Pinksterweekend

Prachtig weer in Groede.
Het dorpje Groede, dat twee kilometer van de kust vandaan ligt, baadde in de zonlicht toen we daar op pinksterochtend binnenfietsten. De kerk was eindelijk verlost van haar steigers. Ervoor stond op een verhoging een oud autootje opgesteld, blikvanger voor de oldtimmerrally in het weekend van 11 juni.

Het was een Renaultje 4, zoals de eerste auto van mijn vader.
Het was 1956 of '57, het gezin bestond uit tien kinderen. Of we ooit met z'n twaalven in de auto zaten weet ik niet zeker, maar met tienen - ouders en een achtal kinderen - gebeurde regelmatig als we op zondag uit toeren gingen. Pa en ma voorin met de tweeling en zes kinderen op de achterbank. Ieder had zijn vaste plek. Instappen gebeurde in een vaste volgorde. Ik stond achter de stoel van mijn vader, omdat ik tegen sigarenrook kon.
Als we uistapten bleven voorbijgangers verbaasd staan over de sliert die uit het voertuigje tevoorschijn kwam. Er werd hardop geteld. Mijn broer en ik stapte dan via de andere zijdeur weer naarbinnen en telde door: "Elf, twaalf..."

Ik kom uit een hecht gezin.
Er waren zoveel kinderen, uiteindelijk twaalf, dat opvoeden een welhaast onmogelijke opgave voor mijn ouders was.
We letten op elkaar, corrigeerden elkaar soms. Vochten en speelden dat het een lieve lust was.
Er was vaak competitie onder elkaar, maar nog vaker met kinderen buiten het gezin.
Die gehechtheid verween niet toen mijn ouders op jonge leeftijd overleden.
Omdat de gezamenlijke ontmoetingsplek van het ouderlijkhuis verviel spraken we af om met pinksteren samen te komen op een camping. Dat hebben we jaren volgehouden. Met onze kinderen erbij groeide zo'n pinkstergemeente tot veertig, vijftig man.

En ineens was het afgelopen.

Ik keek omhoog naar het Renaultje 4 en vroeg me af hoe het kwam dat die en nadien ook andere familie-tradities ophielden te bestaan.

Op de camping terug zagen we vele groepen die bij elkaar stonden en genoten van het weer en van elkaars aanwezigheid.
Ik voelde een vleugje heimwee naar weleer, de tijd van geborgenheid, toen samen belangrijker was dan ieders autonomie, de tijd van ver voor de pinksterweekenden, toen we met zijn allen nog pasten in dat kleine autootje.

Gevaarlijk afval

x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
- Wat ben jij aan het doen?
De vuilniswroeter zegt te zoeken naar nieuws.
- Afval van waarde is weerloos, toch?
Van belang voor informatie en opinie.
Neem bijv. Jack de V.
Had minnebriefjes aan zijn ondergeschikte proberen te verduisteren.
Stel dat we die niet hadden gevonden? Hadden we nog steeds een hypocriete clown op defensie.
Pierot ontmaskerd. Hoogmoed komt ten val. Spindokter en dan overspel! Hij moet niet denken dat ie Bernard, Clinton of Berlusconi is.
' Privé?' Niks ervan de vuilnisbak is van de straat.
- Maar waarom neem je mij ? Ik ben noch beroemd en heb geen onder- noch bovengeschikte meer.
- We moeten op alles voorbereid zijn. Vliegt U wel eens? Zou kunnen dat U een ramp overleefd. We moeten op alles voorbereid zijn. Nieuwsgaring is anticiperen op wat kan gebeuren.
- Wie ik ben, althans wil lijken is openbaar, ik blog nl.
- U weet niet wie U bent. Dat bepalen wij. Onze bronnen liggen hier in de groene bak.
En hij liep weg met zo'n hondendrollenzakje.

Ik pieker me sinds de ontmoeting met de vuilniswroeter een ongeluk over wat ik zoal heb weggegooid.
Waarvan heb ik me willen ontdoen?
Welk profiel zit in de bak van week 20?

