Een dilemma en een kwestie

Terwijl we in Nederland voor een duivels dilemma staan, wel of nog niet versoepelen, doet zich op microniveau ook een tweestrijd voor. 

Moeten we nogmaals kijken om er zeker van te zijn?

Afgelopen week de ontdekking gedaan dat - naar we vermoeden - een winterkoninkje ( 1 mei: het is een roodborstje) ervoor gekozen heeft om een nestje achter de kussens van een terrasstoel te bouwen en daarin een zestal eitjes te leggen. Toen we de kussens plat wilden leggen vloog ze weg.

 

Bij controle de volgende dag konden we gelukkig vaststellen dat ze was teruggekomen. 

Maar die inspectie had weer een vlucht veroorzaakt.

En nu vragen we ons dagelijks af of ze weer op haar nestje zit.

We durven niet meer te kijken, want dan zou ze immers voor een derde maal wegvliegen. 

Driemaal recht is scheepsrecht, het zou zo maar definitief kunnen zijn.

.

De foto is onscherp. Ik durfde niet te lang tijd te nemen

We zullen geduldig de broedtijd afwachten. 

Over vier weken hopen we de stoel weer in gebruik te kunnen nemen, als Valkenswaard/Nederland zes winterkoninkjes rijker is.

Valkenswaard is een diervriendelijke groene gemeente.

Onlangs stond in het plaatselijke sufferdje een oproep om het dorp nog schoner te maken en te houden.

Als je bereid was in je omgeving het zwerfafval op te ruimen, dan kreeg je van de gemeente gratis en voor niks een opruimsetje, bestaande uit een grijper, handschoenen, een hesje, een paar handschoenen een ring om een vuilniszak aan te hangen en een vijftigtal vuilniszakken.

Ik ruimde voorheen al zwerfafval. 

Vooral in het pad naast ons perceel willen nogal eens blikjes en chipzakjes worden achtergelaten.

Onder het motto 'Afval produceert afval' nam ik het steeds vaak blootshands mee naar huis. 

Sinds Corona trek ik daarbij liever handschoenen aan.

Zo'n gratis setje laat ik niet aan mijn neus voorbij gaan.

Nu kan ik als onbezoldigd medewerker van de gemeentelijke plantsoenendienst goed uitgedost mijn paadjes-controle doen.

Ik ben al drie keer gaan inspecteren.

Niets kunnen grijpen. 

Geen blik of zak te zien

Vandaag begrepen.

De buurvrouw is me waarschijnlijk voor. 

 

Eindelijk, de prik

Vanaf maandag jl., toen om 9.51 uur mijn eerste Pfizer Biontech in mijn linker bovenarm werd gezet, ervaar ik de Ander niet meer als een gevaar, als mijn potentiële moordenaar. 

Vanaf maandag 12 April valt de krampachtigheid van mijn schouder als de Ander me tegemoet treedt.

Ik behoor tot de 4 miljoen Nederlanders op weg naar het oude normaal.

Boze reacties van de talloze amateurspecialisten in logistieke processen - de omgeschoolde virologen -  zij die het ook nu beter weten, die vanuit spaarzame kennis, opgedaan uit krantenartikelen, het veel beter weter dan wie ook hoe er sneller en beter kan worden gevaccineerd, ze kunnen me wat.

Hun boos gemopper zal wel enige grond hebben, maar ik zie het vooral als een groot verlangen ook zo snel mogelijk te worden geprikt.

Voor waardering aan het adres van  het kabinet, Rutte en de Jonge vooraan, aan het OMT, aan het RIVM, aan de GGD's is het nog veel te vroeg. 

Ik probeer het weleens. Zoals maandagavond tijdens een online vergadering, die nog niet was gestart. Verkerend in het gelukzalige gevoel van verlost te zijn stapte ik in het groepsgemopper door te stellen dat de logistiek binnen de prik-locatie in de sporthal aan de Aalsterweg  in Eindhoven werkelijk op rolletjes verliep. 

De reactie was op zijn zachts gezegd nogal lauw. 

Maar niemand kon uit ervaring tegenspreken. 

Ik was de oudste van het gezelschap en deze senioriteit gaf aanzien op het gebied van de praktische uitvoering.

Toch verkeer ik nog in een onzekere handelingsverlegenheid. 

