Deelname of resulaat

Op de dag dat de O.W.S. in Sotchi sloten liep ik op de akkers van Westerhoven te pingen.
Pingen is het met een metaaldetector zoeken naar munten, ringen en andere sporen uit het verleden.
In Westerhoven, iets ten noorden van de voetbalvelden stond in het verleden, van ongeveer 1100 tot 1600 een kerkje met daaromheen  een kerkhof. Jan, een oud vriendje van Thomas, heeft de plek gelokaliseerd en wil daar met Thomas gaan zoeken.
Of zijn vader ook mee mag, een vraag die Jan positief beantwoordde.

De Olympische gedachte, dat meedoen belangrijker is dan het behalen van een medaille, leek in Sotchi menigmaal verworpen, zeker als de sporter net naast het edelmetaal had gegrepen. Het resultaat was voor hem echt belangrijker dan het proces van deelname.

De aarde ligt daar bezaaid met okergele resten van menselijke skeletten.

We trekken een denkbeeldige cirkel rondom de dodenakker en zoeken daarbuiten in de richting van de oude woonkern naar achtergelaten herinneringen.
We vinden een tiental munten.
De dag is goed.
Jan plaatst nog even voor vertrek zijn detector langs de plas zichtbaar op de achtergrond van de tweede foto hierboven.
Een signaal, daarna het hoopvolle wroeten met de pointer in de opgegraven aarde en dan een juichkreet.
Een ring! Een trofee hoger in rang dan de munt, goud boven zilver.

´We´ hebben goud,
Jan heeft goud.

In de auto terug naar  huis, naar de t.v. beelden uit Sotchi heerst een opgetogen stemming.

Maar. Toch.
Ik ben stiller dan de anderen.
Ik ben bijna 68 jaar.
En heb de Olympische gedachte nog niet goed onder de knie.

Denken in de massa

Er is een samenscholingsverbod afgekondigd bij de flat waar Benno L. gehuisvest is.

Emotionele individuen zoeken elkaar op om hun onderbuikgevoelens te koesteren en te voeden. Ze vormen gezamenlijk een meute, een groep eensgezinden. Hun gevoelens zoeken een uitweg via het strottenhoofd, maar meestal blijft het niet daarbij. Historische voorbeelden van de nationale uitlaatkleppen vormen de moord op de gebroeders de Witt en het kaalscheren van de moffenmeisjes.

Overheden proberen te anticiperen op zulke uitwassen en raadplegen deskundigen in massagedrag.
Een meute of massa heeft een eigen individualiteit, die wars is van reflectie of nuancering.
Het is de schorre stem van het volk, het gejank van de roedel, de hese haat van de horde.

Wanneer gaat een groep, een gemeenschap over in zo'n veelkoppige furieuze draak? Wanneer valt de angst en de woede niet meer te beteugelen door de rede?

Mijn bewondering gaat uit naar de dwarsdenker, de dwarsligger, die de meute confronteert, haar de rede probeert terug te geven. Klitschko, die in Kiew de oppostie met daarin opgefokte rechtsradicale jongeren tot kalmte probeert te manen en bij ons de burgemeester van Leiden.

Ik heb altijd grote groepen gemeden, omdat ik bang was op te gaan, me te verliezen in de massa.  Mijn afkeer is gevoed door de filmbeelden van het Hitler toejuichende Volk  en de als machines marcherende colonnes kanonnenvlees.
Ik ben er steeds van weggelopen. Mijn angst was groter dan mijn gedroomd heldendom, De massa weerspreken deed ik slechts op mijn papier, het Volk was daar een gemakkelijk te verjagen schim.

Nu heb ik nieuwe helden gevonden.
De schrijver Dautzenberg die overdwars durft te denken, te schrijven én te publiceren. Jaren geleden hield hij zijn publiek een spiegel voor met o.a. de uit de bocht vliegende emoties bij het bestrijden van de pedofielenvereniging Martijn.
Hem, de publicerende praalhans werd van alles verweten van publieksstunterij  tot choqeergeilheid. Over zijn argumentatie werd gezwegen. De vijand moet van elke waardigheid worden ontdaan en daarmee het menselijk recht ontnomen.
Kristien Hemmerechts kroop in de huid van Odette, de ex-vrouw van Dutroux en schreef  'De vrouw die de honden eten gaf'.
Bijna had ik het  ongelezen gelaten. Onjuiste feiten, zo zeiden de slachtoffers, onnodig oprakelen van leed zei een ander; ze zou, zo werd beweerd,  met deze uitgave slechts op eigengewin uit zijn. Kortom een goed getimede verkoopstunt.
Nu ik het gelezen heb, is mijn (voor-)oordeel gekanteld.
Het getuigt van lef om het Kwaad in de ogen, in de ziel te kijken en te beseffen hoe dun de lijn tussen Goed en Kwaad is.
Het portret van Odette overtuigt niet helemaal. De monoloog is te zeer een mengsel van de gemankeerde Odette met de analyses en denkkracht van de auteur. Maar het is een spiegel, zoals Hanna Ahrendt ons voorhield naar aanleiding van het  Eichmannproces. Het Kwaad schuilt onder ons.
Door 'De vrouw die de honden eten gaf ' word je aan het denken gezet, ondanks de emoties.


