Family-man

"Als je je kleinkinderen een week niet hebt gezien, waarover schrijft dan de family-man ?" vroeg ze me.

Door haar vraag werd ik mijn keuze voor thema's bewust.

Zoals als iemand je vraagt hoe je loopt, je erover gaat nadenken en houteriger gaat voortbewegen, zo vraag ik me nu af waarover ik hier zal schrijven. Wat voorheen spontaan verliep, hapert en stagneert.

Mijn kinderen en kleinkinderen een week niet gezien.

Op mijn werk: gevoel van groeiende overbodigheid; de Bestuurder die meent op Fontys Online, de digitale nieuwsbrief, voor iedereen toegankelijk, een op non-actief gestelde directeur negatief te kunnen kwalificeren; Hellen en anderen, die bezig zijn met de organisatie van mijn afscheid op 11 december; steeds meer raak ik betrokken bij aktiviteiten, die ik niet zal meemaken, zoals de Fontys onderwijsconferentie op 15 januari.

Thuis: een genereus vergoedingsvoorstel van Interpolis voor het herstel van het verwarmingslek, voorbereiding op de koude dagen zoals het in de kas zetten van gerania(ums) en andere kwetsbare potplanten; ik lees het dagboek van Arhur Japin "Zoals dat gaat met wonderen" de laatste privédomeinuitgave. Boodschap: "Alles is liefde."

Ontmoetingen: Op bezoek bij Ton en Marianne en gesproken over de zegeningen van het pensioen, kleinkinderen en digitaal fotograferen: Er is meer na werk.

Zaterdag, Groot familiefeest in Limburg.

De Wereld: Onheilsprofeten kondigen als gevolg van de kredietcrisis het einde van de wereld aan. Ik lees een uitgebalanceerde analyse in de NRC van de geopolitiekdeskundige Dominic Lieven dat het einde van de hegomonie van de V.S. in zicht is en hij trekt parallellen met het teloor gaan van het Romeinse , Britse, Duitse en Russische Rijk en de gevolgen ervan. Wat gaat China doen?

Mijmeringen n.a.v. dood en ziekte: Jozef Huijbrechts, hockeymaatje van weleer overlijdt tijdens het hardlopen. Hij is 52 jaar geworden; ik hoor over dreigende of geconstateerde kankers.

Dit is een greep uit mijn directories met files van de afgelopen week. De vraag is wat zich leent voor deze blog.

Eigenlijk niets.

Dit is de plek waar ik doorgaans geselecteerde voorvallen bespreek, die mijn leven zo veraangenamen, bij voorkeur gelardeerd met bewijs in beelden. Voor andere directories heb ik andere verwerkings- en opslagmogelijkheid.

De foto hierboven zal op de achterzijde van mijn afscheidsboekje "Houdoe" prijken.

Zoals we hier bij elkaar staan, zo stonden we daar niet in realiteit. We hadden daarvoor geen tijd. Het is een gefotoshopte nieuwe realiteit, een zoals het had kunnen zijn, zoals ik die graag wil tonen.

De foto, het beeld van de directe cirkel rond mijn ' ik', kan verder worden uitgebreid met mijn (schoon-)broers en (schoon-) zussen en verder met neven en nichten, ooms en tantes, met niet genetische verbanden van vrienden en buurtgenoten, met mede-Nederlanders, met Europeanen, met overige wereldburgers.

Als er grenzen worden getrokken ontstaan problemen, zeker als die dwars door een cirkel lopen.

Dat brengt me bij het feest in Susteren, Limburg, afgelopen zaterdag. De jongste broer van mijn vader Bèr en mijn tante Truus vierden hun vijftigjarige bruiloft. Ze hadden hiervoor hun (groot)familie uitgenodigd. Familie tot en met alle neven en nichten. 140 in het totaal. Gezinnen met 10 tot 12 kinderen. Zo haal je je een feest van 14o man op de hals. Met diner.

Van de mis tot het afscheid was ik me bewust te verkeren in een wereld die voorbij gaat. Cirkels van grootverband worden vervangen door die van het kleinverband tot verder in individuele tijdelijke atomaire verbanden.

Neven en nichten bevroegen elkaar. Niet op wat voor werk ze deden, niet op wat ze onlangs hadden gelezen of wat hen op deze wereld beweegt. Nee, ze vroegen naar onze kinderen en kleinkinderen. Ze waren benieuwd naar de cirkels, die rondom elk zijn opgebouwd. Zo werden we verder met elkaar verbonden. We herschiepen ook vergeten banden. Haalden herinneringen op van toen we meer tijd vóór ons hadden en meer tijd voor elkaar.

Het was een feest van verbondenheid.

Als individuen gingen we daarna uiteen.

Als Family-man in klein verband.

Van wanhoop tot pepernoot

Pas als het mis is realiseer je je ten volle wat je mist. Verwarming in huis bijvoorbeeld. Die moet het gewoon doen.

Een gaatje ondergronds, diep onder de tegel- en betonlaag en je leven wordt op zijn kop gezet.