Gewend aan aanwijzingen en maatregelen van de overheid, zwijgt deze over mijn praktische vraag hoe ik met mijn jubelstemming om kan gaan.

 

Zit een knuffel met mijn kleinkinderen er nu wel of nog niet in, is een vraag die veel grootouders zich nu stellen.

Welke privileges verleent bovenstaand bewijs me nu en op den duur?

Is het verantwoord dat twee gevaccineerden elkaar een hand geven?

Voor het OMT valt er nog veel te adviseren. 

Aan 16 miljoen Nederlanders met een eigen mening.

Wat leven we toch in een mooi land!

Outsider Art

Art brut is de kunst die wordt gemaakt door niet academisch geschoolde schilders. Jean Dubuffet muntte deze term in 1948. 

Hij wees op de spontaneïteit, de directheid, de authenticiteit van hun werk.

Roger Cardinal gebruikte in 1972 voor het eerst de term Outsider Art en onderstreepte het autodidactische van groepen gemarginaliseerden zoals gedetineerden, psychiatrische patiënten, geestelijk en lichamelijk gehandicapten.

De Zwitserse psychiater/kunstenaar Hans Prinzhorn verzamelde 5000 creaties van psychiatrische patiënten en gaf die in boekvorm uit.

In Nederland zijn diverse musea, die zich toeleggen op Outsider Art zoals het Zwolse museum De Stadshof (1994-2000) en  De Hermitage in Amsterdam.

In het buitenland vind je ze in de musea van Luik, Lille, Parijs Centre Pompidou in in het Moma in New York.

Tot zover de oogst uit Wikipedia. Nu over naar een persoonlijke noot.

Begin jaren negentig richtte de toen zeer florerende Hogeschool SPH een kenniscentrum voor Outsider Art in onder de naam De Vliegende Vis. 

Het kenniscentrum richtte zich naast theorievorming op het verzamelen van Outsider Art. 

Op woensdagmiddagen werden groepen in de gelegenheid gesteld om in een atelier te komen werken. Dit alles onder de bevlogen leiding van de beeldende kunstenaar en docent Jack Vreeke.

Door hem raakte ik bekend met Outsider Art

Op mijn afscheid als directeur van SPH in 1999 ontving ik uit handen van Jack Vreeke onderstaand kunstwerk uit de collectie van de Vliegende Vis.

.

In mijn dankwoord zei ik dat ik dit werk met drie raketten mooi van kleur vond.

De zaal begon hartelijk te lachen. Van een afstand kon je blijkbaar snel zien dat hier drie fallussen waren afgebeeld. 

De naam van de kunstenaar ben ik vergeten. Jack wist te vertellen dat de jonge kunstenaar geobsedeerd was door seks.

Afgelopen 4 april - Paasdag - waren Thomas, Luca en Noa op bezoek. Op 4 april vallen de verjaardagen van Thomas en Femke. 4 April is een rouwfeestdag.

Noa had een idee op Tik Tok gezien, hoe je een hond kon laten schilderen.

Stap 1. De hond kiest de kleuren. Uit een opstelling van zo'n twintigtal tubes, waarvoor elke tube een hondensnoepje is gelegd, kiest de hond een vijftal kleuren.

Stap twee. De tubes worden op willige kleuren op een linnen doek gespoten. Hierover wordt plastic folie gespannen.

Stap 3. Op het folie worden mopjes pindakaas gesmeerd. Dan mag de hond de pindakaas oplikken. Door de druk van zijn tong wordt de verf uitgesmeerd.

Flint onder begeleiding van Noa aan het werk. 

Hieronder het resultaat.

Ik weet niet of het staand of liggend moet worden getoond.

Behoort Animal Art  tot Outsider Art?

  
 

Onderwijs in tijden van Corona

Hoe groot de schade is die jongeren oplopen door de (gedeeltelijke) sluiting van scholen is nauwelijks te bevatten.

Bovenstaande uitspraak baseer ik op slechts enkele waarnemingen waaronder die van mijn kleinkinderen Luca en Noa.

Weinig educatieve instellingen waren voorbereid op afstandsonderwijs, die een pandemie ons zou opleggen. Enkele scholen bedienden zich meer van digitale middelen dan andere. Ze deden dit omdat die middelen een goede aanvulling waren voor het fysiek onderwijs.