Hoe lastig is het om te lezen, te denken in de massa.

De Polare man

Tot vanmorgen wist ik niet of ik over Sochi of Syrië, Plasterk of Polare zou schrijven, machismo en narcisme leken in elk geval onvermijdbaar.

Ik sloeg het E.D. open.
Polare met ook een vestiging in Eindhoven zal failliet gaan.
Artikel met foto, analyse, sfeer en gevolg.

Verhip...
die gebogen man links vooraan, buigend over de aanbiedingen, waarschijnlijk met flinke korting, die man dat ben ik.
Hoe ik hier zo zeker van ben?
1. Ik ben/was hier wekelijks te vinden.
2. De man/ik buig(t)/ duik(t) zoals alleen een bezetene doet. De rode mevrouw wordt nog net niet terzijde gebeukt.
3. Wat herkenbaar is: grijs haar, uitstaande bril, gebogen rug, blauwe jas, donkere broek. Helaas niet zichtbaar: veterschoenen.
Overtuigd?
De Polare man ontmaskerd.
Tevens één van de laatste kopers in Polare/ Donner (zie de blog over het familieweekend in Rotterdam j.l.)

De Polare man bezocht voorheen jarenlang van Piere in de Rechterstraat, alwaar hij tijdens zijn studie de aankoop op zijn vaders rekening mocht zetten, want 'echt nodig'.
Hij kocht er in de jaren zestig Wolkers, Vanvugt, Develing, Cremer en van Geel. Was voorzitter van de zogeheten vieze boekjes club (VBC), waarbij klasgenoten - onderwijzers in opleiding - tegen betaling hun leesvoer leenden.

Van Piere verhuisde naar de Heuvelgalerie en ging over in handen van de Selexyz keten, met personeel dat enkel bedreven was in het inpakken van de aankoop.
Nu hijzelf voor de aanschafkosten op moest draaien zien we hem steeds vaker in het mooie hoekpand van De Slegte. De vijf bouwlagen en de dicht opeen geplaatste kasten boden er een sfeer van kleinschaligheid.
Een enkele keer vond hij zijn verkochte boeken op de planken. Nooit kocht hij ze echter terug. Het verschil tussen aan- en verkoop van 60 % was hem gortiger dan zijn spijt over de vrijwillige amputatie van zijn verzameling.

Toen zijn boekhandel verhuisde naar de Bruine Heer, een oud Philipsgebouw, waar de Polare-man nog enkele jaren kantoor had gehouden, wendde hij zijn wekelijkse schreden naar de westzijde van de stadskern.
Met het integreren van De Slegte vond hij de winkel nog onoverzichtelijker en onaantrekkelijker worden. Dan vond hij het snuffelen in antiquariaten en kringloopwinkels boeiender qua aanbod en qua prijs.
Maar hij bleef er komen. Sprak er na het shoppen met zijn vrouw af om in de koffiecorner elkaar weer te ontmoeten.
Daar toonde zij haar laatste aankoop, hij stalde er zijn laatste boeken uit.

Nu hangt er op de gesloten deur een A-viertje. Met een managementmededeling. 'Om U als boekenliefhebber nog beter van dienst te zijn....etc'
Over waarop de Polare man boos moet zijn, heeft hij zich laten informeren.
Niet de ontlezing, E-reading of het ongeïnteresseerd personeel zijn de hoofdschuldigen.
Nee, het is het spel, dat boven in de bedrijvenpyramide wordt gespeeld. Tussen het  Centraal Boekenhuis en de Polare beleggers.
Dat staat ook in het artikel met de foto met de graaiende Polare man.

