Wie te vragen bij tomatenpluk?

De tomaten doen het goed.

Ik belde Emile.
Of ie in de Gaspeltuin mee wilde helpen plukken.
Als verkiezingsstunt.
Motto, roder hebben we ze niet.

Met Emile wil ik best plukken, niet met Geert.
Die vertrouw ik voor geen cent.
Geeft zonder dat ik het in de gaten heb mijn tomaten alleen aan Henk en Ingrid.
En kankert achter mijn rug over mijn Brussels lof.
Mark geeft juist niks weg, helpt ook niet, vindt dat iedereen zijn eigen tomaat moet plukken.
Hij bevordert zo de zelfredzaamheid van de tuinier, zegt ie.

Waarom zeuren Jolande en Marianne zo over die ene keer dat ik tegen diophtera heb gespoten?
Ze helpen, stellen ze, alleen de onbespoten tuinman.
Zij dienen groen of dier.
Nou, dan maar geen gemengde pluk.

Arie en Sybrand willen god danken alvorens aan het werk te gaan.
Vind ik hypocriet.
Hadden ze vorig jaar ook god gedankt toen het bagger met de tomaten was?

Ik overweeg als Emile bedankt of ik Diederik of Alexander zal benaderen. De laatste lijkt me niet echt een volkstuinier, vraagt direct om een geavanceerd technologisch plukapparaat.

Emile aan de telefoon.
Hij komt niet.
Hij heeft vernomen dat ik een bloedhekel aan communisten heb.*

Diederik dan maar, de kale kleinzoon van den Uyl?
Lijkt me meer een regelneefje, eentje die begint met een werkschema.
Zal hem het motto voorstellen: wij maken er soep van.

Ik draai me nog maar eens om.
De krant is nog niet binnen.
Mijn enige doel voor vandaag is het rooien van tomaten.

* Niet vanwege de idee, maar vanwege het despotisme, waarin de wereldverbeteraars - ook democratisch verkozen - vluchten. Lees Singer, Darwin voor Links: Bakoenin, die in Statism and Anarchy (1873) hiervoor waarschuwde én gelijk kreeg.

Museumjaarkaart

Afgelopen week in het huis van mijn zus in Castricum vertoefd die voor de vitamine V met haar man naar Piemonte was getogen, waar ze al gauw in de gloeiende hitte weer verlangde naar de koelte van een noordzeebriesje.
Hun schitterende koele huis in Castricum met de intieme binnenplaats(zie foto 1) hoef je niet te verlaten om te ontspannen, maar ver van huis wil je de gelegenheid aangrijpen om wat de omgeving biedt te verkennen.

We zouden onze museumjaarkaart gaan aktiveren.
Dus op naar Bergen naar museum Kranenburgh.
Bordje op de gesloten poort: Het gehele jaar gesloten wegens verbouwing.
Volgende dag naar Amsterdam. Zie foto 2, Riny op het Museumplein waar de Uitmarkt wordt opgebouwd voor het weekend.
Dan zijn we echter alweer thuis.
Het Stedelijk museum: dicht wegens verbouwing.
23 September weer open, maar dan zijn we al lang weer thuis.
Het Rijksmuseum. Al jaren gesloten wegens..., juist verbouwing.
Een klein vleugeltje, het Philipsvleugeltje is opengesteld,. Daar kan o.a. de Nachtwacht in zijn nieuwe zaal worden bekeken.

Vandaag naar Nuenen voor de jaarlijkse bijeenkomst met-de-mannen van Riny's tuinclub. Bezoek aan Vincentre, het plaatselijk museum.
Over van Goghs periode in dat dorp.
Geen schilderij van hem te zien.
Veel zoals dat blijkbaar hoort interactief educatief materiaal(zie foto 3).

Eindelijk, een opengesteld museum.
Museumjaarkaart niet geldig.

De school is begonnen

Wij grootouders beleven het opgroeien van kinderen voor een tweede keer. Nu met gerijpte blik en minder zorgen.
'Weer naar school' betekende voorheen dat ook wij, beiden werkzaam in het onderwijs, weer aan een nieuw schooljaar begonnen. Na een vakantie intensief met elkaar optrekken, waarbij de balans van vorderingen ten opzichte van vorige vakantie was opgemaakt, ving het gewone leven in een vast ritme weer aan. Je stuurde de kinderen alleen op pad, de wijde wereld in, op weg naar de volgende fase in hun leven.
'Weer naar school' was een schok in de relatie met de kinderen, een volgende fase van loslaten.
'Weer naar school' betekent nu voor ons, dat de weekeinden weer belangrijk worden voor de ontmoetingen.

Van de afgelopen zes weken houd ik talloze foto's en herinneringen over van logeerpartijen en andere ontmoetingsmomenten. Ik kijk de fotomapjes nog eens door en beleef nogmaals de laatste tijd. Thomas en Femke en kids die drie weken met onze, sorry hun, Eriba door Italië en Frankrijk zwierven, David en Karlijn, die met hun kroost aan de Nederlandse kust verbleven, waar we enkele dagen te gast waren.

