Test

Deze foto is een van de eerste die ik met mijn nieuwe fototoestel maakte.

Zoë logeerde voor het eerst bij ons en het was, zoals op de foto te zien valt, een succes.

Minder succes oogstte ik met het downloaden van foto's van het logeerpartijtje van Luca, dat daarna plaats vond.

Eerst werden de foto's niet door mijn computer herkend, vervolgens kon ik ze, ook niet via een omweg downloaden.

Oorzaak?

Foto's genomen in RAW bestand, die mogelijk te groot en overigens niet te comprimeren zijn.

Ik moest de foto's in een nieuwe directory opslaan, die niet meer door Blogger via mijn oude e-mail adres herkend worden.

Mogelijk andere oorzaken...

Kortom ik ben blij dat Karlijn a.s. kerst hier in huis is.

Nawoord.

Kerst zit erop.

Ik kreeg van zowel Karlijn, Femke, Thomas als David tips over mijn RAW uitstapje: "Leuk voor professionals."

Ik moest me maar eerst verdiepen in het gewone werk zoals jpg, tif en eventueel inladen in e-photo.

Je knikt beschaamd. Vroeger wist ik alles van ASA, diafragma en sluitertijd, ontwikkelde zelf mijn volgeschoten filmrolletjes en deed truukjes in ontwikkelaar, stop- en fixeerbad.

Geen hond die daar nog naar luistert. De leermeesters van weleer zitten weer in de lesbankjes.

Wat van belang blijft is standpuntbepaling, uitsnede en belichting. Maar dat kan allemaal wachten tot in de moderne donkere kamer, de compjuter.

Tijdens de gezellige, familiaire Kerstbijeenkomst ging mijn toestel van hand tot hand. En nou moet ik gaan inladen, selecteren en bewerken...

Er zijn 54 foto's gemaakt; lees op de diplay dat er nog 1957 op mijn 8 gieg kaart passen...

Ik denk terug aan de tijd van de 24 en 36 opname-rolletjes, van het kilozware flitsapparaat en van de spanning dagen later hoe het allemaal op de plaat tevoorschijn kwam.

Achter me op tafel ligt nu een berg van antieke fotoapparatuur: mijn Pentax, Minolta en Canon, lenzen, flitsapparaat, filters. Het kan allemaal weg.

Er is een nieuwe hulp in huis.

De Sony Alpha maakt al het andere overbodig.

Nu heb ik een nieuw probleem, dat vele malen groter is dan het RAW geheim.

Hoe die fotohobby uit het verleden weg te gooien?

Ik denk niet dat ik mijn kinderen hierbij om hulp kan vragen.

Verslag van mijn Fontys-afscheid

De enige smet op mijn afscheidsfeest was de afwezigheid van Mat en Nelleke.

Verder overtrof het mijn stoutste verwachtingen.

Een verslag in één bloglengte is onmogelijk of het moet bij een zeer grove schets blijven.

De opzet

De indeling van een officieel middag- en inofficieel feestelijk avonddeel is me goed bevallen. Niet iedereen maakte beide delen mee zoals Riny en ik. Zij die de hele dag meemaakten hebben ervaren dat het een mooi, aanvullend programma was.

De woordjes

Zoals ik in mijn laatste woord, die middag aangaf: "Als de helft waar is, voel ik me nog gestreeld!" De door een stijlvolle Leny aan elkaar gesproken praatjes gaven alle blijk van waardering, betrokkenheid en zorgvuldigheid. Uit de video met de bijdragen van diverse Fontysmedewerkers, die mijn gehele periode belichtte, trof het me dat ieder zijn eigen herinnering had. Elly gaf in een knappe vogelvlucht mijn carrière weer en dook af en toe in een toelichtende anekdote. In alle bescheidenheid: lof!

Dat Marcel buiten planning het podium opsprong ontroerde me, temeer daar zijn woorden over mijn, zo door hem benoemde, professionaliteit ging. Wat wil je meer?

