Pas als het mis is realiseer je je ten volle wat je mist. Verwarming in huis bijvoorbeeld. Die moet het gewoon doen.
Een gaatje ondergronds, diep onder de tegel- en betonlaag en je leven wordt op zijn kop gezet.
"We gaan het lek niet dichten, maar leggen een by-pass aan."
Alsof hij een hartspecialist is in plaats van een loodgieter.
"Duurt een weekje", vervolgt hij en wijst waar gekapt, geboord en gezaagd gaat worden.
Behalve in de kou, zaten we dagenlang met hem opgescheept, konden het lawaai dat hij met zijn ingehuurde kornuiten maakte niet meer verdragen en vluchtten het huis uit.
Naar David, Karlijn en Zoë.
Maar ook zij hadden een lek. Het zat in de lucht als het ware. Bij hen geen by-pass, maar een koortsachtig zoeken in een "betonnen" hooiberg. Het verzacht de pijn een beetje om ellende te delen, maar vrolijk word je er niet van. En daar hadden we juist behoefte aan. Aan relativeren verdorie. Het leven is meer dan kou en lekkages.
Misschien zou dat in Amsterdam lukken. Daar hebben ze hun huis op Funda gezet. Dat durf je niet met gebreken. Daar zal de c.v. werken en dwarrelt geen stof.
Gisteren naar Amsterdam. Waar Noa liefdevol Nootje wordt genoemd, waar Luca zijn eigen legohuizen en -garages bouwt zonder het woord lek te kennen.
Als ik Noa-Nootje kus, duldt Luca Riny als kornuit, als zijn eigen stand-in bouwvakker.
Terwijl Thomas zijn 21 km. door Amsterdam holt, laat ik een vliegtuig tegen de legotoren botsen.
Lachend gebiedt Luca me hem weer op te bouwen.
Want alleen wat heel is kan weer stuk.
Zo hebben we de ellende een beetje van ons afgespeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten