Desondanks goedgemutst

Jan Wolkers' overlijden werd herdacht met een Texels bokbier in een knus café in de Jordaan. Luca kijkt. Hoe zal ik zijn blik beschrijven? In gedachten:"Nu begrijp ik waar opa zijn buikje aan ontleent" of "hé, vorig glas was geler".

Zondag waren David en Zoë op bezoek. Riny wil Zoë een jeugdfoto van David tonen: David-duimzuigend-met-Liesje.

Tussen beide foto's ging de wintertijd in. November staat voor de deur. Tijd voor HEND in HEND: Help Elkaar November Door. Bekijk elkaars blogs. David wees me de hyperlink-button aan, die ik nu ga uit proberen.

Van http://ziecreemers.blogspot.com/2007/09/onzichtbaar.html en die van http://members.chello.nl/t.creemers/ Als dit bericht geplaatst is kan ik uitproberen of het gelukt is.

De herfstvakantie is voorbij. Tot carnaval zal ik in het donker huiswaarts keren. Een schrijver is ons ontvallen. Een ander weigert de oeuvre-prijs. De reparatie aan de scooter (zie het bericht:"Een (on)geluk bij een geluk") kostte me €500; ik heb een half uur ge-boek-hapt bij Bruna zonder een enkele prijs; mijn kippen zijn in de rui; op mijn werk heeft menigeen last van de vertstikkende verlamming met het zicht op zijn (carrière-) einde en ander klein leed. Desondanks blijf ik verbazingwekkend goedgemutst.

Van nature zuinig

Buxus,dahliaknollen en bloembollen.

Omdat ik in 1946 geboren ben, kan ik me geen oorlogskind noemen, hoewel ik er een flinke tik van heb mee gekregen. Zuinigheid is me namelijk met de paplepel ingegoten. "Zonde" gold voor wat werd weggegooid. Had jij er zelf niets meer aan, anderen kon het nog van dienst zijn. Spaarzaamheid was een grote deugd.

Nooit kreeg je een snoepje, behoudens tijdens de Vasten. Dan moest het in de snoeptrommel. "Voor later, als de Vasten (hoor:oorlog) voorbij is". Zo is alles voor mij voorzien van een wie-weet-waarde . Ik ben een bewaarder. Niet vanwege een fixatie in de anale fase, maar omdat ik in schaarste geboren ben.

Weggooien doen we dus niet. En dat begint zich te wreken in tijden van overvloed.

De natuur groeit als het gekoesterd wordt :

* dahliaknollen haal je in de herfst uit de grond, bewaart ze donker en droog, poot ze in het voorjaar in licht bemeste grond en de knollen groeien jaarlijks met zo'n 30%. (in het verleden behaalde resultaten....)

* tussen geknipte buxus zoeken wij post-war-children mooie stekjes, liefst een beetje verhout. Met wat stekpoeder in de stekgrond en over twee jaar zijn ze ter grootte van de plantjes, die voor €1,25 bij Coppelmans over de toonbank gaan.

* bloembollen laat je na de bloei indrogen. Het rooien is een kutklus van jewelste. Kleur en grootte rollen door elkaar, zodat een mixed pakket een jaar later opschiet. Maar....het vermeerdert als een nest muizen.

Ik bewaar zaad van elke plantje en erger, ik zaai en verstek het; te kleine aardappelen bewaar ik voor de poot een jaar later, conifeer-nakomelingen, die bij voorkeur tussen de tegels opschieten, oogst ik en bewaar ze in een speciaal daartoe ingerichte tuinkamer.

De media zeggen dat het nooit meer oorlog wordt. Riny stelt indringende vragen wat ik er allemaal mee moet. De tuinen van mijn kinderen zitten tjokvol....

Het roer moet om. Ik moet leren overvloed weg te doen. Op de compostbak levert het nog wat op. Maar hoe pijnlijk dat is begrijpt alleen een lotgenoot. Als stro-halm ben ik hetvolgende met Riny overeengekomen. Ik bewaar deze winter nog.....Wie in de lente buxus, witte en/of rode dahlia danwel een partij mixed bloembollen wenst, belle me op. Hij helpt me. want hoe pijnlijk zal anders het over de (compost)balk gooien zijn.

