In de teletijdmachine

Het cursusaanbod van HOVO Brabant voor najaar 2015 was - zoals al jaren - imposant, zodat het even had geduurd voordat ik mijn voucher voor het gratis volgen van een HOVO cursus naar keuze had weten in te zetten.
Het zal mijn laatste voucher zijn, omdat ik dit najaar wegens het aflopen van de zittingstermijn stop met het lidmaatschap van de programmaraad.

Ik bladerde regelmatig door de prachtige gids.
"Is zo'n papieren versie naast de digitale informatie nodig en financieel verantwoord?", had ik me zes jaar geleden hardop in mijn de eerste vergadering afgevraagd.
Voorlopig wel was toen het standpunt van de directeur.

Hoe verloopt mijn keuzeproces?
Vanwege de reistijd geef ik de voorkeur aan lesplaats Eindhoven, maar dat is niet doorslaggevend.
En dan de boeiende vraag of ik zal kiezen voor een onderwerp waar ik weinig of juist veel van weet.

Mijn keuze viel uiteindelijk voor 'Oog in oog met het expressionisme' gegeven door Jenneke Lamberts. Riny had eerder met volle tevredenheid een cursus kunstgeschiedenis bij haar gevolgd. "Een enthousiaste docent met een enorme kennis", was haar aanbeveling geweest.

Vandaag de eerste lessen gevolgd.
De docent werkt aan de hand van plaatjes van schilderijen en ze betrekt de groep bij haar betoog door te vragen wie de naam van de schilder weet, van het schilderij, welk jaar gemaakt etc. En aangezien ik geconditioneerd ben om op een vraag een antwoord te geven, hoorde ik me voortdurend wijsneuzerig namen, titels en jaartallen roepen, die ik jaren geleden ooit had opgeslagen in de lessen kunstgeschiedenis. Voor de afronding van dat vak had ik een scriptie over Oskar Kokoschka geschreven.
Dat is vijftig jaar geleden.

Jenneke Lamberts blijkt een voorkeur voor Kokoschka te hebben en met name voor de periode 1912-1914 toen O.K. een relatie had met de jonge weduwe Alma Mahler.
De Amerikaanse schrijfster Susan Dodd schreef onder de titel The Silent Woman (Schemertaal) in 2001 een roman over die relatie. Die staat in mijn boekenkast tussen tientallen andere werken van en over O.K.
Meest ongelezen, vooral doorgebladerd om te herkennen.

Toen ik in de middag ging zitten om mijn blog te schrijven, besloot ik over de ervaring van de ochtend te schrijven: Corretje in de banken, een wijsneus, die pas ophield antwoorden te roepen toen hij zichzelf door de ogen van de ander zag, een cursist, die de leraar naar de kroon wil steken.
Maar zo is het niet, lieve medecursisten.

Ik was vanmorgen even weer die twintigjarige jongen op de Kweekschool, die fantaseerde over en projecteerde op de gekwelde kunstenaar en zijn berekenende muze.

Verjaardag in Madrid

Terug van een weekje Madrid.
Riny wilde daar haar 70 ste verjaardag vieren.
Op vrijdag 18-9-2015 rond 20.00 uur worden we op straat, vlak bij ons hotel, aangesproken.
De man stelt zich voor als Jean-Paul van Breugel, een jeugdvriendje van David.
JP woont al 12 jaar in deze metropool en drijft er een wijnhandel. David en Thomas hebben hem gevraagd drie flessen wijn met twee bokalen in ons hotel af te leveren.
Hij hoorde ons praten, zei hij, meende ons te herkennen van de keren dat hij bij ons was. Een mooier compliment kun je niet krijgen, hetgeen hij nog eens versterkte door tegen Riny te zeggen, dat ze na al die jaren nauwelijks veranderd is.

In museum Thyssen - één van de big three's, die we bezochten  naast het Prado en Reina Sophia - troffen we één van de vier door van Gogh in 1884 geschilderde doeken van de Genneper Watermolen. De molen bevindt zich 500 meter van het geboortehuis van Riny.

