Het einde van 73

Deze tekst vormt de laatste van de 52 columns, die ik dit jaar, het jaar dat ik 73 was, op de blog Gaspeltuin postte.
De 52 teksten zullen zoals elk jaar worden gebundeld in een boek met een oplage van één stuks.

Vanaf volgende week vrijdag zal ik - deo volente - een jaar lang 74 moeten antwoorden op de vraag hoe oud ik ben.

In de afgelopen tijd, in deze corona-tijd,  heb ik me meer dan ooit beseft oud te zijn, te behoren tot de kwetsbaren, de risicogroep.
Door zelf opgelegd isolement verloopt de tijd trager, een patroon van dagelijks ritme suggereert een controle.
Die monotonie echter leidt absoluut niet tot verveling.
We zijn versneld in de reservetijd beland.
Ondanks de beperkingen geniet ik meer dan ooit.
Kairos noemt Joke Hermsen di beleefde tijd.

De lentemaanden zijn voor de tuinier maanden van hard werken.
De werkzaamheden kosten me elk jaar meer tijd.
Maar van opjagen is geen sprake.
Toch moet ik ergens berekende tijd morsen, al weet ik niet waar

Om de twee à drie dagen pluk ik de aardbeien, om de vijf dagen eten we asperges van eigen grond.
Die dwingendheid vanuit de moestuin beleef ik als een uitnodiging.

De aardbeienbedjes doen het beter dan ooit, mijn lijf daarentegen beweegt moeizaam en stram onder het gespannen net.
Van elk gevuld potje aardbeienjam geniet ik intens.

Ondanks de aanhoudende droogte oogt de tuin niet verdord. De vorig seizoen geplante alliums voelen zich blijkbaar thuis, evenals de roos, die de toegang tot de siertuin markeert.

Buiten de tuin, in de wereld, woedt nog steeds het virus, waar wij Nederlanders intelligent mee omgaan.

Nederland gaat evenals andere Europese landen afschalen, intelligent afschalen. 

De scholen en ook de terrassen gaan weer open, .de grens met België op een kier.

Vandaag slechts 5 ziekenhuisopnames, het laagste aantal sinds de uitbraak.

Europa heeft een noodfonds van 750 miljard, Amerika stapt uit de WHO en Bouterse verliest de verkiezingen. 

Dat laatste is geen gevolg van het virus maar van een ander pathogeen: schimmel 

Er is evenwel nog geen medicijn noch vaccin.

De hoopvolle  Apps die contactonderzoek van de GGD's zouden vergemakkelijken zijn niet privacy-proof gebleken. 

Groepsimmuniteit wordt toch niet het woord van het jaar.

Een lichtpuntje: rioolwateronderzoek kan snel en regionaal uitbraken signaleren.

Ik loop over het bruggetje onder de rozenboog terug de Gaspeltuin in.

Hier zal ik volgende week zondag, intelligent en met gepaste onderlinge afstand met kinderen en kleinkinderen mijn eerste en hopelijk laatste corona-verjaardag vieren.

Of het een barbecue of sushi zal zijn wordt voorgelegd aan het RIVM.

Koeienkonten

Dat Noord-Oost Brabant een van de meest door Corona getroffen gebieden in Nederland is, werd al snel verklaard door Carnaval. Deze hypothese werd onlangs ingewisseld  voor een andere bewering. De uitbraak zou in verband staan met de slechte luchtkwaliteit met name door de hoge concentratie van fijnstof veroorzaakt door grote hoeveelheden mest en ammoniak, die de megastallen produceren
Het Eindhovens Dagblad weidt er zaterdag 16 mei en drie pagina's groot artikel aan.

Dat artikel bracht me weer bij Marleen Felius.

De publicatie opent met een oude foto waarop acht achterzijdes van koeien zijn afgebeeld. Daarachter staat  een zevental mensen, leden van een boerengezin.

Het beeld komt me bekend voor.

Begin jaren tachtig nam mijn schoonvader vanwege het bereiken van de pensioenleeftijd afscheid van diverse functies, die hij bekleedde bij boerenorganisaties, zoals het voorzitterschap van de N.C.B., de grote boerenorganisatie in Brabant en een bestuursfunctie van een slachterij in Boxtel.

Het was geloof bij het afscheid van de laatst genoemde functie dat hij een tekening kreeg met wat hij noemde een stel koeienkonten.

Hij had het zo lelijk gevonden, dat hij het in de trein had achtergelaten. Een attente conducteur was hem met de tekening achterna gehold.