Zingeving

Vanaf dinsdagavond tot zondagmiddag kunnen genieten van het nageslacht: wandelen en fietsen met Luca, Thomas Luca zien opvoeden, heel langzaam gesloopt worden door Luca's opgelegd ritme, David en Thomas, die de halve marathon lopen, Zoë en Luca, die verbaasd kijken naar de medailles als overtijdse liga's, Karlijn en Femke - aanverwant nageslacht - kunnen opgelucht ademhalen: hun mannen zijn toffe binken....

Femke ging dus met Anneke shoppen in New York, want de dollar stond nu wel heel laag. Thomas voelde de eenzame verantwoordelijkheid op zijn schouders en wilde die graag met ons delen. Hij streek dinsdagavond in het Zuiden neer. De dagen daarna waren prachtig. Er kon volop gewandeld ( de Grote Peel) en gefietst (diverse keren naar de kinderboerderij ) worden.
Het is wennen om om zeven uur te worden gewekt door een potpourie van jengelende en brabbelende geluiden. 's Avonds wordt het laatste journaal niet meer gehaald. Overdag kijk je eindeloos naar de honderden gezichten van een eenjarige, beluister je zijn probeersels van betekenisloze klankrijen en intonaties. Soms herken je een woord en bij "beer" haalt hij drie van de vier keer de teddybeer uit de speelmand. "Drie volwassenen en een kind." zou het weekjournaal kunnen heten, maar er was meer.
Zo beleefde ik mijn jeugd op een intense wijze. Ik meende me te herinneren dat ik ook voorop de fiets bij mijn vader zat, hoe ik mijn moeder meehielp gemorste broodkruimels op te rapen, dat ik samen met mijn broer een toren bouwde, hoe ik volkomen vrij en verbaasd naar een menigte kon staren, zonder dat iemand me attendeerde op mijn open mond. Heb ik dit soort sensaties ook als vader gehad ? Nee, ik was toen meer bezig met de groei van de kinderen, dan met de gestolde momenten.

Mensen zijn Nesthöcker. In tegenstelling tot de lagere diersoorten, die meteen na de geboorte het nest kunnen verlaten (Nestvlieders) moeten zij lange tijd onder de hoede blijven van de ouders. Die hebben de taak om het "jong" bekwaam te maken om op eigen benen te staan. Zij zijn uit dien hoofde voortdurend bezig met (op)voeden, met leren en met later.
In de dierenwereld is weinig tot niets bekend over de specifieke rol van grootouders. Het is uniek voor de mens dat grootouders tegenwicht kunnen bieden aan de begrijpelijke oriëntaties van de ouders op het straks. Het kindgedrag wordt minder beoordeeld en beïnvloed op toekomst-gerichte waardes, maar genomen zoals het zich aandient, zoals verschijnselen als bijv. het weer. Wat grootouders terug krijgen zijn flash-backs, melancholisch reminiscenties aan wat definitief voorbij is, maar dat opnieuw kan worden beleefd door observaties van kleinkinderen. Zo denkt de oude man, die ik me af en toe voel...
Had ik vorig jaar maar doorgezet met het trainen voor de halve marathon. Eind november zat ik op 7 kilometer, toen ik al lopend weerom overvallen werd met de gedachte "Waarom doe ik dit?" en geen antwoord wist, geen weerstand bood tegen een ploppend beugel Grolsch en stopte met geren. Had ik maar doorgezet, dan hadden Zoë en Luca me ook een jonge god gedacht. Nu keken ze op naar hun vaders als eeuwig voorbeeld en waren Riny en ik ervoor om hen te troosten in de massa.

