Waarom, waardoor, waarmee, waarheen ?

Ik ben vanmorgen de tuin ingelopen.

Een mededeling, die weinigen laten volgen met een waarom, waardoor, waarmee-vraag.

Misschien een kind, dat meer wil weten of door steeds maar doorvragen je het zwijgen op wil leggen.

Een kind misschien.

Ouderen laten nieuwsgierigheid steeds meer achter zich.

Teleurgesteld, want het heeft hen niet gebracht wat was verwacht, vreugde, voldoening of toenadering.

Ik ben vanmorgen de tuin ingelopen.

Naar de kleuren, met mijn fototoestel.

Waarom en waardoor ook weer?

Hij had gevraagd waarover ik schreef, waarover ik mijn volgende tekst zou schrijven.

Hij was niet tevreden geweest met mijn antwoord dat dat over van alles kon zijn.

Hij had mijn obsessies, verdriet, boosheid en liefde gelezen.

Vanmorgen was het de verrukking die de tuin aan me ontlokte.

Alweer die kleuren van de tulp bij een naderende mei.

Hoe vaak al, hoe lang nog?

Geen oorlog, geen week van de vrouw.

Geen Monterosso mon amour noch Het warmtefort

maar tuin-, kleur- en lentelied.

De vroege rododendron

Appelbloesem

Wat zal de herfst brengen?

Het bijstellen van beelden

Door de oorlog dan wel militaire operatie in de Oekraïne ben ik weer terug bij af.

Ik had me zo voorgenomen om me bij het wekelijks schrijven me minder te laten leiden door de waan van alledag, maar meer planmatig te schrijven.

Zo maakte ik de muzen-reeks en wilde ik in blogteksten verslag doen van een onderzoek naar de bijdragen van mijn reisverslagen aan mijn herinneringen aan die reizen.

Bijkomstige vangst was dat de verslagen die lagen te verstoffen na al die jaren eindelijk dienst deden. 

Geordend op het bureau gestapeld kon ik elke week een boek terug leggen in de archiefkast, waaruit ze waarschijnlijk niet eerder zouden worden opgedoken dan voor vernietiging.

Hieronder de stapel die nog onderzocht moet worden

Achtereen volgend zouden de volgende reizen en reisverslagen worden onderzocht

Bracieux, Maurs-Bolène, Bidart, Dordogne, Tailly

De eilanden Ameland, Kreta en de Canarische Eilanden 

Zeeuws Vlaanderen en Castricum.

Tien blogteksten lagen in het verschiet.

Toen kwam de oorlog en mijn fascinatie voor de man die hiertoe het besluit had genomen.

Ik noemde dat een intermezzo, een onderbreking van hopelijk korte duur.

Met de blog van de vorige week over Caravanity 10 jaar keerde ik terug naar wat me te afgelopen week gefrappeerd had.

Wat was dat afgelopen week?

Jawel De Boekenweek.

Nu eens niet naar een kringloopwinkel, maar naar de mooie boekhandel in Oisterwijk op De Lint met een van Thomas gekregen vette boekenbon.

Een beetje hijgerig stond ik voor al dat moois, wetend dat op het eind de kassaboekjes - het boekenweekgeschenk en - essay - boven op de stapel zouden belanden.

Het eerste boek van keuze?

 

"Mark Galeotti (1965) is werkzaam aan het Institute of International Relations in Praag en verbonden aan het Nederlandse platform Raam op Rusland. Hij is de auteur van het veelgeprezen 'Een kleine geschiedenis van Rusland'. (tekst achterflap)

Het is de derde druk (2022). De eerste is uit 2019.

De auteur schrijft dat hij zich nadrukkelijk wil wenden tot het brede publiek. 

Voetnoten en verwijzingen laat hij daarom achterwege.

Het is ook onduidelijk of er in deze derde druk iets gewijzigd is t.o.v. de vorige.

Ik meen van niet.

Maar er is veel gewijzigd in de publieke perceptie.

In 11 hoofdstukken met prikkelende titels wordt een beeld ontrold van een vooral pragmatische en behoedzame autocraat.

Hoofdstuk 9 'Poetins vijanden komen niet altijd om het leven' lezen we "Poetin wil geen tiran zijn als het echt niet hoeft, en zoals we al hebben gezien is er in zijn Rusland een verbazingwekkende hoeveelheid ruimte voor een soort beperkte vrijheid.". 

Het hoofdstuk wordt afgesloten met "Poetin is een vergevensgezinde autocraat. Hij wil je niet vermoorden, tenzij je hem ertoe dwingt.".

Na zijn vliegentoespraak - zie mijn blog eerder - na de exodus onlangs van vele mediamensen doen deze teksten op zijn minst achterhaald aan.

Het tweede boek op mijn stapel was van  Pieter Waterdrinker 'Biecht aan mijn vrouw'.

Zijn Russische vrouw is na de vliegentoespraak hals over kop haar land uit gevlucht; haar man volgde enkele dagen later.

Caravanity 10 jaar

Tien jaar geleden werd Caravanity door onze schoondochter Femke opgericht.

Caravanity is een community die zich richt op het pimpen van caravans en campers.

Er is een website, een webwinkel en elk jaar in het voorjaar is er een meeting.

Femke/Caravanity gaf vijf boeken uit; de laatste is een fraai side-table boek "Happy Campers, Geluk op wielen" , dat de mooiste gepimpte caravans en campers toont.

Ook ontwierp ze een outdoor lamp, genaamd Storm, die in diverse maten wordt geleverd. 