Met de hop-on/hop-off bus rijden we over het Plaza de Cibeles waaraan het barokke stadhuis ligt. Een groot spandoek hangt voor de gevel: "Refugees Welcome".

Op de digitale versie van het Brabant nieuws lezen we over het onverwacht grote protest in Valkenswaard over de mogelijke opvang van asielzoekers aldaar.

En we lezen dat het er regent.

In Madrid scheen de gehele week de zon.

Joost mocht het weten

 " Er zijn zoveel mensen, vooral onder onze vrienden, die denken dat woorden niets voorstellen. Integendeel, nietwaar, het is even interessant en even moeilijk om iets goed te zeggen als om iets te schilderen. Er is de kunst van lijnen en kleuren, maar de kunst van het woord is en blijft evengoed bestaan." 

Vincent van Gogh aan Emile Bernard, 19 april 1888

Bovenstaand citaat staat bij het beeld waar, na de brug over de Reusel, de Landart tentoonstelling in Diessen aanvangt. Deze start van de mooie 4 kilometer lange tocht maakt het thema voor dit jaar duidelijk: Vincent van Gogh. 

Ik kan het niet nalaten om te onderzoeken of de boeken kunnen worden opengeslagen en sta daar, zo nonchalant mogelijk, want aan kunst mag je doorgaans niet komen. Eén hand in mijn broekzak gevangen, die kan geen kwaad. Het is mijn rechter, die baldadig even aan mijn regie ontsnapt en het bewijs levert, dat ik eigenlijk al vermoedde.

Behalve aan het thema moet een Landart kunstenaar zich houden aan de opdracht dat het beeld moet passen in het landschap en bij voorkeur gemaakt dient te zijn van natuurlijk vergankelijk materiaal. 

Dit blijkt soms een te knellend keurslijf.

Ik kijk om te begrijpen.

Water is een dankbaarder decor dan de donkerte van het natte bos.

Ik probeer te kijken met het enthousiasme van Joost Zwagerman, probeer vergeefs zijn stem in me op te roepen. 

Maar het is stil, oorverdovend stil.

Laat de beelden verder voor zich spreken.

Boedapest in Weert

Had ik mijn fototoestel maar meegenomen...
Onderstaand relaas had ik kracht kunnen bijzetten.
Wat de gevolgen zijn voor reizigers, die worden geconfronteerd met problemen op het spoor..

Vrijdag j.l. met een verklaring van het gouvernement van de provincie Limburg op zak, waarin zij verklaart dat er geen belemmeringen zijn om dossier 04.11 474 te raadplegen voor het onderzoek naar mijn familiegeschiedenis. (Zie mijn eerdere blog 'Familiegeschiedenis' van twee weken geleden.)
Het resultaat - waarvan ik verslag doe op mijn blogadres creemersgeschiedenis.blogspot.nl - is bevredigend.
Ik vond niet alles wat ik hoopte aan te treffen, maar het was meer dan voldoende om de bewijsbare conclusie te kunnen trekken, dat mijn opa als burgemeester in de oorlog, zich heeft bewogen in het smalle gebied dat ligt tussen de uitersten van het heulen met de vijand en de verzetsheld uit te hangen. Het laatste zou hem zijn ambt tijdens de oorlog en het eerste dat ná de bevrijding hebben gekost.
De weliswaar niet volledige documentatie over diens zuivering geven een beeld weer van roddel achterklap na de bevrijding én van een grote steun en vertrouwen die opa genoot van de weer in zijn functie herstelde gouverneur van Sonsbeek.
Maar dit terzijde.

Met een redelijk tevreden gevoel aanvaardde ik de terugreis met de trein uit Maastricht naar Eindhoven. Het was rond 14 30 uur, de trein zat bomvol met studenten bepakt met weekendtassen en rolkoffers, naar ik aannam vol wasgoed.
Even daarvoor waren we op het station ingelicht over een ongeluk bij Geldrop, waardoor de trein niet verder zou rijden dan Weert. Reizigers naar Nijmegen en Utrecht werden geadviseerd in Roermond uit te stappen en via Venlo verder te reizen.
In de trein kondigde de conducteur aan dat vanaf Weert bussen zouden worden ingezet naar Eindhoven. Het gevolg was, dat nauwelijks iemand in Roermond uitstapte.