Stem uitgebracht

De stapel genomineerde boeken voor de NS Publieksprijs is 17 cm hoog; "Tirza" levert met 4 cm hieraan de grootste bijdrage. Het telt 430 pag. "Het zijn net mensen"van Joris Luyendijk en "De wandelaar" van van Dis zijn de dunste, allebei zo'n 220 pag. Met deze drie boeken heb je meteen de beste van de zes in de hand.
De drie, die ik eerder onder de categorie rebbish liet vallen, blijven na zorgvuldige lezing onder de maat.
De minste van de drie vind ik "De Weduwnaar" van Kluun. Meeliftend op zijn succes van "Komt een vrouw bij de dokter", waarmee hij vorig jaar de NS Publieksprijs won, schreef hij het tweede deel van Stijns seksuele sores na het overlijden van diens vrouw. Het is allemaal zo gehaaid cliché, zo modernistisch zigeunermeisje-met-traan gedoe, zo plat pornografische palaver, dat het publiek zich zou moeten schamen om haar smaak te herhalen. Zo ja, dan kun je voor volgend jaar Stijn 3 verwachten: "Stiekeme studenten voor een grijpstuiver"o.i.d., geschreven door marketing-en reklame bureau Kluun: "U vraagt, wij schrijven".
Nummer vijf: Simone van der Vlugt:"Het laatste offer". Een halfslachtige reli-crimie, dat start met de bedroevend lage instaptaal van een meisjesboek. Maar Birgitje wordt volwassen als ze de liefde van haar leven ontmoet, een stoere, gebruinde schrijver, die haar in een Alkmaarse disco bevrijd van een heel vervelend studentje. Hij slaat dat knulletje pardoes tegen de grond, kijkt Britje in de ogen en ja..de volgende 200 pag. beleven ze heel wat avontuurtjes. Ze zoeken naar papa Bink, een archeoloog, die in Egypte op een spectaculaire vondst stuitte en daarna spoorloos verdween . Hoewel ze voortdurend bedreigd worden - de achtervolger vind hen werkelijk overal - bezoeken ze allerlei toeristische attracties. Zo kan de schrijfster haar "gedegen reseachwerk"kwijt. Bijna, bijna hebben ze de Ark van het Verbond gevonden, dat een wapen is gelijk een kernbom. Ja,ja lieve jongens en meisjes, het vervolg is te lezen in "Het aller-laatste offer", waarvoor nog meer research wordt gedaan. Het zal dan ook uitkomen in de reisserie van Dominicus.
Nummer vier: Esther Verhoef "Close-up. In het midden van deze thriller zou de vraag gesteld moeten worden:"Wie is de boef, die vanaf het begin met korte bespiegelingen zijn perverse geest etaleert en Margot Heijne van kant wil maken?" Het kunnen er maar drie zijn. Meer personen komen daarvoor niet in aanmerking, omdat die er gewoon niet zijn. Heel overzichtelijk dus. En je weet, volgens crimie formule, wie het meest verdacht wordt gemaakt, nota bene Margots ruwe-bolster-blanke-pit minnaar, de kunstfotograaf Leon Wagner, is het zeker niet. Dan resteert een bloedmooie bi-sesuele vamp of een schimmige producer. Esther Verhoef is er de vrouw niet naar om sexe-genoten een moord te laten beramen. Dus.....Zowel Riny als ik hadden het goed. Goed hè!
Bovenste drie boeken doe ik gratis weg.
De volgende leen ik uit.
Joris Luyendijk overpeinst in "Het zijn net mensen" zijn periode als verslaggever in het midden- oosten. Het werk, dat hij vanuit Caïro en Jeruzalem verricht, wringt bij hem vanaf het begin. Hij weet,nieuws is subjectief. Maar hoe en ten voordele van wat? Tot de tweede inval in Iraq, blijft hij zich dit soort vragen stellen. Zeer informatief en onderhoudend met human interest anecdotes leidt hij de lezer naar een aantal conclusies: de oorlogen zijn verder vervuild met nieuwsbeïnvloeding en -verdraaiing. Westerse landen als U.S.A en Israël besteden hier relatief evenveel , zo niet meer aandacht aan, als aan het fysieke moordtuig en laten de Palestijnen en de Irakezen ver achter zich. De verpletterende invloed van de Arabische dictatuur voor haar eigen bevolking beschrijft hij overtuigend, maar ook met een zekere moedeloosheid. Een mooi, oprecht boek.
Arnon Grunberg heeft met "Tirza" heel wat prijzen gewonnen: de Librisprijs, de Gouden Uil en genomineerd voor de Ako. Het is een onderhoudende, hilarische, knap geschreven beschrijving van hoe een te grote vaderliefde voor zijn dochter uitloopt tot een drama . Een echte Grunberg: een anti-etica, een illusieloze beschrijving van het dier, dat mens heet, een nihilistische slapstick.
In "De wandelaar"van van Dis komt een heer bij toeval in aanraking met de onderkant van de Parijse samenleving als uit een brandend pand een hond springt en zich aan hem hecht. Op zoek naar zijn baasje, komt hij in aanraking met asielzoekers, zwervers en berooiden. Hij voelt de spanning. Wil goed doen, maar weet niet hoe. Alles wat hij zal ondernemen, zal zijn schuld niet kunnen wegnemen. Een boek vol vragen, nauwelijks antwoorden. Eindelijk weer eens een boek over een maatschappelijk kwestie. Fraai geformuleerde zinnen (je hoort de geaffecteerde stem van van Dis erbij) maken het contrast met de donkere wereld nog schrijnender dat hij is.