Het boek Happy Campers werd gepresenteerd in het voorjaar van 2018 tijdens de jaarlijkse meeting.

Femke kon daar niet meer bij zijn, ze was te ziek. 

Op 16 oktober van dat jaar overleed ze

Ze had haar opvolging en het voortbestaan van  Caravanity goed geregeld.

Haar opvolgster Judith zet Caravanity door in de stijl van Femke.

Happy Campers werd in het Duits uitgegeven.

Bij het tienjarig bestaan zou Femke's tweede gepimpte caravan, de kleine Eriba  - de eerste was onze grote Eriba Touring, die we aan hen hadden overgedaan - een prominente plaats krijgen op de camping die Judith en haar man beheren: De Jagerstee in Epe.

Thomas was uitgenodigd. Hij had ons meegevraagd

Bij de opening op zaterdagmorgen werd uitgebreid stilgestaan bij de oprichter.

"Het is steeds weer mooi, maar ook heftig", zei Thomas.

Wij waren blij bij hem te kunnen zijn.

Er waren, ondanks het slechte koude regenachtige weer 500 bezoekers en een 80-tal exposanten.

Het was nauwelijks te doen om alle kunstwerkjes te bezichtigen.

Overal werd je zo hartelijk ontvangen met verhalen en soms een drankje.

Ik heb wat foto's kunnen nemen.

Beelden zeggen soms meer dan woorden, ze stralen het plezier uit van de eigenaren.

Twee grote Storm lampen markeren de entree van de meeting

De caravan van Femke met rechts een banner van haar werkzaamheden voor Caravanity

We troffen onze eerste caravan aan: Een Lander uit 1976

De trotse eigenaar dacht met dit plaatje onze verrassing het best werd weer te geven

De kleinste

De kleurrijkste

en de soberste caravan

Het regende, we werden vaak uitgenodigd om binnen te komen.

Schuilen en kletsen

Even was ik de wereld vergeten.

Alles was zo klein, zo vrolijk,

 zo vol van liefde.

Waardoor kan het toch zo fout gaan?

P 6 Tussen de lakens

P. - de potentaat uit het Oosten, aldus paus Franciscus deze week -  lijkt van alle potentaten het meest op zijn voorganger Josif Stalin.

 

Over S. heb ik geen biografie. 

Ik weet dat het een achterdochtige onbehouwen boerenpummel was. 

Daar blijft het wel zo'n beetje bij.

Oh, wacht, ik heb ooit het sleutelgatboek van Diane Ducret uit 2011 gelezen ; 'In bed met een dictator', met als ondertitel 'De vrouwen van Hitler, Mussolini, Moa, Lenin, Stalin, Salazar, Bokassa & Ceausescu'

Monogaam kun je je geen dictator noemen.

Stalins eerste vrouw Jekaterina Svanidze - roepnaam - Kato - schonk hem een zoon, Jakov.  

Kato sterft kort erna aan tyfus in november 1907. Ze werd slechts 27 jaar.

Nog tragischer verliep Stalins tweede huwelijk met Nadja Alikoejev. 

Ze ontmoetten elkaar in 1917, hij 40, zij 17 jaar.. 

Zij krijgen een zoon, Vassili en een dochter Svetlana.. 

Stalin is alles behalve monogaam. 

Hoewel niet de knapste - klein van stuk, beetje pokdalig - flirt hij er op elk feest in het bijzijn van Nadja flink op los.

S. heeft relaties met de kapster van het Kremlin en een dienstmeisje in zijn dasja.

Josif blijkt geen statuszoeker.

Nadja gaat hem steeds meer haten.

Via haar schoonbroer, een hogere officier hoort ze van de Holomodor, de door haar man georganiseerde uithongering van het Oekraïnse volk  in 1932/33, waarbij miljoenen Oekraïners zullen omkomen.

Ze verafschuwt hem. 

Maar de druppel die de emmer doet overlopen is zijn haar toegeschreeuwde bekentenis in weer eens een heftige ruzie, dat zij zijn dochter is. 

Hij heeft een twee maanden durende relatie met haar moeder gehad.

Nadja pleegt zelfmoord.

Daarna zal S, tot zijn dood een langdurige relatie met zijn huishoudster Valentina Istomina onderhouden.

Stalins repressie was ongekend. 

De tol die je daarvoor betaalt is dat de omgeving niet meer durft te vertellen wat er gaande is. 

De situatie in zijn land werd tot zijn dood in 1953 heel wat rooskleuriger afgeschilderd dan dat ie was.

Zoiets lijkt P. ook te zijn overkomen bij de inschatting van zijn 'militaire operatie'.

En hoe zit het met P.'s vrouwen?

Daarover is heel wat minder bekend dan van overleden dictators. Dat spreekt.

Pas negen jaar na zijn scheiding met Loedmila - twee kinderen, Masja en Katja, Masja gehuwd met de Nederlander Jorit Faassen, manager bij Gazprom - maakt P. de ontbinding bekend.

 

In de biografie 'De nieuwe Tsaar;  wordt gewag gemaakt van een relatie met de Olympisch gymnaste Alina Kabajeva, die een zoon krijgt in 2011 en een jaar later een dochter.

Een illustratie uit dat boek:

Myers vermeldt ook een relatie met de spionne Anne Chapman en de fotografe Jana Lapikova.

Over zijn privéleven laat P. niets los. 

Als er iets over wordt gepubliceerd wordt de auteur vervolgd.

We zullen dus moeten wachten op een vermelding in een volgende uitgave van Ducret.

Hopelijk komt die er snel..