utopieën, dromen en verlangens

Er zijn voor- en tegenstanders van utopieën. Ze stimuleren de mens om ervoor te gaan, voor iets te gaan, een idee, een ideologie, een ideaal. Op het moment dat die binnen bereik is, vervliegt de utopie. Tegenstanders wijzen erop dat alle kwaad uit utopieën is voortgekomen. Dat wordt ook over godsdiensten beweert.
Is er een verschil tussen een utopie en een droom?
Ligt het verschil erin dat dromen meer persoonlijk zijn en utopieën visies zijn van een collectief?
Martin Luther King had een droom, die hij collectief maakte door zijn beroemde toespraak.
Is een verlangen identiek aan een droom?
Verlangen lijkt meer materieel en binnen handbereik te liggen. Voor de verwezenlijking van een verlangen moet je dingen doen of laten. Of dromen uitkomen hangt meer van toeval en geluk af.
We hebben een droom (gezien), zijn in een fase dat we dit omzetten in een verlangen van ons kleine collectief van twee personen. Een verlangen, omdat een deel van het toeval van de droomrealisatie wijzelf in werking kunnen zetten. Het vervolg hebben we verder niet (geheel) in de hand.
(Ik kan niet in de toekomst kijken. Zeker niet in de financiële toekomst. Ik zou schatrijk zijn.)

Voor de gelovigen van de Secret beweging is het eenvoudig. Verlang intens en het komt naar je toe. Je hoeft niet veel meer te ondernemen dan je verlangen te stimuleren.

De attente lezer weet waar dit over gaat. De schrijver dezes en diens vrouw hebben iets gezien dat hen hebberig heeft gemaakt. Dat iets is substantieel. Aanschaf in deze tijd van de crediet crisis maakt acties risiscovoller dan voorheen.

Kan iemand ons adviseren?
Banken hoeven niet te reflecteren. Ook niet de Secret adepten noch de volg-je-hart adviseurs.
Ook niet de priesters, die beweren dat in het licht van de eeuwigheid alles wind is, waarop je je maar moeten laten gaan.
We zijn het meest gebaat met een teletijdmachine.
Wie weet waar professor Barabas woont?

De Slinger

De prijs van preventie kan hoog zijn. De spanning die zich opbouwt bij Riny voorafgaand aan de jaarlijkse mammagrafie vraagt op haar beurt welhaast een curatieve steun.

De ontlading bij de goede uitslag vorige week dinsdag was dan ook des te groter, haar 63 e verjaardag twee dagen later kon worden gevierd tegen een wolkenloze hemel.

Een dag voorafgaand aan de tweede verjaardag van Luca - mijn moeder zou bij leven haar 92 e verjaardag gevierd hebben - woonden we de begrafenis van de schoonmoeder van mijn oudere broer Piet bij. De moeder van zijn vrouw Will was in februari 99 jaar geworden.

Zondagmorgen belden we Luca op om 'lang zal hij leven' te zingen. De familie ontbeet in de verre Spaanse zon. Ondanks de grote afstand gaf ons kleinkind blijk van herkenning in moeders mobiele telefoon. Hij reageerde door onze naam, opa jam en oma toktok, te noemen. Wij hoopten dat ginds met onze zang beide armen omhoog zouden gaan. Je moet iets doen om 2400 km. te overbruggen en dichtbij te zijn.

's Middags hebben we op Zoë gepast; moeder naar de babyshower van haar vriendin Eefje en pappa David naar zijn laatste honkbalwedstrijd. We zijn met de Twinny kinderwagen de wijk ingereden waar de buurt de autoluwe zondag vierde met een immense vlooienmarkt. Zonder ouders erbij konden we onze volledige aandacht aan Zoë schenken, een aandacht die ze zich gemakkelijk liet welgevallen. We herkenden een glimp van haar temperament, beschouwende aandacht en vredige genoegzaamheid bij de vroege David, maar moesten er toch een flinke scheut genen van Karlijn bij denken. We begrepen dat je met zo'n engel rap overgaat naar de komst van een tweede en zelfs durft te dromen van een vijftal nazaten.

