sporen in de sneeuw

Toen we zondagmiddag na ons babysitverblijf in Amsterdam thuis kwamen en ik, zoals gebruikelijk bij mijn kippen poolshoogte ging nemen, zag ik ze meteen. Sporen, voetsporen. Ze liepen dwars over het besneeuwde gazon. Naar het kippenhok en naar de green house.
Mijn kinderen heb ik altijd streng voorgehouden nooit op besneeuwd of bevroren gras te lopen. Wat door jarenlange liefde en zorg is voortgebracht - ik doel hierbij op het gazon - wordt met enkele lompe passen vernietigd.
Wie waren dit geweest? Wie had belangstelling gehad voor één wyandotte en twee patrijskippen??
Moest ik de politie verwittigen?
Riny trachtte me te kalmeren. Een omgekeerde wereld....
Ook al eerder die dag, toen ik voorstelde om eerder uit Amsterdam te vertrekken vanwege de aangekondigde sneeuwval, had zij, die immer het onverwachte tracht te vermijden en van files gruwt, mij kalmerend toegesproken. Dat het KNMI en de buienrader het soms verkeerd zagen, dat we toch in een stevige SUV reden en of ik geen zin in een boekenbeurs had. Dat laatste deed voor mij de deur dicht. Ze haat mijn boekenwoede.
Tenslotte hebben we een bezoek gebracht aan de nieuwe Amsterdamse bibliotheek, die mij alle achterdocht deed vergeten. Ik zag een schitterende tentoonstelling van Gerard Reve en bedacht ter plekke een weblogtekst. Ik zou over deze tentoostelling schrijven en niet, zoals ik me had voorgenomen, over mijn kookgroep van donderdagavond. Enfin ik was haar vreemde gedrag al weer vergeten toen we rond half twee uit Amsterdam vertrokken.
Nu stond ze daar voor het bureau met de telefoon in d'er handen. Nee, de politie bellen leek haar overdreven.
Ik wees op de plicht van burgerlijke waakzaamheid. Zij relativeerde.
Alweer dat voor haar ongewone relativeren.
"Weet jij hier meer van?" en ik keek haar met mijn agogisch getrainde ogen lang en zwijgzaam aan.
En ze zei bijna snikkend dat ik me geen zorgen hoefde te maken, ja, dat ze op de hoogte was en dat alles me straks, later, duidelijk zou worden.
Jaren gewend om vóór sinterklaas de tekens te negeren, want het zou je zomaar een kado kunnen kosten, heb ik het erbij gelaten. Niet dat we aan pakjesavond doen noch aan de kerstman, maar tussen klaas en kerst staat meer te gebeuren.
Ik heb het er dus bij gelaten en omdat ze moe oogde van de spanning stelde ik voor om te koken.

Vanuit de keukenraam zag ik dat het heftig begon te sneeuwen. Een poosje later waren alle sporen ondergesneeuwd.

Speelbordperikelen

Mijn weekendje spelen met Luca heb ik voorbereid door een speelbord te maken, dat op de salontafel geplaatst kan worden. Het geheel is met bordverf beschilderd, zodat je er een eigen speelplaat van kunt maken.

Voor Luca is dat bijvoorbeeld een wegennet, waarover hij de diverse soorten autootjes kan verplaatsen, daarbij overigens weinig rekening houdend met berm en boom.

Even terzijde.

Moeder Femke onderneemt onder de merknaam Moggy en Mouse, explore your world (google!) in speelobjecten. Productieklaar is o.a. een schitterende tafeltent.

Ik bevind me met mijn speelbord op haar terrein. Dus haar oordeel achtte ik na dat van Luca van groot belang. Ik was een beetje gespannen en ook een tikkeltje trots. (zie foto 1, 2)

Zoals de foto 3 hopelijk uitstraalt: het was een succes. Doelgroep en ondernemer waren tevreden.

De doelgroep heeft meer dan honderd maal om de tafel gedraafd, bouwde samen met Riny een garage voor reparatie aan stuk gereden voertuigen en krijtte samen met zijn moeder een nieuw wegennet.

Eén keer ging het fout.

Net wakker van zijn middagslaap, verleidt hij me om samen uit rijden te gaan. Hij biedt me de Ferrari aan en houdt daarbij de paarse Porsche voor zichzelf. Ik vraag de Porsche, mag hem even vasthouden en dan imiteer ik hem: "Opa Porsche" en draai de auto bezitterig iets achterwaarts.

Als Riny bovendien zegt "Opa niet doen!" valt hij in een gierend, triest huilen. Hij zijgt ter aarde, wendt zijn blik van me af. Hij laat zich niet troosten. Ik vlucht de tuin in om er na een half uurtje uit terug te keren.

Hij loopt naar me toe en vraagt "Opa spelen, opa Porsche?"

Ik heb toen gelukzalig tien rondjes achter hem aan om de tafel gerend.

Noa bekeek dat vanuit haar speelmat en denkt wellicht wijsneuzerig : jongens houden van auto's, meisjes van poppen en grootouders van hun kleinkinderen.

Zo speelden we ons door het weekend.

Nu is het wachten op de eerste opdracht van de ondernemer.