De volgorde van de spullen

De laatse foto heb ik op A 4 formaat geprint en aan Theo gegeven toen hij onlangs zijn laatste bidprentje - zo noemt hij zijn rekeningen - kwam afleveren.
"Mooi voor jouw portfolio" en ik overhandigde de foto, waarop de penanten nog niet geschilderd zijn. Dat schilderen vond Theo 'eeuwig zund' want daarmee zou zijn meestermetselwerk onder het wit verdwijnen. Dus maakte ik net voordat ik de schilderkwast ter hand zou nemen deze foto.
"Vur m'n porte-wat?"
Ik legde uit.
Hoe hij als modern ondernemer een portfolio diende te kunnen tonen.
Toen ik zei dat hij via deze foto zijn virtuoze metselkunde kon showen keek hij achterom en zag drie witte apostelen staan.

Ik heb de afgelopen tijd veel van Theo geleerd.
"Bouwen", zei hij, "is nie zo moeilijk. Ge mot gewòn de spullen op een bepaalde volgorde leggen."

Zo is het ook met koken in het bijzonder met de Japanse keuken: gewoon de spullen op een bepaalde volgorde leggen.

Afgelopen zondagmiddag rijst, noribladeren, rauwe vis, avocado en komkommer bij elkaar gelegd.
Het resulaat, dat getransformeerd is tot sushi en sashimi op enkele schalen gedrapeerd en naar Frans,de broer van Riny en zijn vrouw Marijke getogen.
"We zetten een nieuwe trend", zeggen we bij binnenkomst om ons gedrag te verantwoorden.
"Een oud gebruik in Zuid-Oost Japan als de merel voor het eerst in de bloeiende kersenboom gefloten heeft"
Zo leuter ik me verder de drempel over.
Frans en zus schieten, zoals de eerste foto getuigt, direct aan tafel.
Frans: "Moeilijk karwei zeker?"

Ik toon de van Theo geleerde bescheidenheid: "Gewoon een kwestie van de spullen op een bepaalde volgorde leggen."

Nazaten

Het bericht kan worden vrijgegeven. Karlijn en David zijn in verwachting van hun derde kind, ons vijfde kleinkind.
We wisten het al eerder, maar eerste onderzoeken leken te wijzen op complicaties. (zie de blog 'Glas') Nader onderzoek geeft geruststelling; er kan worden genoten van de komst van een volgende nazaat.

De vooruitgaang in de medische wetenschap heeft ons voor gigantische ethische vraagstellingen geplaatst.
Het kwantiteitsprobleem is hiervan nog de gemakkelijkste. Willen we kinderen en ja, hoeveel?
Onze ouders kenden die vraag nauwelijks. Mijn ouders kregen twaalf kinderen. Het was geen keuze. God en de pastoor wilden het zo. In haar laatste jaar van haar korte leven zei mijn moeder eens in het bijzijn van haar schare, dat wanneer ze haar leven over zou mogen doen, ze minder kinderen zou nemen. We keken elkaar verschrikt aan. Wie van ons zou dan niet geboren zijn?

Wij 'kozen' voor twee en liepen daarmee in de nieuwe pas van de tijd.
Toen ik onlangs aan mijn kinderen te kennen gaf best tien kleinkinderen te willen hebben, zeiden mijn zoons in klein koor dat ik dan zelf maar beter mijn best had moeten doen. Maar het was geen kwestie van goed mijn best doen geweest. Het was een keuze.

Medisch onderzoek kan ook leiden tot een kwaliteitsvraag. Wil ik een kind in welke 'staat'? De comlexiteit wordt verhoogd doordat die vraag een eensluidend antwoord van twee mensen vraagt. Bij signalen over een gebrek is van onbevangen ontvankelijkheid geen sprake meer. Een donkere schaduw valt over de verwachting.

De opluchting was oneindig groot.
O ja ze hadden antwoorden gehad, maar de werkelijkheid had ze altijd geconfronteerd met de nuances van de glijdende schaal.
Het is hen bespaard gebleven, we kunnen uitzien naar begin oktober.
Tot die tijd hebben we er vier, waarvan we er geen zouden willen missen.

De bijgevoegde foto's zijn van afgelopen week. De eerste twee van de voorlopig jongste Phiene en haar zusje Zoë, dan volgt Noa op het strand van Cadzand, door mij gebaywatcht en de laatste, onze oudste toont Luca en mij bij de vuurtoren van Breskens.
"Waarom brandt daar 's nachts licht, opa?"
Ik had zovele verkeerde antwoorden zoals "Dan kan de schipper kiezen om langs of op de kust te varen."
Ik zei natuurlijk iets anders en even natuurlijk reageerde hij daarop met
"Waarom?"