Hij is aan het einde van zijn queeste, zijn trouwe volgen van zijn boekenboer.
Waarheen zal hij voortaan gaan?

Krant niet bezorgd

Van de grootste ergernissen, bumperkleven, hondenpoep op de stoep en geen krant bezorgd wist ik tot op heden niet welke me het meest van die drie zou raken.
Sinds zaterdag j.l. weet ik dat. Nu ik ze nu allemaal ondervonden heb weet ik dat geen krant bezorgd mij het meest van slag brengt.
De afwikkeling, het langzame besef van de reden ervan speelt daarbij een belangrijke rol.

Afgelopen zaterdagmorgen slenter ik, zoals gewoonlijk, naar onze brievenbus om er de twee kranten uit te halen. Het Eindhovens Dagblad om nog even verder te snoozen, De Volkskrant om echt wakker te worden.
Ik ben echter meteen klaarwakker.
Mijn De Volkrant ontbreekt!
Een zaterdageditie nog wel!

Op het bureau ligt een briefje met daarop aanwijzingen  'wat te doen bij calamiteiten?'.
Behalve het algemene alarmnummer, de telefoonnummers van Thomas en David staat het  nummer die mijn boosheid moet kanaliseren, troost moet bieden en een oplossing zal aandragen voor de verschrikkelijke leegte, de ruwe doorbreking van mijn zalige zaterdagochtend: het niet bezorgd zijn van de krant.

Een metalen stem laat me allerhande keuzen doen. Is Uw krant beschadigd, toets dan..., is uw krant niet bezorgd toets dan...Het menu sluit niet aan bij mijn emoties. Bent U kwaad, toets dan ..., bent U ontgoocheld toets dan..., bent  U beide etc,etc.
Nee U kunt, als U wilt, een digitale vorm ontvangen. Toets dan...
Ik sluit af met een hekje en wacht de gehele dag of er alsnog een De Volkrant wordt bezorgd.
Op het eind van de dag ken ik het slechte nieuws en ben ik te laat voor een losse koop in de Supermarkt.

Het E.D. heb ik nog niet ingekeken.
Ik mis wat ik mis.
Mijn De Volkrant (verder DVK)
Zondagmorgen doorloop ik site by site DVK webpagina's.
Nergens een ordinair mailadres te vinden.
Contact maken kan via allerhande voorgeprogrammeerde wensen, zoals abonnee worden, krant niet bezorgd (bel 0880561555) of een kwestie voorleggen.
Ik zal er een kwestie van maken. Niet bezorgd en niet nabezorgd!
Als ik klaar ben met gegevens en kwestieformulering invoeren moet ik mijn abonnementsnummer ingeven.
"Dit nummer is al gekoppeld aan een ander De Volkskrant account." Nu heb ik echt een kwestie!

Maandag is een werkdag, dus kan ik bellen.
Na geduldig wachten floept na 10 minuten de stem van wie alles moet gaan oplossen tevoorschijn. Ik leg de "Waarmee kan ik U van dienst zijn?" juffrouw al mijn ellende uit.
Nee, aan nabezorging doet DVK  niet meer en ja Uw melding is geregistreerd en tja, tjee van dat account zou ik....misschien een mail...oh nee, uh...misschien via de lezersservice...
En of ik misschien de digitale versie wens?
Zo'n juf krijgt het klaar om elk contact te laten eindigen met een bedankje. Maar waarvoor in godsnaam?

IK WIL DVK VAN 1 FEBR!!

Maandagavond plak ik een briefje op onze brievenbus gericht aan de lieve Turkse bezorger, die we 30 dec. een flinke dankfooi hebben toegestopt, waarvoor in ruil we 'een gelukkig 2014 namens Uw DVK bezorger' kaartje kregen.
Op mijn briefje schreef ik over mijn leed en suggereerde hem de krant, indien bezorgd, maar, dus gestolen, tenminste voortaan volledig in de bus te proppen.
Vandaag kreeg ik een antwoord.

 

Mijn krant is eruit gehaald, want alles is bezorgd.
De bezorger twijfelt niet.
Het is vaker gebeurd in onze wijk  En juist bij diegenen die er ook nog zo nodig het E.D. erbij nemen!
Het zijn de vroege wijklopers, de hondenuitlaters, de bumperklevers, die het doen!

Ik neem me voor om komende zaterdag vroeg op te staan, nee, ik blijf wakker. Dit vraagt om burgerinitiatief!
Of zal ik me maar abonneren op een digitale versie?