levensfase zijn de meeste herinneringen?
Waaruit bestaan de herinneringen?
Worden geluiden en geuren anders vastgehouden dan beelden?

Draaisma begeeft zich in zijn recentelijk verschenen 'Vergeetboek' ook op het gebied van de hersenfysiologie.
Welke delen van de hersenen sturen ons geheugen en kan, bij beschadiging die functie door andere hersendelen worden overgenomen?
Worden het korte en lange termijn geheugen verschillend aangestuurd?

Onthouden en vergeten boeien me enorm. Ik ben benieuwd naar de vroegste herinneringen. Wat me daarbij intrigeert is de juistheid - dus ook de verdraaiingen - van de vroegste herinnering.
Een beetje 'freudigheid' wil ik wel eens botvieren.
Zo heb ik familie-'experimentjes' bedacht om de geheugencorrectheid en -verdraaiing op het spoor te komen.
Ze zijn (nog) niet uitgevoerd omdat me werd geadviseerd het verleden met rust te laten.
Dat verleden is onze geaccepteerde voorstelling.
Waar of niet.

Ik twijfel over mijn waarheden, toets mijn voorstellingen.
Zo wil ik van mijn oudere broers de preciese indeling van het logeerhuis van mijn opa en oma weten. Sliepen we op de tweede verdieping in de slaapkamer waar de trap op uit kwam?
Bij de eerste logeerpartij was ik ongeveer drie jaar.
Kan ik verder in mijn geheugen terug?
Ik herinner me ons huis aan de Rukkerweg, dat was aantoonbaar vóór mijn derde, maar we kwamen ook nadien in die straat omdat mijn (logeer-)tante er woonde.
Foto's uit die tijd kan ik niet vinden.
Op een vroege foto in de tuin van ons huis in Schaesberg ben ik drie. Ik huil. Ik meen me de opname nog te herinneren. Of herinner ik me slechts de latere gesprekken van mijn ouders over dat moment?

Als mijn kleinkinderen bij ons logeren besef ik dat ik met mijn gefotografeer hun zoektocht later naar hun vroegste herinneringen 'besmet'.
Ik dring hen mijn beleving op. Nu en later.
Deze blog is, als zij mijn leeftijd hebben, misschien nog wel te vinden.
Wat voor mensen zijn het, die steeds voller raken met hun verleden?
Geheugenexperimentjes zijn vervangen door de kunst van het opzoeken.

Lieverds, na bovenstaande overwegingen, zijn hierboven opa's korte termijn kiekjes van jullie logeerpartijtje in dat koude voorjaar van 2013 gepost.
1. Luca heeft belangstelling voor mijn pennenverzameling, Noa bestudeert de van onze vakanties meegenomen stenen.
2. De slappe lach van Zoë en Phiene vloeien in elkaar.
3. Horizontaal bordtekenen.
4. Phiene (4 jaar) fotografeert. (Wanneer nam ik voor het eerst een foto met mijn Kodak Klack boxje? Op mijn 13-e, 14-e jaar?)
5. Zoë en Thijn, waarbij vier uur later longontsteking werd geconstateerd!

L&L 2

Dus spoedde ik me zaterdag j.l. naar de plaatselijke boekhandel, de fa. Priem, Libris boekhandel te Valkenswaard op zoek naar de laatste Brusselmans met De Verrekijker als toegift.
De verschraling slaat hier al jaren toe. Van de aktuele literaire toppers liggen enkele exemplaren op stapeltjes, de Libris aanbieding Vrijheid van Frantzen een toren zo hoog, genoeg voor elke inwoner van ons dorp en dan enkele non-fictie en achter in de winkel een tafel thrillers.

Brusselmans? De laatste? Nee, maar we kunnen hem wel bestellen.
Alweer...We kunnen hem wel bestellen.
Ik haat die zin.
We kunnen hem wel voor U bestellen, dan is hij er over ...
Dat geloof ik best. Ik kan hem ook bestellen. Dank U.
Het is hier zoals in een antikwariaat. Zoek niet gericht, laat je leiden door serendipiteit. Bekijk het aanbod.
Ik wil nu eenmaal met De Verrekijker naar huis.
Ik besluit tot de aanschaf van 'Wijd open ogen' van Gijsbert van der Wal, een bij de Bezige Bij prachtig uitgegeven boek over kunst. Er ligt één exemplaar.
Iets gevonden, wat ik niet zocht.
Riny zal het mooi vinden.

Kees van Kooten lezen is een feest van herkenning.
Feesten waar veel van verwacht wordt vallen vaak tegen.
Kees gaat op zoeken naar een onopgeloste kwestie in de geschiedenis van zijn vader. Is de geërfde verrekijker rechtmatig verkregen?
In zijn zoektocht wijkt de schrijver regelmatig van het pad af om zijn stokpaardjes te berijden, die hij in de vele media interviews al prijs heeft gegeven.
Aanvalletjes op de moderniteit door de oude wijze man.
Ik vind het gênant om leukigheden voor de tweede keer of meer te moeten aanhoren. Dat gebeurt nogal eens bij de oudere gemakszuchtige verteller. Mijn geduld en vergevingsgezindheid breng ik op na een onthutsende zelfreflectie.
Overkomt mij dit ook? Het feest van herkenning wordt een schok van onsteltenis.
Het is allemaal waar gebeurd heeft Kees ons verzekerd. Het plot is dan ook saai, weinig verrassend. De Verrekijker is rechtmatig verworven.
Pa van Kooten is gezuiverd.