"We gaan het lek niet dichten, maar leggen een by-pass aan."

Alsof hij een hartspecialist is in plaats van een loodgieter.

"Duurt een weekje", vervolgt hij en wijst waar gekapt, geboord en gezaagd gaat worden.

Behalve in de kou, zaten we dagenlang met hem opgescheept, konden het lawaai dat hij met zijn ingehuurde kornuiten maakte niet meer verdragen en vluchtten het huis uit.

Naar David, Karlijn en Zoë.

Maar ook zij hadden een lek. Het zat in de lucht als het ware. Bij hen geen by-pass, maar een koortsachtig zoeken in een "betonnen" hooiberg. Het verzacht de pijn een beetje om ellende te delen, maar vrolijk word je er niet van. En daar hadden we juist behoefte aan. Aan relativeren verdorie. Het leven is meer dan kou en lekkages.

Misschien zou dat in Amsterdam lukken. Daar hebben ze hun huis op Funda gezet. Dat durf je niet met gebreken. Daar zal de c.v. werken en dwarrelt geen stof.

Gisteren naar Amsterdam. Waar Noa liefdevol Nootje wordt genoemd, waar Luca zijn eigen legohuizen en -garages bouwt zonder het woord lek te kennen.

Als ik Noa-Nootje kus, duldt Luca Riny als kornuit, als zijn eigen stand-in bouwvakker.

Terwijl Thomas zijn 21 km. door Amsterdam holt, laat ik een vliegtuig tegen de legotoren botsen.

Lachend gebiedt Luca me hem weer op te bouwen.

Want alleen wat heel is kan weer stuk.

Zo hebben we de ellende een beetje van ons afgespeeld.

huizenperikelen

Drie Foto's van drie stukken (ont)roerend goed, die ons de laatste twee weken bezighielden.

In Groede op het vakantieparkje 'Paarlhof' staat een huis. Over dat laatste woord kun je twisten, maar zeker is het dat het kavel van 450 m 2 uniek is, gelegen aan een kreek, 800 meter van zee.

Dat geheel stond te koop. We waren er direkt verliefd op geraakt en togen naar de bank. Daar zeiden ze 'dat het geen probleem was'.

Mat en Nelleke, die zo'n verblijf op de Paarlhof bezitten en uit dien hoofde makelende medezeggenschap voelden, zouden contact leggen met de Duitse eigenaar, iets wat ons nog niet was gelukt. Koud terug van de bank belde Mat vanuit Groede en deelde, zoals dat bij slecht nieuws past, meteen mee hoe de vork aan de steel zat. Huisje net verkocht.

Voor het opvangen van mijn emoties, liet ik hem geen ruimte en reageerde koeletjes zoals mijn vader mij vroeger troostte bij mijn zoveelste onbeantwoorde liefde met 'geen hand vol maar een land vol'.

Teleurstelligen kun je weg rationaliseren. Diezelfde avond zouden we voor een weekje vakantie naar de Algarve vertrekken.

" Dat geeft toch veel meer vrijheid, als je ongebonden bent" (ik).

" Nu kunnen we alles doen wat we willen" (Riny)

" Je weet nooit wat de onroerend goed-markt doet" (ik)

" Ik vraag me af of de kinderen en kleinkinderen er gebruik van zouden maken" (Riny)

Enz, enz.

Vila Linda is een prachtige kleinschalige residentie in de midden-Algarve tussen de mini-strandjes van Marinha en Benagil, bestierd door een enthousiast echtpaar uit Rotterdam. Direct bij aankomst kregen we te horen, dat de directeur van de voetbalclub Benefica en de president van Angola (...?) land en villa's in de buurt hadden opgekocht, ook Vila Linda, om er een zes-sterren residentie te bouwen voor de super-rijken.

Over drie weken zouden ze moeten sluiten, reden waarom het lek in onze WC niet werd verholpen. Waarvoor alvast de excuses. Handdoeken, die het gespetter opvingen, zouden dagelijks ververst worden.

We hebben ondanks bovengenoemd ongemak een mooie vakantie gehad, lazen in de Telegraaf over de gevolgen van de kredietcrisis, hetgeen het niet doorgaan van de koop in Groede verzachtte.

Nu zijn we thuis en hebben zojuist de diagnose van het terugvallen van de keteldruk van de c.v. vernomen: een giga lek ergens onder de huiskamervloer.

"Dat wordt zagen en kappen, ook als we kiezen voor een by-pass".

Ook deze monteur verstaat de techniek van het slecht nieuws gesprek. Geen doekjes erom winden. Bam. Recht voor zijn raap.

De foto van het tegeltje staat inmiddels op Marktplaats. Via de reguliere handel is het niet meer leverbaar, maar de verzekering dekt alleen herstel.

Vinden we op korte termijn geen partij passende tegels, dan moeten we een nieuwe vloer leggen.

"Toch goed dat Groede niet is doorgegaan."(Riny)

En ik knik, zwijgend doch volmondig.