De krant op zaterdag

Zaterdag is krantendag, ook na mijn pensioen.

Meerdere kranten maken de krantloze zondag tot een doordeweekse dag: na het ontbijt met mijn neus in het papier, niet zozeer op zoek naar nieuws - dat heeft me al bereikt via t.v. en internet - maar als achtergrondbieder, zoals opiniërende weekbladen dat al jaren doen.
In het algemeen geldt, dat de moderne krant naast het nieuws meer het achtergrond van het nieuws moet bieden.

Zonder krant kan ik (nog) niet leven.
Ook op zondag.
Dan ligt het zaterdagrestant te wachten, meestal voor een grondiger tweede lezing.
De weekendeditie moet mijn reflectie op het huidige tijdsgewricht dienen.
Ik kan dan weer de tijd nemen, haar begrijpen en accepteren.

Dat is in het kort samengevat mijn inleiding, die ik de telefonisten van resp. de NRC en het E.D. deze week gaf.
Het proefabonnement voor 10 weken lang hun zaterdageditie was afgelopen.
Wat mijnheer ervan gevonden had.

Om hun marktaandeel te vergroten of tenminste te behouden, worden door de krant nieuwe diensten bedacht, zoals enkel een abonnement op de zaterdageditie.
'Dan kunt U lekker de tijd nemen.'
Voor pensionada's geldt echter: hoe kom ik met mijn papierverslaving de krantloze zondag door.
Een andere vorm van marktbewerking is een nieuwe formule zoals NRC next of 'De correspondent' van Rob Wijnberg (Hoe staat het trouwens daarmee? Is de hype 'Ik onderscheid me door geloof in een nieuwe formule' alweer overgewaaid?)

De telefonisten leken te luisteren.
Het was althans stil aan de lijn.
Toen ook ik stilviel kwam de onvermijdelijke vraag of ik gebruik wilde maken van een speciaal aanbod, niet duur en zonder verplichting.
Ik legde verder uit: de vreemdgangers E.D. en NRC legden het, uitgaande van mijn verwachting ten aanzien van een weekendkrant met afstand af tegen mijn De Volkskrant.
Stilte.
Geen vraag naar nadere uitleg.
Een kort, dank U voor Uw tijd en een doorschakeling naar het bel-me-niet-register.

Ik had het hun zo graag willen uitleggen.
Neem, had ik willen getuigen, de Volkskrant van afgelopen zaterdag.
De rubriek 'De nieuwe wereld' met deze keer Ivan Krastev, een Bulgaarse filosoof en politicoloog, over het Europees project onder de kop 'We beleven een omgekeerde 1868'
Zoiets zet je aan het denken.
Niet alle beweringen overtuigen me, zelfs de titel niet, maar het kriebelt, jeukt, schuurt.

Een krant moet hetzelfde zijn als een goede relatie.

Vakantieverslag

Dus.
Verhaal niet te lang over je mooie vakantie. Je kunt de juiste woorden toch niet vinden. Je gehoor, zo je die al treft, zoekt naar een bruggetje om het over zijn onvergetelijke momenten tijdens welke vakantie dan ook te hebben.
Wat zou je trouwens beogen met je verhalen en wat zou je bereiken?
Laat ook de foto's maar achterwege, ze roepen slechts vermoeide aandacht op en o vermijd de doodzonde van het vakantierelaas: de foto's met de toelichting.
Dus.
Pas als men aandringt, er voor een tweede maal om vraagt, toon je enkele vooraf zorgvuldig geselecteerde foto's en alleen als men vraagt naar wie of wat geef je beknopt een toelichting. Vergeet daarbij niet de ellende te stipuleren, dat het eigenlijk veel te warm was, het bier lauw en duur, de route verkeerd aangegeven en teveel lawaai in het zwembad.
Dus.
Wat ik wil aantonen met bijgevoegde foto's?
Je wil het echt weten?
Wel, de eerste toont onze schoondochter (met haar van de reis vermoeide dochter) voor het eerst zonder pruik of haardoekje.
Dat hebben we gevierd!
Twee weken lang!
Och en de rest is bijzaak, strooigoed voor familiegeschiedschrijving:, zwembad, mijn zoon en diens zoon op weg naar La Concha, de mythische berg landinwaarts, zichtbaar van hun balkon, waarover voor het slapengaan de wildste verhalen gaan. Ik kan hen nog bijhouden.
Foto 4 kunnen we wel overslaan. Wij staan een mooi uitzicht op de Costa del Sol vanaf het schitterende terras in de weg. De volgende foto, Noa en Luca kijken neer op Marbella.
De laatste foto moet voor zich spreken en spreekt voor vele momenten ervoor en daarna.
Murphy was na de eerste dag volledig verbannen.
Dus.