Ik laat een beschouwing over de laatste honkbalwedstrijd van David, ooit en volgens de tegenstander van die laatste wedstrijd nog steeds een veelbelovend talent, achterwege. Ik zou over mijn op veel later moment genomen besluit moeten schrijven om te stoppen met hockey, mijn passie op de zondagen. Heb ik mijn kinderen en Riny tekort gedaan of mezelf, dacht ik toen David gisteren in de vroege avond bekende zijn besluit te hebben genomen om Zoë, die onderwijl verliefd haar armpjes naar haar vader strekte.

Na deze tekst te hebben geschreven moet ik nu een titel voor deze blog bedenken. 'Over leven en dood' maakt de afgelopen week te zwaar en de tekst te licht. De titel moet iets uitdrukken van de vele emoties die we de afgelopen week beleefden en ik kom uit op een titel die levendig genoeg is om deze blog te dragen.

De Slinger voldoet.

Een kwestie en een scheve horizon

Het kampeerseizoen loopt ten einde. Seizoensplaatshouders zoals wij kunnen hun caravan nog enige weken in het laagzeizoen laten staan, maar doen er verstandig aan om de voortent af te breken in verband met mogelijke herfststormen. De vraag heeft ons bezig gehouden of wij de voortent eraf zouden halen en meteen de caravan mee naar huis nemen of laten staan met een terugkeer in de komende maand.

Wij kunnen hoe graag we dat ook willen niet in de tijd gluren en dus blijft de vraag of we zullen terugkomen onbeantwoord. Daarvoor zal onze gezondheid, het weer en onze zin mee moeten zitten. Ondanks ongewisheid over de toekomst besloten we om onze 'residentie' te laten staan. Gaan wij niet terug, misschien vinden de kinderen het wel aantrekkelijk om een paar dagen uit te waaien.

Zo'n proces tot besluit op een klein luxe probleem, heeft de kenmerken van grotere kwesties. Je verkent alle opties, zet kosten en baten, lusten en lasten tegenover elkaar, wilt voor de zekerheid in de toekomst kijken maar het blijft een kwestie. Als anderen zoals je kinderen bij de overweging mee worden genomen kan ineens een knoop worden doorgehakt.

We hebben met zorg en toeweiding de voortent verwijderd. Riny toonde zich weerom specialist in het schoonmaken van tentflappen, deed dat bovendien in zodanig tempo dat er nog tijd overbleef voor uitwaaien op het strand en het laten opvliegen van meeuwen. Die keren na een enkel gekrijs altijd terug op hun eigen paal.

Nu staat onze caravan voortentloos op plaats 24, vak 1 van camping Groede en wacht zoals wij de toekomst af.

Nawoord.

Voor mij is het de eerste maal, zo'n horizon aan zee zo horizontaal. Albums vol heb ik en steevast loopt de zee rechts omlaag. Als ik druk gaat mijn camera een beetje mee. Nu heb ik fotobewerken les 1 onder de knie: het rechtzetten van de horizon. Wat een perspectief!

Het kan niet anders dan....

1: vroeg op

2: met pappa Thomas vanaf de grote jaja ( In Lucataal is een jaja een glijbaan)

3: op een gevaarlijke hangbrug

4: 84 kilo omlaag is een paar omhoog

5: voorzichtige omarming

Gewend om rond achten op te staan en nu, de afgelopen drie ochtenden tussen zes en zeven uur. Het zwembad bezocht, de speeltuin van het buurtschap Geenhoven, naar het dierenboerderij om de herten te voederen, mijn vissen in plaats van een maal per dag eten geven, nu vier maal. Ook de kippen kregen zoveel voer, dat ze het links lieten liggen. Op bezoek bij Noël en Marloeke, naar de weekmarkt, de speelgoedwinkel, Het Goed....

Het kan niet anders dan: Luca drie dagen op bezoek.

Alles wat je onderneemt vindt hij leuk. "Toktok (kippen).... leuk..." "Auto.... leuk..." "Noa....Leuk" Je wordt steeds enthousiaster, je onderneemt van alles.

Thomas en Femke vragen bezorgd of we het niet te vermoeiend vinden. We denken aan de komende dagen, waarin we kunnen uitrusten en terug kunnen denken, zonder spijt de tijd onbenut te hebben en zeggen met een te lange neus "Nee hoor..."