Hij had zich vooral geërgerd aan de uitbeelding van de boerenfamilie. Het leek wel een achterlijk stelletje. "Zo zien ze in het Westen de boeren in Brabant", foeterde hij.

Het zal wel mijn dwarsigheid zijn geweest, dat ik zei het toch een aardige tekening te vinden.

We kregen het mee, maar hebben het nooit opgehangen.

Waar is het gebleven?

We hebben verschillende plekken met wat genoemd wordt On Stock, schilderijen  waarvoor je geen plek kunt of wil vinden. Allereerst is dat op de schilderkamer van Riny. De muren hangen daar vol met haar werk, maar meer nog staat er in rijen op de grond geplaatst.

Dan zijn er nog enkele plekken tussen kast en muur.

Die plekken zocht ik af en jawel daar waren de koeienkonten.

In een kleinere formatie dan op de E.D. foto en het gezin torent hier hoger.

Het is gesigneerd met 'Marleen Felius 1975'.

Ik Google haar.

Ze heeft zich ontwikkeld niet alleen tot onze nationale koeienschilder, ze is in 2016 gepromoveerd aan de Universiteit van Utrecht op een studie naar de noodzaak van diversiteit bij runderen. Van haar hand verscheen ook een zeer uitgebreide "Cattle Breeds, an encyclopedia". 

Ze studeerde van 1965 tot'70 aan de opleiding Beeldende Kunst in Rotterdam.

De tekening, die ik mijn schoonvader indachtig 'Zes koeienkonten met boerengezin" noem behoort tot Felius vroege werk.

Dat was vóór de uitbraak van de varkenspest (1997), vóór de Mond en Klauwzeeruitbraak in 2001 en de Q-koorts in 2007 en de corona-pandemie, die, eveneens in Brabant leidt tot een besmetting van mens op dier, te weten de nerts.

Wat heeft het gezin van het keuterboertje dat  Felius portretteerde allemaal gemist!! 

Moederdag in Coronatijd

Over hoe Moederdag 20-20 te vieren hadden De Maatregelen geen uitsluitsel gegeven. 

Zo diep in de privésfeer van de burger te duiken, kende blijkbaar haar grenzen.

Met Houd afstand zouden we ons moeten behelpen, een regel die voor kinderen bijna niet vol te houden is.

Een oplossing om hun knuffelbehoefte in toom te houden vormden de camera's.

Als eerste arriveerden Thomas, Luca en Noa. 

Vader en dochter met shirts, die Noa kleurt en onder het merk Do//Dye aan de man brengt. Een aardje naar haar moeder. Riny zondigt overduidelijk de anderhalve meter afstand regel.

Even later staan David, Pheliene en Thijn in de tuin.

De neefjes en nichtjes trekken al snel hun plan.

De neefjes vangen salamanders, de meisjes zetten een springparcours uit.

Zoals boven al gezegd, tegen de tijd dat het anderhalve meter gebod uit het gedragsrepertoire van Luca en Thijn raakt, geven we hen elk een fototoestel.

De eerste twee foto's hieronder zijn een selectie uit de acht shots die Thijn schoot, de laatste zijn een greep uit de ruim vijftig opnames die Luca maakte.

Commentaar is overbodig.

  

De Ander

Je verlangt naar artikelen die niet over Corona gaan of naar teksten die een nieuw licht werpen op Corona.

Er is de laatste maanden zoveel over het virus en de daarmee samenhangende context verschenen, dat er nauwelijks nog nieuwe inzichten zijn.
Wat nu verschijnt is meest bekend, dus verworden tot zich herhalende prietpraat over mondkapjes, huidhonger of reislust.
Er ontstaat  een nieuw licht verlangen.

Quotes worden herhaald, ook in de persverklaringen van het kabinet. "Beter voorzichtig dan spijt achteraf'"
De discussie Nee mondkapje, Ja mondkapje is gedoofd of tenminste afgeschaald om in C. jargon te spreken. In het O.V. zijn ze verplicht, maar gebruik niet de mondkapjes die echt beschermen.

Er zijn medicinale, goedgekeurde kapjes en flutterige doe het zelf lapjes.
Het wachten is op de verkiezing van Het Kapje van de dag..
Om de verveling te bestrijden.
Mijn mondkapjes zijn zelfs voor vervoer met paard en wagen afgekeurd.

Maar ik zal geen gebruik maken van het  O.V.

Ik mijd sinds het drama in het Heizelstadion  mensenmassa's. 

Het quotum voor een massa is bovendien gedaald van duizend naar honderd, van dertig naar drie à vier.

Mijn verplaatsingsbehoefte is sowieso aangetast.

Zo kom ik op een thema, dat nog weinig is belicht.

