Massa-executies op Sulawesi

Vrijdag jl. presenteerde Manon van den Brekel haar boek Massa-executies op Sulawesi in boekhandel van Piere. Twee weken eerder had ter aankondiging een bespreking gestaan in het Eindhovens Dagblad, waar de auteur als journalist werkzaam is.

Manon links, rechts een collega, die haar interveiwt

In de uur durende presentatie werd geschetst hoe in 1946 en begin 1947 Nederlanders militairen hebben huisgehouden in Sulawesi, het voormalige Celebes. 

Westerling is ons bekend, maar minder bekend is dat iets noordelijker rondom de stad Pare-Pare drie legerleiders, majoor Jan Stufkens, onderluitenant Jan Vermeulen en kapitein Berthold Rijbortz bij hun 'zuiveringen' 1550 onbewapende burgers ombrachten, het drievoudige van Westerling.

' De methode Westerling', die de drie toepasten bestond uit het bijeendrijven van een dorpsbevolking en mannen standrechtelijk te fusilleren en het dorp plat te branden. 

Het onderzoek hiernaar dat nadien werd uitgevoerd en in 1954 als de excessennota werd uitgebracht, verdween na stemming in de ministerraad in de doofpot-la..

Slechts vier ministers stemden voor openbaring en vervolging.. 

Beel was tegen, Mansholt voor. 

De auteur heeft in zes weken tijd veel hoogbejaarde ooggetuigen gesproken. 

Zij geeft aan dat de geschiedenis vanuit een Indonesisch perspectief geschreven is. Zo spreekt zij over een oorlog (tussen twee staten), wat vanuit Nederlands perspectief als een politionele actie wordt gezien.

Desgevraagd zegt ze dat de vooraankondiging voornamelijk agressieve en  hatelijke reacties hebben opgeleverd.

Geïnteresseerd geraakt schaf ik het boek aan en laat het signeren. Was het mijn onthutsing die op mijn stembanden waren geslagen, toen ze me vroeg voor wie ze signeerde? 

Ze verstond Koch, herstelde het onder excuses, iets wat Nederlanders zo slecht kunnen en konden. 

Inmiddels heb ik het boek gelezen. De vele opsommingen van getuigenverklaringen maakte me murw. Het overgrote deel van de tekst bestaat uit een ellenlange reeks van gruwelijkheden, waarvoor je op den duur een beetje immuun wordt.

Zo herinnert Pati, -  zoals vele getuigen in beeld zijn gebracht, - zich van de zuivering van het dorpje Palirang.

Jafar Sanusi vertelt over de moorden in Talabangi:

"Toen wij daar aankwamen, zaten er al mannen met de handen op hun rug gebonden.De mannen die vastzaten aan de boomstam moesten bij hen gaan zitten. De soldaten maakten hen los en begonnen hen één voor één dood te schieten. Een broer van mijn vader probeerde weg te rennen, maar de soldaten schoten ook hem dood. Iemand moest kokosnoten uit de boom halen voor de soldaten. Toen hij tot bovenin was geklommen, openden ze het vuur op hem. Hij viel dood naar beneden samen met de kokosnoten". 

We zijn dan pas op pagina 26 van de 175! 

De omgebrachte waren vooral onschuldige burgers, die hooguit hetzij vrijwillig hetzij onder dwang de verzetsstrijders, zoals ze in dit boek worden genoemd,  rijst gaven. 

Verzetsstrijders, die zich terugtrokken in de onherbergzame bergketens van Sulawesi.

We hadden weinig geleerd  van de recentelijke oorlog tegen de Duitsers.  

Walg-lezen

Van Annejet van der Zijl is bekend dat ze bij het schrijven van de biografie over prins Bernhard een steeds grotere hekel aan de man kreeg en wel zodanig dat ze het liet bij een publicatie en tevens haar promotie van de jonge Bernhard.
Haar onderzoek leidde overigens als bijvangst tot de mooie biografie over Allene Tew,  de Amerikaanse prinses.

Ik kon me het niet voorstellen, zo'n hekel of walging te ervaren dat je met een onderzoek naar een figuur stopt.
Dat dit kan gebeuren bij een oninteressant figuur valt te begrijpen., maar bij een figuur waar je van walgt?
Hoe zit dat bij de lezer?

Ik heb een godsgruwelijke hekel aan Trump. Dat is gebaseerd op informatie van krant, tijdschrift en t.v.., informatie, die zo realiseer ik me terdege, Nederlands gekleurd is.

