woensdag 27 februari 2013

Hoop of troost?


Is hoop beter dan troost?
Ik bedoel als iemand, waaronder jijzelf, lijdt, wat is dan heilzaam?
Troost en hoop worden gratuit geschonken.
Hoop beoogt te troosten, troost houdt nog geen hoop in.
Troost is van het moment.
Hoop is toekomstgericht, impliceert een zekere macht om een voorspelling te doen.

De verhouding tot Italië is als een verliefdheid.
Je hoopt er alles van, maar vertrouwen doe je het eigenlijk niet.
Nu zelfs de schoonheid achterblijft, maakt troost plaats voor ontluistering.
Circus Berlusconi en theater Grillo ondergraven de hoop van de democratie.

De chemo doet haar gruwelijke werk; ze valt zelfs haar eigen hoop aan.
De omgeving staat met de lege handen van de troost.
Slechts afleiding is voorhanden.

De onschuldige onnozelheid van kinderen ontwapent het cynisme.

Zondagmiddag, na een wandeling door de laatste sneeuw, toonde Luca zijn afleiding.
Het doek waarachter hij had plaatsgenomen moest ik langzaam omhoog halen.
En daar zat hij als troostend beeld voor zijn ouders. Zijn moeder liggend op de bank, zijn vader met Iphone in de aanslag.

's Avonds stuurt Thomas ons bijgaande foto door.
Een troost voor de machteloze troostenden.

woensdag 20 februari 2013

Schilderen op zondag



Haar deur stond open.
Meestal is hij gesloten, de schilderkamer van Riny.
Enkele dagen ervoor heeft ze een deel van haar werk naar Davids praktijk gebracht om daar tentoon te stellen wat ze de laatste jaren achter die gesloten deur heeft gemaakt.
Haar eerste expositie.
Uit de kast en kleur bekennen.
Een hele stap!

De deur van de schilderkamer - atelier vindt ze overdreven - stond dus open. Luca en Noa, op bezoek, direct na hun wintervakantie met de Kuijzerfamilie, blikken naar binnen en vragen of ze ook mogen.
Ze hebben een uur ingespannen gewerkt op houten paneeltjes.
Die paneeltjes had ik overgehouden aan de sloop van de kindercommode, waarop hun vader als baby heeft gelegen.
Zo'n anekdote maakt de middag nog sacraler.

Noa begint met letters te schrijven, die ze van haar broer heeft geleerd: A O N; vult de leegte verder in met haar lievelingskleuren.
Luca, techneut in dop, kiest kritisch overwogen kwast, kleur en plaats en vult zijn paneel met zorgvuldig geplaatste strepen en punten.

Na hun eerste productie waar ze trots bij poseren, volgden er meer die middag. Ook zonder de begeleiding van de enthousiaste vakgenoten.
Tegen de avond namen ze vijf werken mee.
Om thuis op te hangen.

Hun eerste expositie.

woensdag 13 februari 2013

Aswoensdag

Carnaval en kou waren goede redenen om binnen te blijven. De kleinkinderen vermaakten zich elders, dus restte me slechts de dagelijkse gang naar kip en konijn.
Ik spelde de kranten, nam de tijd om bij boekenruiming-tweede-fase boeken in te kijken waar ik niet meer van wist ze ooit naar binnen te hebben gesleept en voorts dacht ik na bij een ronkende kachel.
Ziehier de voedingsbodem van onderhavige tekst.

De oude paus maakt plaats.
Het zal net als de daad van Beatrix weinig zoden aan de dijk zetten kwa werkgelegenheid.
De crisis zal er ook niet eerder door worden bezworen.
Draconisch, zo wordt dat genoemd, zullen de maatregelen moeten zijn, wil licht aan het einde van de tunnel gaan schijnen.

In mijn krant wordt Henk Krols partijnaam meer op de korrel genomen dan de partij voor de dieren.
Dieren kunnen niet stemmen. Ouderen wel.
'Partij van ongeveer 67', zou nog meer een op mijn maat gesneden partij zijn, zo suggereert mijn VK!
De Eigenbelangpartij.
En vandaag de cartoon van Gummbah: spreker tot de zaal: "Er zijn 50-plussers bij, dus ik ga het kort houden: eh...solidariteit, wat is dat eigenl" In de zaal reageert een oudere, kijkend naar zijn slapende buurman, waaruit zijn mond de tekstbalon "zzzz" steekt met : "Te laat!".

Aswoensdag, de dag waarop de Vasten begint, de dag waarop we vroeger het askruisje haalden.
De laatste keer dat ik me door de priester liet tekenen was in 1958, in de zesde klas.
Ik had mijn moeder beloofd het memento-mori teken de gehele dag proberen te dragen, wat betekende dat ik me niet teveel zou moeten inspannen. Een beetje zweet en de as zat in je ogen.
Meester Giebels droeg zoals in al die voorgaande jaren een joekel van een kruis op zijn voorhoofd.
Die moest een speciale deal met de pastoor hebben gesloten.
Een voorbeeldkruis.

Solidariteit dus.
Wat is dat eigenlijk?
In mijn boekenkast trof ik 'Opvoeding tot solidariteit' van Horst Richter uit 1978 aan. Ooit aan mijn studenten aanbevolen.
Ik begeleidde een zekere Hans, die na lezing van het boek een scriptie schreef over solidariteit. Hij was een van de leiders van de succesvolle schoolbezetting, nadat een aantal jonge leraren, waaronder ook ik, door het Bestuur op non-actief waren gezet.
In de kast staat verder ' Solidariteit. Over wat mensen verbindt'. Een bundel artikelen uit verschillende invalshoeken zoals van de filosoof Hans Achterhuis over Arbeid en maatschappelijke solidariteit en een artikel over vrouwelijke solidariteit door Magriet Brügmann, een medewerkster Vrouwenstudies Literatuurwetenschap.
Dat kon in 1985.
Ik haal de boeken uit de bananendoos en zet ze terug op de ontstofte plank.