En dan nu your vote please.
Als ik eerlijk ben zou ik Grunberg nomineren.
Ik stemde echter strategisch.
Voor mij werd het van Dis.

G-3: Gaspel, groente en gezondheid

Riny is geen gemakkelijke zieke, zoals Thomas en David. Thomas maakte altijd veel theater: er was niemand zo ziek als hij. Dood ging hij bijna, als niet gauw een kruik en sinaasappel (in partjes met suiker s.v.p.) gebracht werden en geprakte banaan en een mooie video. Misschien is dat nog zo en de verpleegster heeft het er maar druk mee. Maar lastig? Was hij de hond, dan was David de poes. David trok zich terug, dook onder, kroop weg onder het dekbed en kwam met pas enige graden lichaamstemperatuur lager wederom beneden.

Riny is de ongeduldige zieke. Ze neemt haar temperatuur op, die moet bevestigen, dat het beter is om onder de wol te kruipen. Dan neemt ze een paracetemol en is hevig teleurgesteld als een half uur later de koorts nog niet weg is. Dat het haar weer moet overkomen, net nu ze naar Zoë wilde gaan kijken en golfen en lunchen met Eef en naar de verjaardag van Mary. Dat laatste zou ze misschien nog halen. Dat was immers over twee dagen... Nee dus. Ze baalt en neemt zich voor gezonder te gaan leven. Dat beperkt zich concreet door het voornemen vroeger naar bed te gaan. Roken, zegt ze leert ze toch niet af en gezond eten doet ze al.

Dat laatste is waar. We eten in elk geval lekker.

Ik heb eten nooit als medicijn beschouwd. Toch hoor ik het steeds vaker om me heen. Eten als medicijn. Vooral tegen de welvaartsziekte overgewicht. Collega's, die zich enige pondjes te zwaar vinden t.o.v. een of andere index of anorexia-model spreken zonder gêne over Bakkeren, Montignac, Atkinson of Slim and Slow. Ik moet daar het zwijgen toe doen, houd mijn bierbuikje in en zeg dat ik regelmatig golf.

Sinds zondag zeggen we overtuigd, dat we lekker én gezond eten. Uit eigen tuin, dus onbespoten, eerlijk als goud, onttrokken uit gekoesterde compost. Wat was het geval? Riny wilde er nou onderhand vanaf. Van dat binnen zitten. Van dat gammele gevoel. Ik snoeide om haar te troosten onze eerste in het kastje opgekweekte watermeloen. Samen hebben we deze ritueel geopend en gedresseerd met Serrano-ham. We aten niet, we proefden. We namen kortgezegd de tijd, slim and slow...Sindsdien voelt Riny zich als vanouds. De Gaspeltuin levert weer het bewijs: Oost, West, Thuis klinkt het klokje het best.

Vandaag was het bloemkool, morgen prachtige prei.