Nu is onlangs het gedegen onderzoek van Kranish en Fischer, twee onderzoeksjournalisten van The Washington Post verschenen onder de titel: Trump, de waarheid achter zijn ambitie, ego, geld en macht..

Gisterenavond beland op bladzijde 192. Het boek telt 496 pagina's. De Noten beslaan 70 en het register nog eens 23 pagina's.
Verrassend - de man is 9 dagen na mij geboren - maar ook verbijsterd hoe iemand met list en bedrog, met dreiging en chantage zo'n imperium kan opbouwen, walgend van zijn ziekelijk narcisme, onthutst hoe zijn doel - Trump als merknaam - alle middelen heiligt.

Maar uitlezen zal ik het, zoals ik ook de biografie over Hitler las en die over Erdogan, Poetin en andere dictators zal willen lezen.

Ik wil immers mijn ontzetting, verbijstering en walging begrijpen

Kampioenen

Hoe meer wedstrijden, hoe meer kampioenen.
En verliezers.
In de komkommertijd worden veel wedstrijden gehouden.
Een genot om te zien was het Europees kampioenschap voor vrouwen.
De verliezer was het individualistisch-narcistisch geld smijtende mannenvoetbal.
De leeuwinnen, ja onze leeuwinnen, hebben we voor eeuwig in onze harten gesloten.
Valkenswaard maakt zich op voor een persoonlijke huldiging van haar inwoonster en sterspeelster Danielle van der Donk.

Gisteren was in het clubhuis van de Valkenswaardse Golfclub de huldiging van het winnende team van de zomergolf competitie.
Team Groenen was na vier woensdagen spelen als eerste geëindigd.
Zoals in mijn blog '15 maart 2017' van 15 maart 2017 onder punt 2 vermeld ben ik lid van team Groenen en stonden we gisteren met onze palmares - een papieren zonnebloem -  enigszins verlegen lachend voor de fotograaf.
Plaatsing van de foto met uitgebreid verslag binnenkort in het clubblad 'Teeshot'.

'Verlegen lachend' Hoezo?
Wel, dit is een beetje lastig om uit te leggen.

Ik neem aan dat inmiddels punt 2 uit bovenvermeld blog is nagelezen.
Daar staat uitgelegd hoe in golf een handicap, zeg maar de stand van je spelniveau,  wordt bepaald door het  zo geheten kaart lopen.
Hoe beter je spel, hoe lager je handicap.
Hoe vaker je kaart loopt, hoe nauwkeuriger je handicap past bij je niveau.

Ons team bestaat uit beginnende golfers, op mij na.
Allen lopen sinds kort kaart. Dus is het niveau onbetrouwbaar.
Waarschijnlijk is onze handicap te hoog en krijgen we ter compensatie extra slagen.
Veel andere teams speelden beter, maar kregen door hun lage handicap minder compensatie.
Sommige spelers houden hun handicap bewust hoog om zo prijzen in de wacht te slepen.
Die worden smalend duikboten genoemd.
Wij waren bang dat er 'duikboten' zou worden geroepen.
Dat was niet het geval. Golfers zijn sportieve verliezers.

Als prijs kregen we allen diverse bonnen, te gebruiken in een plaatselijke koffiebar.
Die heb ik direct aan Riny gegeven, die de gelegenheid wel eens met haar vriendin frequenteert.

Kan ik intussen kaart lopen en daarmee de kans dat ik nog ooit in de prijzen val minimaliseer.

Kampioenen pieken op tijd.

Sleutelbeheer

In het sleuteldoosje liggen in de vakantieperiode meerdere sleutels van vrienden, buren en familie, die ons hebben gevraagd hun have en goed bij te houden. Dat houdt in de regel in om krant en post uit de bus te halen,. Bij een enkele houdt het toezien meer in, zoals kamerplanten water geven en/of kleinvee verzorgen.

Het is stil om ons heen.
We houden de files op autowegen naar het zuiden in de gaten evenals de vertragingen op luchthavens. We zijn op de hoogte van de temperaturen in Europa, de bosbranden en de windhozen.

In eigen land is in deze komkommertijd een eierschandaal. Wij zelfvoorzienende kippenboeren houden door pluimvee-oppas onbestempelde eieren over.
En verder schouwen we onze eigen tuin, zien hoe veel beter de drie agapantthi (is dat het juiste meervoud voor agapanthus?) in potten het doen op zonnige plekken .

Ons vakantie-uitzicht vanaf de veranda