Als onderwijvernieuwer de geschiedenis in? Zal Anton nog heel wat lobby-werk kosten!

De stukjes

Waar in de middag woordjes zijn, daar spreken in de avond stukjes. Een drietal van zeer uiteenlopende aard. Laat ik met het laatste beginnen. De nieuwe Cor werd gezocht naar analogie van wie wordt de nieuwe Joseph. In een perfecte uitvoering werden (positieve) kwaliteiten van mij hilarisch uitvergroot. Tja, dan vind je natuurlijk geen opvolger...Ook voor anderen dan ik was het mooi om te volgen.

De video van mijn broers en zus was welhaast het tegenovergestelde. Met eenzelfde beoogde hilariteit was kennis van het limburgs, een goed gehoor en het op de hoogte zijn van enkele particuliere incidenten - zoals dat ik in 1981 ondanks een jichtvoet tè fanatiek bleef doorhockeyen - voorwaarden om de betekenis te doorgronden. Bert pakte het nadien bondig samen. Het plezier in het maken spatte er vanaf.

Tja en dan mijn twee oogappels David en Thomas, ambassadeurs van hun gezinnen. Zij namen het woord op een ontroerende, authentieke wijze. Het ontroerde me meer dan ik aankom.

Laat ik het daar bij laten.

Het filmpje "Waar is opa?" en de sollicitatie-beoordeling heb ik al enkele malen , steeds nieuwe aspecten ontdekkend, doorgenomen.

De cadeaus

Je doet het er niet om, maar het is mooi meegenomen.

Wat een buit, wat een omvang! De day after met velen samen uitgepakt en geordend. Prachtige boeken, boekenbonnen, wijn... En de hoofdcadeaus: fototoestel (zie foto boven. Dit is de laatste foto op deze blog die gemaakt is met de Finepix, voortaan is de Sony alpha 200 de leverancier) en kleurenprinter van mijn collega's, reis naar Berlijn van familie en als het klapstuk van de dag een reis door West Canada met de trein van de kinderen. En een prachtige Parker-pennenset!! Zie nb.hieronder.

De reis is inmiddels vastgelegd voor juni. Ik zal tien uur later dan gewoonlijk mijn verjaardag vieren.

Dank aan

Aan iedereen die er was ben ik dank verschuldigd. In het bijzonder Hellen, Leny, Anton en Loes. Ik heb dankzij hun kunnen genieten van een prachtige dag.

Tot slot

Zojuist terug uit het ziekenhuis; Mat verslag gedaan van mijn afscheid. Zijn grote belangstelling getuigt van herstel.

Op het einde van mijn bezoek gaf ik hem mijn boekje "Houdoe" met voorin de opdracht : "Bij mijn volgende afscheid ben je aanwezig!"

Hij is per slot van rekening jonger dan ik!

N.B.

Het is woensdagavond 17 december. Een week geleden....

Vanavond kwamen Karlijn en David langs.

Ze hadden nog een cadeau in hun auto gevonden...

Een prachtige set pennen. Op de vulpen staat gegraveerd: 'Dag meester, houdoe mannetje. Je collega's'.

De tranen sprongen in mijn ogen.

Wanneer heb ik dat die dag gekregen? De middag, 's avonds?

Riny kan me niet helpen, noch de videobeelden.

Hoe heb ik gereageerd?

Ik heb de prachtige parkerpen direkt met inkt gevuld. Een heerlijke techniek. Hoe wisten mijn collega's dat ik pennenfetichist ben? Dat is toch mijn goed verborgen geheim?

Mijn intiem dagboek schrijf ik enkel met vulpen.

Ik heb vanavond in mijn dagboek geschreven.

Wat ik schreef blijft geheim. Het is immers mijn intiem dagboek. Zinnen die ík enkel herlees.