L&L is uiteindelijk dodelijk.

Leuk & Lollig

Mathijs van Nieuwkerk probeerde gisteren in de uitzending van DWDD Herman Brusselmans op te beuren door hem voor te houden toch een beetje lol in zijn leven te hebben. Die verzuchting deed de ADHD presentator vanwege het laatste deel van Hermans 63-e boek 'Mogelijke Memoires', geschreven in 'a stream of consiousnesss', opgetekend zonder interpuncties. Mathijs: 'Daar doe je de lezer geen plezier mee'.
Die verzuchting kwam tevens voort uit Brusselmans' constatering op de openingsvraag hoe het met hem ging.
Het antwoord was dat het einde van de Rock and Roll bereikt is.
Als even later Nico Dijkshoorn Brusselmans via een R&R hommage eert, wendt Mathijs zich opgelucht en opbeurend tot de schrijver.
Het leven is lollig en leuk en niet hopeloos, lijkt de dwingende boodschap die de gastheer aan de schrijver kwijt wil.

De dag ervoor was Kees van Kooten uitgenodigd, die, zo had hij bekend, een gelukkig leven leidt. Misschien een té gelukkig leven.
Matthijs hield hem niet voor dat het leven ook tot wanhoop kan leiden.
T.V. propageert liever leuk & lollig.

Bij de aanloop naar de boekenweek staat de persoon van de schrijver ongenegeerd op de voorgrond. Per slot van rekening is hij de beste verkoper van zijn werk.
Vindt de CPNB.

Ik ben een liefhebber van zowel van Kooten als Brusselmans.
Beiden schrijven op het snijvlak van lectuur en literuur. Ze schrijven sterk autobiografisch.
In het denken en leven van KvK herken ik me vaak. Zijn perspectief is van buiten (de waarnemer) naar binnen (de denker), hij verkleint zichzelf, eerder dan zich te vergroten en op de borst te kloppen.
Kees van K. (be-)schrijft zich als een familiemens, een opa en gelukkig.
Té gelukkig om een grote roman te schrijven volgens Herman B.

Bij Brusselmans lijkt vergroten een ironische stijlvorm.
Zo noemt hij zich de beste beffer uit het nederlands taalgebied.
Zijn zelfwaardering is waarschijnlijk heel wat kleiner dan die van Kees.
Misschien is Mathijs van N. een beetje ongerust.

Beiden beheersen een verzorgde, leerzame, zeer mooie schrijfstijl.
Zowel van de vorm als van de inhoud geniet ik; van hun vorm probeer ik te leren.

In de aanloop naar de boekenweek, die a.s. zaterdag van start gaat, heb ik voorpret over mijn boekenaankoop.
Voor een deel ben ik eruit.
Dankzij DWDD.
Zelfs als ik me dwing slechts één boek te kopen.

'Mogelijke Memoires' met 'De Verrekijker' er gratis bij.
Ik verheug me erop.

Het leven: L&L, nietwaar.

Zalm en kleinkinderen: eeuwig jong

Op de zondagochtendwandeling j.l. nabij de Eindhovense Golf fungeer ik als onnozele zoeker. Zo gauw mijn kleinkinderen een greppel, boom of hoog gras in het vizier krijgen, hollen ze er met hun vader naar toe en duiken erin of erachter. Van mij wordt verwacht dat ik vanaf dat moment 'Waar zijn jullie?' roep, een vraag, die beantwoord wordt met een intens gegniffel. Thijn wil nog wel een 'Hier!' terugroepen, maar wordt door zijn zussen vermaand dat te laten, want opa zou hen dan immers al te gemakkelijk vinden.
Zo leert Thijn het eeuwenoude verstoppertje-spelen.
Ik vind hen steevast niet.
Ik loop de andere kant opkijkend verder en herhaal mijn gespeeld angstig geroep.
Pas als ik meters verder ben, komen ze juichend tevoorschijn.

Ze vragen me niet meer om hen te vangen of tikkertje te spelen, want ze weten dat opa daar moe van wordt. Verstoppertje spelen hoort in hun ogen bij mijn conditie.
Overal in het bos staan bankjes van steen of beton, hufterproof, maar ook houten zitjes met namen erin gekerfd van avondwandelaars en verliefde nachtbezoekers.
Ideale plekje voor een groepsportret.

We hebben daarna gezamenlijk geluncht.

De volgende dag lees ik na de inname van mijn ochtendmedicijnen in de Volkskrant, dat in de toekomst met uitgebalanceerd voedsel onze gezondheid op basis van ons genoom en stofwisselingskaart zal worden ondersteund in plaats van medicijnen.
In het Persoonlijk Patiëntendossier wordt dan mijn ideale lunch geadviseerd aan de uitbater van het plaatselijke restaurant, bijvoorbeeld 'De farmaceutische voedselbank' geheten.

Na opgave van mijn Burgerservicenummer wordt me ongevraagd de zalm in dillesaus geserveerd.
Een deel van de kosten is te declareren bij Achmea.

In de toekomst word ik spelend en etend 130.
Zal ik me dan moeten verstoppen voor mijn achterkleinkinderen?