Links zit ideologisch vanaf eind jaren tachtig in een lastig parket. Marx voldoet niet meer en Darwin was al door rechts geannexeerd.
Hoewel...

Naast mijn leesstoel bij de haard ligt bovenop de hoge boekenstapel ´Een tijd voor Empathie. Wat de natuur ons leert over een beter samenleving van de primatendeskundige Frans de Waal.
De chimpansees die hij observeert blijken bijzonder sociaal, empathisch en soms vol compassie.
Een oude chimpansee laat de jongere op zijn rug klimmen om bij de bananen te komen.

Nu zijn feiten nog geen waardes. Maar die waarheid geldt ook voor rechts.
Moordende concurrentie, grote inkomensongelijkheid of uitsluiting horen niet noodzakelijk bij de evolutie.
Alleen het humane specimen vertoont zo'n dierlijk gedrag.

Is een fusie tussen de 50Plus partij en de partij voor de dieren zinvol om het licht op het einde van de tunnel te kunnen zien?
Draconisch, zeker!

Aswoendag en Valentijn ontmoeten elkaar vannacht.
Dus ik denk.
Het is solidariteit-tijd.
Solidariteit wordt gegeven, niet afgedwongen.
Mijn duit in het zakje: laten we, als de mantelzorgers afhaken, jongeren inschakelen bij de zorg voor onze oude dag: wij de zorg, zij de arbeid en de centen, samen de aandacht en de zingeving. En de mantelzorgers gekort op hun erfenis.








donderdag 7 februari 2013

Nivelleren


'En...waarom heb je gisteren geen blog gepost?'
Voor me zit mijn Alter Ego, mijn criticaster van mijn Ego, nooit tevreden, omdat hij vindt, dat ie de rol van mijn uitdager op zich moet nemen, alles wat ik doe moet volgens hem verantwoord, consistent en logisch zijn. A.E. dient het Goede, Schone en vooral het Ware.
Ik (Ego), ik doe vaak maar wat, tot grote ergernis van A.E.

'Mijn brein...' begin ik aarzelend. Sinds Swaabs stelling schuif ik graag de verantwoordelijkheid door naar mijn bovenkamer.
'Lul niet, meer dan 300 keer achtereen schrijf je op woensdag. Ik ben eraan gewend woensdagavond te lezen hoe jij jezelf in relatie tot de buitenwereld de maat neemt en dan ineens sla je die dag over.'
'Moet je zien', en ik toon hem bovenstaande foto. 'Al dat hout, in het weekend opgehaald bij Staatsbosbeheer. Dat moet worden gezaagd, gekliefd en in het houthok gestapeld worden. Ik had het gisteren veel te druk.'
'Ocharm, behoor jij ineens tot de groep pensionado's, die beweren het na hun pensioen nog drukker te hebben gekregen dan voorheen? Om toch maar te tonen hoe belangrijk ze zijn? Je kunt je beter afvragen of je voordien wel iets hebt gedaan.'
'Begin jij nu de oudere aktieveling ook al af te zeiken? Moeten we persé achter de geraniums gaan zitten?'
'Leidt me niet af, kon je het niet zo plooien, zo plannen, dat je én jouw blog schreef én een deel van je houtberg aanpakte? Overigens als ik die stapel bekijk, vraag ik me af of je dat allemaal nog verstookt krijgt. Jongeren, die er toch langer dan jullie ouderen warm bij moeten zitten, hebben gemiddeld nog niet een kwart van wat jij daar hebt liggen. Hoe durf je zo onbeschaamd die rijkdom te tonen?'
'Ik heb zo mijn prioriteit. Zo'n bult hout geeft me een gevoel van zekerheid, een zalig geruststellend mij-kan-niets-overkomen-gevoel. Voorlopig rookt de schoorsteen. Ik vóór de kachel zittend, mijmerend over de buitenwereld. Hoe eerder ik de rijkdom mooi in het houthok gestapeld zie liggen, des te eerder weet ik me gewapend voor de toekomst in deze onzekere tijden.'
'Je ontloopt mijn punt, de houtongelijkheid tussen de generaties. Hoe wil je daar iets aan doen?'
'Mijn zonen erven alle hout, dat ik nog niet verstookt heb.'
'Het gaat om nu, neo-liberaal! Het gaat om nivelleren, juist in barre tijden! Geef je niet, dan komen ze het halen! Spekman en Samsom voorop, die vinden het een feest om hout op te halen.'

Even moest ik denken.
Ik heb immers op die houtvesters gestemd.
Dat weet A.E. maar al te best.
A.E. gaat steeds als eerste het stemhokje in.

'Het is toch mooi, dat het hout er allemaal zo geordend bij ligt. Kan het direct gescand en op een formulier worden vastgelegd. Kan het via directe heffing verrekend worden. Ik kap transparant, wit en verantwoord. Wat wil je nog meer?'

A.E., die altijd het laatste woord moet hebben, beet me, net voor hij de deur achter zich dicht trok toe: 'Waarom ben je nog steeds met je blog bezig? Ga kappen man!'