Zinnen die verder gaan dan meester en Mannetje. Zinnen, die uit mijn hart komen . Zinnen van Cor, "het eenzame op zichzelf teruggeworpen dier".

metafoor en analogie

Metaforen en analogieën bedenk je niet.
Die dringen zich op.
Mats hart en onze vloer.
De voorvallen in tijd zijn omgekeerd.

Toen ik donderdag jl. de parketeur vroeg hoe groot de kans is dat het nieuw gelegde socupira-parket los zal laten zei hij dat die kans gering is.
Indien wel, dan merkte je dat snel genoeg.

Zaterdag werd Mat met spoed geopereerd aan zijn door streptokokken beschadigd hart.
Het weefsel waaraan de nieuwe onderdelen bevestigd zijn, is aangetast.
Hoe groot is de kans dat die loslaten vroeg ik mijn medisch onderlegde broers, die gewend zijn in percentages te antwoorden.
Hun antwoord is even vaag als dat het in de sterren geschreven staat, dat de toekomst in Gods handen ligt en, zoals de parketeur voorspelde, dat je fouten snel genoeg ontdekt.

Ik schrijf graag zaken aan elkaar.
Die van Mat hebben mijn absolute voorrang.

November-ellende

Sinds 29 jaar - mijn moeder overleed op 25 november 1979 - is november mijn minst favoriete maand.
Ik richtte er zelfs een zelfhulpgroep voor op: de HEND - Help Elkaar November Door - en HEND in HEND steunden we elkaar.
Bij aanvang van November ben ik al op mijn hoede.
Uit welke hoek zal de najaarswind dit keer waaien?
Dit jaar was de maand bijna in een zuchtje voorbij, maar had in haar einde een zeer gemene staart.
De 25 ste was koud voorbij en ik zag om me heen ziekte, dood en andere kwetsbaarheid.

Neem overbuurman Frans.
O.K., hij had geen andere keus dan een operatie of blind worden.
De operatie noemde de artsen technisch gelaagd, het effect van de verwijdering van een poliepje zo groot als een erwt bij de hypofyse zie ik nu dagelijks. Pasje voor pasje schuifelt hij als een hoogbejaarde voorbij. Tilt zijn hand ter hoogte van de heup en zegt dat het wel gaat.
In één snede van vitale Frans tot hulpbehoevende medemens.
Het komt wel goed verzekerde de snij-dokter, de vraag is hoelang dat op zich laat wachten.

Het gaat nooit meer goed komen met mijn 44 jarige collega Ed van SPH, die donderdagmorgen jl. direct na een college dood neerviel.
Ik herinner me de dag dat hij op sollicitatiegesprek kwam. We kregen het beeld van een nauwgezette, toegewijde docent en besloten hem te benoemen. We hebben met onze typering gelijk gekregen. Hij wordt in het memoriam zo herdacht.

En dan ons Matje.
Mijn jonger broertje, augustus jl. zestig geworden. Zie voor een verslag mijn weblog aldaar. Hoe Cor Jung en Frank Freud hem tips gaven voortaan voor zichzelf op te komen en niet al te snel te bagatelliseren.
Met lood in de benen naar zijn werk, zwavel in het hoofd. De pijn, die hij leed zou ook wel daar vandaan komen. Van zijn schoolgemeenschap Weredi hoorden wij de laatste tijd weinig goeds uit zijn mond.
Nu blijken streptokokken de werkelijke boosdoeners te zijn; vuile vieze, gemene bacteriën, die het op zijn hartkleppen hebben voorzien. Uitroeien doe je ze met antibiotica. Zaak is om te zoeken waar ze vandaan komen. Daar gaat het ziekenhuis zich komende tijd mee bezig houden.

"Hij is ernstig ziek en het kan nog een tijdje duren", luidt het bericht.
Een typisch bericht voor november.
Blij dat de maand vandaag voorbij is.

Novembermaand, ellendemaand, rotmaand.