Ape-vader-trots

De foto's zijn afgelopen zondag genomen, een dag nadat onze Daaf in Gent, België, slaagde voor zijn osteopathie examen voor een internationale jury, een succes dat hij behaalde na een ruim vijf jaar durende noeste studie. Hij kwam de felicitaties hoogstpersoonlijk met Karlijn en Zoë in Valkenswaard in ontvangst nemen. Ook namens Thomas en Femke beloonden we hem met het vooruitzicht op een musical naar keuze inclusief verblijf ter stede samen met Karlijn, die achter de schermen het nodige heeft bijgedragen tot dit geweldige succes.

Om Zoë hoeven ze zich in dat weekend geen zorgen te maken. Zij heeft dan een verwenweekend bij opa en oma.

David en zijn talenten.

Of hij tot laat in de puberteit last had van dyslexie of een gewone hekel aan lezen of algemeen aan studie had zullen we nooit meer te weten komen. Feit is dat hij in zijn jeugd vaker naar zijn kamer ging om te slapen dan om zijn studieboeken open te slaan. Hij was een kei in het maken van studieschema's, die hij dagelijks naar beneden - en wat de gevraagde inspanning betreft naar boven - moest bijstellen. Dat duurde tot en met de middelbare school. In dat jaar daarna in Amerika zal hij ook niet moe zijn geworden van de studie op de highschool, die grotendeels beneden zijn havo niveau lag.

De wending in studiehouding en -resultaat ontstond bij de start van zijn studie fysiotherapie, die nagenoeg parallel liep met zijn ontmoeting met Karlijn. Een gerichte bij hem passende studie en een externe motivatie in de vorm van zijn vriendin, die met hem de nog ontbrekende studiemethode oefende: pas stoppen als je het echt onder de knie hebt. Enkel hoop is ontoereikend.

Na het behalen van de bachelor fysiotherapie leek het erop alsof hij er warempel zin in kreeg. De studie osteopathie lag hem misschien nog beter dan fysiotherapie metname over de daarbij behorende holistische benadering hoorden we uit zijn mond vele enthousiaste en overtuigende verhalen. De studie vroeg veel van hem en van zijn gezin. Een keer per maand een zeer lang weekend in Utrecht. Wat heeft hij een hekel gekregen aan de A 2!!

En dat allemaal naast een drukke praktijk.

Het heeft hem bloed, zweet en tranen gekost. De talenten heeft hij, dat is bewezen, maar het is hem zeker niet komen aanwaaien.

Heb ik zo voldoende de loftrompet gestoken?

Wat een kanjer! Dat zeiden we hem gisteren voor de zoveelste keer. En door zijn bescheiden lach brak een glimp door, die verried dat hij er zelf ook een beetje in begint te geloven.

Lusten en lasten

1. "paddestoélen"

2. lezen

3. "opa vww" (kijk opa een BMW)

4. Zoeken naar vww motors op internet

5. opa oefent voor aandacht met de pinokkiomarionet onlangs meegebracht uit Portugal

Het was me een weekendje wel.

Luca vrijdagmiddag met het openbaar vervoer opgehaald en daarvan geleerd: neem nooit een kind de bus in op vrijdagmiddag rond vijf uur van Eindhoven naar Luijksgestel. Huisvrouwen en studenten uit de Kempen keren bepakt en bezakt huiswaarts en de chauffeur laadt zijn wagen totdat een student op zijn schoot moet gaan zitten.

Is Luca toen ziek geworden?

In elk geval begon hij kort na aankomst over te geven. Hij werd krijtwit om zijn neusje en constateerde in verbazing "Luca spuwen". Het spuwen gebeurde na elk hapje eten, totdat hij zaterdag elke vorm van voedsel weigerde. Riny kocht koekjes en yogurt met vitamine C. Opa deed alsof hij dat elke dag met genoegen verorberde, maar ons kleinkind trapte er niet in.

Ik herinnerde me de ziektes van Thomas en David.

Ik dacht terug aan artikelen en stoere verhalen in de bladen "Grootouders" en "Opa en oma nu". Grootouders genoten enkel van de lusten. Lasten waren voor de ouders. Heerlijk toch?

Thomas bood aan om Luca subiet te komen halen, maar dat wezen we kordaat af.

"Geen probleem om hem te verzorgen. We hebben ervaring. Hij kan beter hier opknappen."

Maar wat hebben we van die ervaringen geleerd?

Ik vond hem even zielig als zijn vader vroeger. En hij merkte dat. Kroop dicht tegen me aan.

En dan ontdek je een positieve kant.

Nu eens geen rennen, verstoppen, duwen en vechten, waar we zo moe van worden.

Nee, mannetje op schoot, speen in de mond, doekjes bij de hand, koppie tegen je borst. Alles is goed. Als het maar rustig is. Lezen, kijken, luisteren.

Als hij slaapt liggen we met onze oren tegen de babyfoon. 's Nachts slapen we lichter dan vossen.

De conclusie is overigens dat lasten tegen wil en dank even slopend zijn als de lusten bij een vitale Luca.

Een uurtje nadat Thomas zondagnamiddag met hem vertrokken was, gaf Riny over. De tol van innigheid.