Vakantieleed

Terug.
Twee weken in de oven van Marbella.
De nabijheid van Thomas, Femke, Luca en Noa maakte het draaglijk.
De ervaring leert dat niets zo vervelend gevonden wordt als de verhalen over een mooie, vredige, zonnige en ontspannen vakantie.
Wil je aandacht dan klaag je over de meegemaakte ellende. Beroving, ziekte of een ongeluk zijn gegarandeerde aandachtstrekkers.

Onze Marbella-vakantie evalueren we met een ruime 8.
O jee, toch niet alle dagen mooi weer, elke dag lekker uit eten - én niet duur - en die mensen, vriendelijk, zeg ik je...?
Jawel.
Het zou een 10 kunnen zijn, maar...

Kijk nu heb ik je.
De eerste dag, de dag van de heenreis was een ware Murphy-dag, een kralensnoer van ellende. Laat ik het kort houden, want ik krijg er nog steeds nachtmerries van: Routeplanner om vliegveld Weeze te bereiken, kaduuk. Geflitst bij 30 km te hard rijden om verloren tijd in te halen, handbagage bijna kwijt, constatering retourtickets vergeten te printen. Autoverhuurbedrijf Thrifty in Malaga onvindbaar en als klap op de vuurpijl: nabij het vliegveld van Malaga een bekeuring voor foutparkeren van 200 euro.
Dat laatste zal ik toelichten.

Het autoverhuurbedrijf Thrifty, waar we via Rentalcars een auto hadden gehuurd, bleek onvindbaar. Eenmaal buiten het gebouw, konden we niet terug naar de hal waar de verhuurbedrijven kantoor houden. Na lang aandringen bij een agent kon ik terug, Riny met de bagage achterlatend.
Na een uur durende zoektocht naar Thrifty (op telefoonnummer wordt niet gereageerd, niemand kende het bedrijf - 'Malafide!?' - en veel vijven en zessen bij Hertz, waarvan Thrifty een Engelse tak bleek te zijn en waar men me bovenop de all risk vezekering via Rentalcars nog een verzekering wilde aansmeren) kon ik de parkeergarage uitrijden. Na enkele minuten donkere parkeergarage bevond ik me in de volle zon op weg naar Malaga Centrum.
Terug via een rotonde, benaderde ik het voor mij onbekende vliegveld.
Waar had ik Riny achtergelaten?
Op het eerste, tweede of derde niveau?
Ik reed enkele rondjes, maar herkende niets. Plotseling zag ik in de verte iemand, die op Riny leek, maar ik kon er vanwege blokkades op het wegdek niet komen. In de berm van een autobusparkeerplaats liet ik de auto achter en rende in de moordende hitte richting dame, onderwijl op mijn vingers fluitend om haar aandacht te wekken.
Verstoord keek ze om.
Nee, dat was ze niet, terug naar de auto gerend.
In de pak weg twee minuten dat ik was weggeweest hadden twee gendarmes mijn overtreding opgemerkt en achter de ruitenwissers een prent (zie foto) bevestigd. Ik sprak ze hijgend in mijn beste Engels aan. Legde de kwestie uit, vroeg clementie, smeekte om vergiffenis. Het enige resultaat dat ik bij de grootste bruut van de lokale Hermandad oogstte was een brommerig 'no comprendo'.
Hij lijkt op de onbetrouwbare Zuid Amerikaanse generaal Alcazar uit Kuifje, schoot het door mijn hoofd, een rudiment van de Guarda Civil uit de Franco-tijd, een sadistische fascist, die steeds meer genoegen beleeft hoe dringender ik om begrip vraag.
´No comprendo?' besluit ik vragend mijn relaas.

'Si' en hij stuift weg in zijn auto op weg naar een volgend slachtoffer.