De natuur gaat zijn gang



 

 

 

De tuin staat er eind mei begin juni prachtig bij.
Behalve de talrijke kleurschakeringen treft me de uitbundigheid van vogelgeluiden en de vele insecten, die zich tegoed doen aan de voeding die de natuur hen biedt.
De pimpelmeesjes vliegen uit het nestkastje. Eén van hen blijft verweesd tussen het open haard hout achter. De ouders, hoog in de laurier roepen en moedigen het jong aan om zijn vleugels uit te slaan. Kan ik hem helpen? Even later is hij weg. Misschien is hij volgend jaar de ouder die hier terugkomt voor het volgend nageslacht.
In de papavers verdringen de hommels zich om de nectar en het stuifmeel op te nemen. Het zoemende gebrom houdt mijn lens op afstand.
Op de lelies nestelen zich parende leliehaantjes. Straks vreten ze het blad verder aan. Moet ik ze verwijderen? Vroeger kneep ik ze tussen mijn vingers dood. Ze maakten dan een hoog piepend geluid. Ben ik milder geworden of durf ik het niet meer? Lafhartig tik ik tegen de bloem en ze duikelen in parende verstrengeling op de grond.
En nu?
In Arcadië is de mens hooguit toeschouwer.
Laat ik de natuur maar zijn gang gaan.  

Drie in één

Wij zijn verhalenmakers.
Van ons leven, een chaotische brei van gebeurtenissen, maken we één geheel , één verhaal met een begin en een groot vervolg.
Nabestaanden completeren dit met het slotdeel.

Deze week overkomen me drie gebeurtenissen:
1. Dinsdag  hield de Wmo Raad Valkenswaard haar 2 e conferentie met als titel Burgerparticipatie. De bijdragen van de diverse inleiders (Louis Teunisen, Lilian Linders, en van de deelsessies Ilse Vos, Jacqueline Smits en Judith Baken) waren helder, informatief en kritisch.
Als organisator voelde ik me gelukkig met een gewaardeerde en goed verlopen avond.
2. De Europese verkiezingen vandaag. Ik ben niet zozeer benieuwd naar de zetelverdeling maar vooral naar de opkomst, het effect van een knappe oproep van Frans Timmermans in DWDD.
3. En eveneens vandaag Thomas' operatie van diens dubbele hernia.
Drie maanden lang je zoon zien lijden, een vader van een jong gezin die net een nieuwe zaak is gestart, valt zwaar. We hadden op het laatst geen woorden meer om hem op te monteren of anderszins moed in te spreken. Dat valt niet mee voor een doener, regelneef en een garen-op-de-klos denker.
Het telefoontje zojuist uit privékliniek te Ede verloste ons van een bak spanning en zorgen.
Hij zegt dat hij zojuist voor het eerst in drie maanden even pijnloos gelopen heeft.

Nu wil ik hier een geheel van bakken, een verhaal van brouwen, het Alles Hangt Met Alles Samen (Hamas model) op los laten.
Maar het lukt me niet.
Misschien zal ik in de loop van de tijd het verband zien als alles meer op afstand staat.
Zoals Wubbo Ockels de noodzakelijke zorg voor de aarde gewaar werd vanaf zijn ruimtecapsule.

(Het is vandaag vrijdag, een dag na de operatie. Thomas is al weer thuis. Zojuist teruggekeerd van ons eerste bezoek. We gaven hem het boek van Peter Steinz 'Made in  Europe' door Timmermans bij DWDD zo krachtig aanbevolen, hebben een stukje met Thomas gewandeld, hem geknuffeld en thee voor hem gezet. Mantelzorg als Burgerparticipatie. Ziehier de foto, het verhaal van 'Drie in één'.)

Manavgat

Afgelopen week verbleef ik in het appartement van mijn oudste broer in Manavgat/Turkije. Ik wilde graag mijn eigen ogen zien waarom hij zo enthousiast was over deze plek, vijf kilometer ten Noorden van het toeristenoord Side.
'Aan de gelijknamige rivier de Manavgat, te midden van de bevolking en in de omgeving zijn mooie dagtochtjes te maken zoals naar de watervallen, het stuwmeer, de oude stad Saleucia, de lokale markten, de moskeeën', zo had hij ons meermalen voorgehouden. Maar een goed beeld hadden we niet gekregen. Daarvoor schoten zijn woorden te kort.
En nu zit ik met hetzelfde probleem. Hoe schets je een volstrekt andere vakantieplek dan je gewend bent?  Plaatjes helpen, maar toch...

Weer eens met anderen in één huis.
Bert en Winnie toonden zich  buitengewone toegewijde gastmensen. Via hen ontmoetten we de andere bewoners van het gebouw. Dankzij de grootte van hun woning - we sliepen op een eigen verdieping - en de diverse terrassen, was er voldoende gelegenheid om je eigen ruimte te nemen.
Er was echter veel om bij te praten. Nu we beiden met pensioen zijn kunnen Bert en ik met distantie spreken over onze ambities en dromen uit het verleden, de verwachtingen over onze steeds kleiner wordende toekomst, die van ons, onze gezinnen en familie, van Turkije en de rest van de wereld, onze ziektes; we spraken over de vrienden, die we achter ons lieten en de zin om het verleden te onderzoeken. We lazen niet in de meegenomen boeken, we lazen elkaar.
De omgeving bood berusting. Vanaf ons balkon zagen we hoe families zich nestelden op hun kleden aan de oever van de Manavgat. Regelmatig klonk het zangerige gebed vanuit de nabijgelegen moskee.
Het weer was aangenaam, mijn korte broek bleef in de koffer. Ik was een toerist incognito, in de taal viel ik door de mand.
De euro deelde ik door drie om de waarde van de waar in lira om te zetten. Behalve bij de aankoop van het bier, was de conclusie dat ons leven hier een koopje was... en kocht schaamteloos twee paar schoenen.

Nu moet ik uit de vele plaatjes een selectie maken. Het selectiecriterium is uit te drukken dat het goed was, Manavagat in mei.

 

Foto 1: De boulevard langs de rivier. Beide oevers zijn onlangs verfraaid met paden, perken en sportvoorzieningen.

Foto 2: Saleucia, Bert op zoek naar Necropolis.

Foto 3: Mijn eerste selfie met Riny, boven op de stuwdam.

Foto 4: Bengske aan het prachtige verlaten stuwmeer. 

Foto 5: De grote moskee van Manavgat.

Genieten van de Gaspelgoden