In Weert aangekomen drong de massa zich over het perron door het kleine stationsgebouw naar het stationsplein, waar twee bussen klaar stonden. Dankzij mijn gunstige positie in de voorste wagon, mijn lege handen en enige ervaring in het verre verleden met cross country lopen arriveerde ik met de eersten de bussen. Mijn redelijk gunstige positie werd evenwel geblokkeerd door een Popeye arm van een uit het groepje Belgische jongemannen met de woorden 'wel opa gij moet op oewen beurt wachten'.

De deur ging voor mijn neus dicht.
Even later ging die weer open om ieder die in het gangpad positie hadden genomen eruit te zetten. Incluis de Belgische binken.
Daar stonden we met zo'n paar honderd man de bussen na te staren, die op weg waren naar het beloofde land.

Een ielig mannetje gehuld in een fel gele jas met het logo NS beloofde nieuwe bussen.
Maar wat verscheen waren tientallen taxi's, snorders die blijkbaar hun familie in Anatolië e.o van wat extra's wilden voorzien met het uitbuiten van deze mini-ramp. Een studente, met wie ik contact had gemaakt wilde ingaan op een van de aanbiedingen, aarzelde toen ik opmerkte dat het een sterke overeenkomst vertoonde met mensensmokkelaars, die ook de ellende uitbuitte.
Ik had blijkbaar voldoende tijd en rust om me principieel te tonen.

De taxi's stonden de derde bus zodanig in de weg, dat die vooraan het plein stopte en de laatst gearriveerden liet instappen.
Het ielig mannetje hield zich Oost-Indisch doof voor onze protesten, noch ondernam hij op ons verzoek stappen richting de Turkse medemens.

Een I phone studente meldde dat de eerste bus een ongeluk had gehad en de weg naar Eindhoven blokkeerde. Er ontstond commotie. Nu zou er geen bus meer komen. En de trein zou pas om half zes kunnen rijden en iedereen kwam in de problemen.
De snorders riepen luid hun aanbiedingen.
Vanuit de overzijde van het plein werden we gefotografeerd.
Een volgende trein uit Maastricht spuwde mensen het plein op.

Plotseling riep een stem: "De trein vertrekt."
Alsof een startschot had geklonken spurtte de massa het station in.
Mijn voor de bus gunstige positie veranderde in een ongustige voor de trein.
Maar niet gehinderd door bagage wist ik voldoende studenten en nog oudere mensen te passeren dat ik me als een van de laatste de tjokvolle trein in kon wurmen.
Ik verklaar hierbij plechtig dat ik niemand omver heb gelopen.

In de buurt van Geldrop bood een studente me haar zitplaats aan.
Ik weigerde.
Van een principe was geen sprake.

Nieuw land

Ze moesten weg.
Er was geen plaats meer voor hen, ook geen voedsel meer.
Als ik ze niet zou opnemen, dan zouden ze waarschijnlijk verkommeren of misschien zelfs worden omgebracht.

Ik was eigenlijk met mijn drie kleine zwarte kippen tevreden, maar kon niet anders dan de drie aangeboden en verstoten kippen in onze ren toe te laten.
Riny had even bedenkingen: 'Dat vraagt een verdubbeling van voer'.
Daartegenover stond een mogelijke verdubbeling van de eierproductie.
En er was ruimte.
'Vol is vol' is relatief.

Nu hebben we sinds een week zes i.p.v. drie kippen.
De integratie heeft aandacht gevraagd.
De nieuwkomers hebben de eerste twee dagen in een afgesloten ruimte midden in de ren gestaan, zodat de autochtonen konden wennen.
Nu lopen ze om elkaar heen. groepsgewijs verkennen ze hun oude nieuwe land.

In de komende tijd zal een nieuwe pikorde worden bepaald. De zwarte zijn in fysiek opzicht de mindere, kennen daarentegen de omgeving beter. En ik denk dat ze er vanuit gaan, dat ik ze meer in bescherming zal nemen
.
Voor ieder geldt: Het zal nooit meer hetzelfde zijn.