Ik heb enkele lessen gezien die Noa thuis kon volgen. 

De helft van haar groep zat fysiek bij de leraar aardrijkskunde in de klas. 

De leraar draaide zijn les over passaatwinden af zoals hij dat al jaren deed. 

Het enige nieuwe blijkt een camera opzij in de hoek van het lokaal, dat de leraar schuin van achteren in beeld heeft.

Noa drentelt wat rond in  haar kamer, waar ook haar vriendinnetje rondloopt.

Op mijn vraag wat ze leert kan ze enkel  antwoorden dat aardrijkskunde saai is en nog saaier digitaal is.

Er zijn talloze mooie filmpjes, die de passaatwinden uitleggen, veel boeiender en pakkender dan menig docent in zijn mars heeft.

Voor Luca  heeft moeder Femke enkele jaren geleden net voor haar overlijden een kleinschalige middelbare school in Berkel Enschot gevonden dat haar onderwijs vorm geeft naar de visie van de Kunskapssalan scholen. 

Het model van de Kunskapssalan Education (het KED model) in 2000 in Zweden door Ericson en Bindekraus opgericht, kenmerkt zich door het geven van gepersonaliseerd in plaats van standaardonderwijs. Aandacht voor elke leerling, een duidelijke structuur en werkend aan persoonlijke doelen. 

Elke leerling heeft een coach die evenals de ouders de leerlingen kan volgen via de Learning Portal, een digitale leeromgeving met inzage van de vorderingen, het rooster en de leerbronnen.

Er zijn op dit moment zo'n 80 basis - en middelbare scholen in Nederland. 

Sinds 2015 zijn er een kleine tiental scholen afgehaakt. 

De belangrijkste reden genoemd is de Learning Portal.

Sinds een aantal weken help ik Luca met zijn studie.

Hij vroeg me te helpen bij zijn wiskunde toets trede 15.

Trede 15 is een summatieve toets, die de onvoldoendes die hij gehaald had bij de formatieve toetsen van trede 11 tot en met 14 ongedaan kan maken.

Als hij  er een voldoende voor zou halen dan zou de overgang naar de derde klas zeer waarschijnlijk zijn.

Hij was gemotiveerd, zeer gemotiveerd.

Vooraf hebben we het erover gehad, dat ik als leraar strenger zou zijn dan die leuke opa.

Hij begreep dat. 

We spraken af dat ik hem bij alle vakken zou helpen, die hij nodig vond.

Wat ik geleerd heb is dat de Learning Portal een geweldig hulpmiddel is. Formules en begrippen  worden uitstekend uitgelegd, wijzingen in het rooster zijn direct zichtbaar. Eventueel wordt er doorverwezen naar relevante sites op internet. 

Als een leerling een opdracht heeft gemaakt komt er meestal binnen een dag feedback. 

Het vergt discipline van student en docent.

Het gepersonaliseerd onderwijs wordt niet door enkel de Learning Portal  geleverd. 

Op de website van Kunskapsskalan vind ik weinig tot niets over hoe dat gepersonaliseerde wordt vormgegeven. 

De vermelding van het kunnen stellen van persoonlijke doelen vind ik te mager. 

Dat de Learning Portal de mogelijkheid biedt tot versnellen is ook niet wereldschokkend.

Naast Luca zittend (en sinds kort ook naast Noa) heeft me (wederom) geleerd dat leerlingen hun eigen leestijl hebben. de stijl die het beste bij hen past. 

Bij Noa, die dacht te leren door alles uiterst netjes over te schrijven, lijkt schematiseren en het verlevendigen en verbeelden aan haar eigen levensverhaal goed te werken.

 

Luca is gebaat het leren te doen zien als het nemen van hindernissen en die te herhalen en te memoriseren. 

Voor zijn wiskunde trede 15 stof, vroeg hij me vorige week elke dag via de app een proefwerk op te sturen, die hij steeds ter correctie enkele uren later terugstuurde.

En afgelopen dinsdag was het dan de trede 15 dag. Zijn gezicht straalde toen hij thuis kwam. 

Hij had een 8,9 gehaald!

"Wat had je fout?" was de docent in mij die dat wilde vragen. 

Maar op tijd hield ik me in.

.

De eerste knuffel na het vaccin is voor jou, knul!