De verschuiving in de betekenis van De Ander.

Er zijn daarover in het pre Corona-tijdperk mooie teksten over geschreven. Van Homo homini lupus est, De Ander als vernietiger van het En Soi, De Ander als voorwaarde om een Ik te zijn tot het plaatsen van De Ander boven het Ik bij Levinas.

Excuses voor het korte baan schaatsen, maar waar het mij om gaat is dat De Ander in deze C.C.tijd als bedreiger wordt geplaatst van mijn bestaan op het moment dat er sleet komt in de solidariteit.

En die zal er komen volgens geleerde sociaal psychologen.

Ik houd nog steeds afstand.

Mij zal niets overkomen!!

Maar over wat achter me gebeurt heb ik weinig controle, zelfs geen regie .(Belangrijk onderscheid volgens een sociaal psycholoog. Zie mijn blog eerder.)

De Ander sluipt zomaar dichterbij. Ik kan mijn pas niet versnellen, want dan slinkt de afstand van anderhalve meter op mijn voorganger tot een levensbedreigende afstand.

Wij zijn met teveel in de openbare ruimte.

Dat is het Nieuwe Normaal. De Ander op anderhalve meter 

Voor De Ander ben ik De Ander.

Door te dicht in de fauna te dringen heeft de Mens zich van zijn eigen soortgenoot verwijderd.

Houd vol geldt ook voor popu's

'Houd vol' was de meest voorspelbare oproep.
Hij komt na anderhalve maand intelligente lock down.
De oproep is gericht op drenkelingen die de kust niet zien.

Mensen worden in categorieën aangesproken. Mijn tandarts plaatst me behorende tot de risicogroep voor een behandeling in de herfst. Ze weet weinig van mijn gezondheid, enkel van de staat van mijn gebit, maar op haar computerscherm staat mijn geboortedatum.
Geboren vóór 1950 wordt pas behandeld als we de kust hebben bereikt.

De C.C. werkt stigmatisering in de hand.
We zijn naast boomers een risicogroep geworden.
De solidariteit tussen groepen neemt af naarmate de quaranaine voortduurt

We spreken weinig mensen.
Om anderhalve meter te overbruggen moet de zender luid en duidelijk articuleren, de ontvanger spitst zijn oren.
Wat mij als ontvanger opvalt is dat er vele deskundigen om me heen leven.
Gewone buren en kennissen blijken in navolging van BN-ers zoveel virologische, micro biologische epidemiologische en pandemische kennis te bezitten, dat ze geargumenteerd de aanbevelingen van het OMT -  het Outbreak Management  Team - en de daaraan gekoppelde keuzen van het Kabinet onderuit halen.
Hun deskundigheidsopleiding is krant en teevee, soms aangevuld met een ondersteunende website.
Ze selecteren op de wal vooral op wat anders zou moeten; overal hebben ze een mening over, nooit wordt toegegeven over een terrein geen verstand, excuseer, geen mening te hebben.

Deze popu-deskundigen horen zich graag.
Hun watervallen kletteren onophoudelijk.
Om die stuurlui bij te blijven, kies ik voor de diepgang.
Vanuit mijn loopgraaf wil ik hen kritisch bevragen.

'Mondkapjes!', 'strengere regels', 'afschalen' 'scholen open' en daarna 'scholen dicht'.
 'Meer I.C bedden ook en 'De Chinezen'
Want iemand is er schuld aan.

Ik wil meer diepgang en kies voor specialisatie.
Waar komen de ziekte(s) vandaan?
Want iemand had gezegd dat we anders met de natuur moesten omgaan, een ander had een zendmast van 5G in de hens gestoken.
Wat was waar, echt waar?
Waar angst regeert tieren complottheorieën hevig.

Er wordt me geadviseerd te starten met David Quammens Zoönose.
David Quammen, de auteur die de coronapandemie voorspelde.
Zoönose is een prachtig woord voor word-feuters.. Het beschrijft hoe ziekten van dier naar mens overspringen.

Quammen is wetenschapsjournalist en schrijft toegankelijk over vaak zeer ingewikkelde materie.

Hoe verder ik in zijn kloeke boek van 562 pagina's raak, hoe meer ik besef hoe weinig we weten. 

Hoe komt het dat de ziekte nu uitbreekt, dat de ene ziekte dodelijker is dan de ander, uitgroeit tot een pandemie en een andere ziekte in de kiem smoort? 

Stukjes weten we, maar er is nog veel te onderzoeken.

Popu-deskundigen hebben overal een mening over, twijfelen nergens over. 

Ze zijn overal klaar mee.