Voor deze blog selecteer ik vijf plaatjes, monumentjes voor zomer 2012:
1. Eind juli. De caravanners zijn - heelhuids, maar die koppelingsplaten...- thuis. Wandelen langs de prachtige vennen in Oisterwijk.
2 en 3. En tijdens ons bezoek toont Luca zijn losse tand. Een spannend moment! Op het einde van de dag is het zover. Tand eruit...Op weg naar een grote-mensen-gebit.
4. Thijn, onze jongste lijkt niet te kunnen wachten op een gefaseerde verkenning van de wereld. Van zijn zusjes leert hij de toekomst, die hij als een komeet tegemoet schiet. Hier badmintont hij in onze tuin met Phiene. (Eens opzoeken wanneer het racketspel volgens ontwikkelingspsychologen doorgaans begint).
5. Een logeerpartij is niet af als er geen ijsco wordt gegeten. Met oma Riny eerst lang in de diepvries gluren, je keuze maken en dan...Zoë en Phiene genieten van het zoete. Jij ook een likje opa...? Nee lieverd. Over mijn diabetes 2 houd ik mijn mond. Ze hoeven nog niet alles te weten.

Sportbraak

Het verzadigingspunt is bijna bereikt, ik ben klaar met tv-sport. Na dagenlang door Franrijk koersen, verdoe ik nu mijn tijd voor de buis om maar niets te missen van de O.S.
Geen sport is me te mal, van kruisboogschieten tot plankzeilen en dat niet alleen omdat 'onze jongens' daarin goed zijn, ik zie even lief chineesjes op de mat of met een pingpongballetje.
En dan daarbij en -na het beschouwen zien en horen.
Zo vaak Mart Smeets in mijn huiskamer, daar moet je toch genoeg van krijgen...

Ik kom tot niets.
De tuin ligt er onverzorgd bij, de beesten raken verwaarloosd, de telefoon laat ik rinkelen.
Het ergste is dat ik nergens anders aandacht voor heb dan voor sport.
In de Volkskrant sla ik Syrië over, lees vluchtig hoe Frank Kalshoven, directeur van De Argumentenfabriek het stoppen van medicijnverstekking aan Pompepatiënten recht argumenteert.

Terzijde, niet lezen als er sporten op de t.v. is.
Frank K. rafelt de kwestie in vier te beoordelen criteria uiteen: noodzaak, effectiviteit, kosteneffectiviteit en uitvoerbaarheid. Zo doe je dat als je bij een argumentenfabriek werkt. De crux zit natuurlijk bij criterium 2 en eigenlijk bij 3: de kosteneffectiviteit. Aan de kwesties wat het betekent dat dit een criterium is voor de beoordeling van zorg en wat dat betekent voor de humaniteit en solidariteit, wordt voorbij gegaan, evenals aan de marktwerking van de gezondheidszorg.
F.K 's artikel is desondanks beter te pruimen dan de jubelkreet van Marcel van Dam enige dagen daarvoor in dezelfde krant, dat nu eindelijk de waarde van een mens in cijfers kan worden uitgedrukt.

Ik spel de dagelijkse sportkatern, zie Epke in de meest rare houdingen boven de rekstok hangen, lees de statistieken, de records, de diskwalificaties en het terugdraaien ervan. Ik lees de commentaren op de commentaren, grinnik bij het smeetsbashen...ja inderdaad wat een zelfingenomen eikel...vanavond weer kijken...

Waarover anders bloggen dan over sport op t.v.?
Over dat die onderhand mijn neus uitkomt.
Geef het volk brood en spelen en smeets en ze houden zich koest.
Binnenkort atletiek in Aleppo.

Kosten en baten

Tussen Syrië en de Olympische Spelen vult het nieuws zich met de zorgen van de homo economicus.
Nu de bomen niet meer tot de hemel groeien, de graaiers worden gekort, doemt de vraag op hoe de baten omhoog kunnen en de lasten omlaag.
Terwijl de overheden minderen, raakt de burger in een spagaat, hij wordt aangespoord om toch te blijven consumeren en tevens af te lossen en te sparen.

Kosten en baten worden tegen het licht gehouden.

Wilders was vorig jaar begonnen en had de vraag opgeworpen wat een asielzoeker kost. Elke euro zou er een teveel zijn, de baten van hen zijn wat de PVV betreft nihil.

Nu heeft het CVZ (College van Zorgverzekeringen) voorgesteld om de kosten van medicijnverstrekking aan Pompe- en Fabrypatiënten niet meer te vergoeden, want te duur resp. 400 tot 700 honderd duizend resp. 200 duizend euro per jaar.
En welke baten zouden daar tegenover staan?

Internationaal heeft de homo economicus een slim systeem bedacht om te berekenen hoeveel een therapie waard is: het qaly system (quality adjusted life years).
De Raad voor Volksgezondheid stelde in 2006 vast dat een therapie niet meer dan 80 duizend euro per qaly mag kosten. De behandeling van Fabry kost 3,3 miljoen euro en Pompe 15 miljoen.
Duidelijk dus.

Hoeveel kost de oorlog in Syrië?
En de Olympische Spelen?
En zijn de opbrengsten te vergelijken met een mensenleven?

Het niet meer verstrekken van medicijnen betekent het toepassen van passieve euthanesie, welke een gevolg is van een economische crisis veroorzaakt door onverantwoord speculeren in een kapitalistisch systeem.

De homo economicus weet de waarde van de mens niet te schatten.