Daarbij komt dat we het ook nog eens voor het goede doel doen: pappa en mamma kunnen op adem komen. Thomas viert in ons dorp het feit dat Eindhoven alsnog gelijk speelde tegen AGOVV en Femke shopt twee keer kindloos.

Noa dronk, sliep en was wakker. Bij de laatste aktiviteit keken we gevijven naar het gestage groeien en kregen, meenden we, elk veel attentie terug.

Als de kroost slaapt, praten we over de dag, over de kinderen. Zo speels als ik overdag ben, zo zwaar is mijn inbreng in die evaluaties. Ik heb weer last van mijn studie en bezig over de Gordon methode, over Alice Millers boek Het drama van het begaafde kind en over opvoeding als belangenstrijd.

's Morgens ben ik dat gelukkig allemaal weer vergeten als ik zijn deur zachtjes opendoe en hij me verwelkomt met: "Hai......opa" Om te vervolgen als ik hem oppak: "Opa spelen..."

Luisteren naar kinderen.

Weemoedig en al te ver.

Tom en Ria wonen in Geelong, Australië. Ze waren afgelopen zondag bij ons op bezoek. Een tegenbezoek van het onze in maart 2005. Toen logeerden we een kleine week bij hen als aanloop naar onze reis per camper langs de oostkust.

In 1980 emigreerden onze vrienden Jos en Ria met hun twee kinderen, Joost en Eva naar down under. Ze lieten huis, familie, vrienden achter om ginds hun geluk te beproeven. We begrepen daar toen weinig van.
O, ja Jos was een aparte, een onrustig type, iemand die zich wilde bewijzen, vooral aan zijn familie, eigenaar van het gearriveerde bouwbedrijf van Bree. En Ria en de kinderen....ja, die gingen dus mee.

"Jos? Jos?", zal de geconcentreerde lezer zich afvragen. Tòm was toch op bezoek....?
Heel opmerkzaam.
Het huwelijk en meer werden ginds op de proef gesteld. Jos en Ria scheidden.
Zelfs het beste relatiebemiddelingsbureau zou het niet gelukt zijn om zo'n passende man bij Ria te vinden. Ze troffen elkaar toevallig. Dat zal wel dat Grand Design of Voorzienigheid heten.

In 2001 sleten Femke en Thomas hun laatste weken van hun half jaar durende Australiëreis in Geelong. Ze leden daar aan hun opgehoopte heimwee-gevoelens en vonden in Ria en Tom de ideale therapeuten: die toonden zich de begripvolle (gast-)ouders; Ria communiceerde met hen met een vertrouwd brabants accent.

Vier jaar later landden wij dus in een zeer vroege ochtend in maart op het vliegveld van Melbourne, waar we werden opgewacht dooor dit nederlandse bruggehoofd, kregen les in Australische mores, leerden links houden en vooral"keep it easy".
We hebben hen nog verscheidene malen sindsdien in Nederland getroffen. De begrafenis van Ria's vader en familie-reünies waren voor hen redenen voor verblijf op het noordelijk halfrond.
Gisteren zei Ria, dat dit waarschijnlijk hun laatste reis naar Nederland, zeker voorlopig, is geweest. Zo'n niet helemaal onverwachtse mededeling hing de hele avond zwaar boven de eettafel.
We hadden ons voorgenomen om niet met een vage uitlating als "wij komen volgend jaar misschien....." de weemoed weg te wuiven.
Drie jaar geleden, toen we nog geen opa en oma waren, waren we zeker van plan om de overgang, mijn overgang, van werk naar pensioen te markeren met een reis door Australië. We zouden beginnen aan de Westkust, Perth, Fremantle, vandaar naar het noorden, de reis van Thomas en David in 2003 en dan met de nulharbour train naar Adelaïde en dan...en dan....Een bezoek aan Geelong zou natuurlijk een onderdeel vormen, zeker drie maanden onderweg...

Nu lijken drie maanden weg een eeuwigheid, een te groot risico vergeten te worden als opa en oma; drie weken te kort voor een zolange reis.....

Dus stonden we gisterenavond op onze oprit, Ria: "we zullen mailen, we zullen bellen", Tom: "Thanks", Riny: "Het ga jullie goed...." En ik, ik vluchtte met de franse slag, zei "au revoir" en wees hen de kortste weg naar Someren.