Nu ook reuze-aardbei uit de Gaspeltuin

Het is een normaal ei.

De aardbei heeft een buitengewone omvang.

Het weegt een ons.

Het verschil met een ei is dat een aardbei niet gelegd wordt.

Als het niet aan de kip ligt, wie is dan de schepper, die van slag is?

Afscheid voor Canada 1

Omdat David en Karlijn met de kids zondag voor negen dagen naar Mallorca zouden vertrekken, hielden we een 'afscheids'bijeenkomst op de Gaspeldoornlaan. Wij gaan immers volgende week dinsdag voor zestien dagen naar Canada, dus zullen we hen ruim drie weken niet zien. Thomas en Femke met de kinderen logeerden enkele dagen bij ons, dus was de bende compleet: zes volwassenen, vier kinderen.

Ik maakte foto's voor straks, ginds.

Kinderen leven meer in het hier en nu, zijn van geen afscheid bewust.

Het was gewoon mooi weer, lekker weer om in een badje te spetteren en och aan dat fototoestel zijn ze inmiddels gewend.

p.s. De foto's met een blote Luca kwamen niet door het pedofiele filter.

Noodplaspaadje in Groede

Na mijn niersteenaanval naar Groede.

De steen, althans één kwelgeest had ik opgevangen.

In 2007 plaste ik een indrukwekkend konisch exemplaar uit. In een glazen pot opgeborgen wil ik er soms mee showen. Het zijn vooral mannen die na waarneming naar de toilet spoeden.

Het onlangs opgevangen duiveltje ziet eruit als een stukje glas. En zo voelde het ook, vooral na de bevalling, alsof mijn pisbuiswandje met een scheermes bewerkt was.

De naweeën zijn bijzonder hinderlijk.

Zonder in détails te treden wil ik hier kwijt dat het woord water me al naar de pot deed spurten. En aldaar aangekomen produceerde ik slechts schamele druppels.

In Groede hebben we onze caravan op het einde van een veldje met twee plaatsen. Voor ons de caravan van Sjuul (zie vorige blog), achter ons een strook van vijf meter plantsoen met metershoge brandnetels en dan een toiletgebouwtje.

Ik heb weinig trek (en tijd) om steeds langs langs mijn buurman te spurten op het gevaar af dat hij me aanhoudt voor een praatje.

Ik heb als een ware Amazone avonturier een gang door de brandnetels geknipt. (zie de tweede foto)

Ik deed er een uur over. In die tijd voelde ik geen aandrang. Menigmaal brandde ik mijn huid aan de gemene haartjes.

Sindsdien gaat het beter met me.

De natuurgeneeskunde beweert dat brandnetel heilzaam is bij plasproblemen.

Postuum pensiensfeest

Het eerste wat ik zie door de ramen van de Hut van Mie pils als ik mijn scooter op de standaard trek is een buikdanseres die een oudere man naar de lege middencirkel van het zaaltje trekt en hem daar en plein public verleidt haar wulpse danwel cultuurverantwoorde bewegingen met haar navel na te bootsen.
Ik wacht met het betreden van de ruimte tot de oosterse dame onder mat applaus zich heeft teruggetrokken.

Ad zou 65 geworden zijn, ware het niet dat hij in 1999 plotseling overleed.

De vier kinderen, twee duo's uit zijn beide huwelijken hebben het initiatief tot deze herdenking genomen.
De oudste van de drie dochters vangt me op. "Dit zou Ad leuk hebben gevonden."
Ze doelt op mijn aanwezigheid als ook op de act van even daarvoor.
"Tja ludiek....", mompel ik.
Zou de 65 jarige Ad dit leuk hebben gevonden?
Of zou hij er even ongemakkelijk bijgezeten hebben als al die vrienden en familieleden die nu tien jaar verder en vermoeider zijn?

Bij zijn dood schreef ik een herdenkingsboekje bestaande uit veertig opgetekende herinneringen 'Ad. Herinneringen aan een vriendschap'. Het was een poging om hem te vereeuwigen, om mijn beste vriend nooit te vergeten.
Als weliswaar partieel biograaf denk ik hem te kennen.
Maar zoveel is me bij deze postume verjaardag wel duidelijk geworden. Ik ken hem vanuit een bepaald en gekleurd gezichtspunt, als Ad de leraar en mijn vriend.
Weinigen op dit feest sluiten bij mijn beelden aan. Zijn kinderen hebben het over een ver ideaal, zijn zussen over de kwetsbare man, zijn eerste vrouw over de man die haar in de steek liet.
Elk vertelt me zijn kleine steeds verder uitdovende nog herinnerde smalle deel.
Vormt de gezamenlijke herinnering van deze middag de complete Ad?

Ik kruip in mijn eentje achter de tap en bestel een witte trappist. Op een groot scherm kijkt hij me aan, duidelijk jonger dan ik die hier zit.
Ik til mijn glas op en proost op hem en neem een ferme hap van het schuim.

Ik weet het zeker.
Dit zou hij waarderen.

De drie dolle dagen

Het zit er weer voor een jaar op.
De drie natsjonale herdenkingsdagen.
Zoals witte donderdag met goede vrijdag en pasen heeft 30 april altijd een beetje meegelift met doden- en bevrijdingsdag.
Met de haren erbij gesleept.
Maar dit jaar bepaalde Karst-Tat-Es op koninginnedag de veiligheidsmaatregelen van de daarop volgende bijeenkomsten. Op 4 mei: alle ramen rondom de Dam dicht, verbod om op balkons te staan, iedereen mocht gefouilleerd worden.
Het leek wel oorlog.
De herdachte ligt pensioenjaren achter ons.

Het ontlokken van criminele en terroristische aanslagen is strafbaar.
Vanaf haar huwelijk met Claus ontlokt Beatrix rellen en aanslagen.
Ze is er niet aan gewend geraakt.
Als Ank van der Moer toonde ze zich droef door de psychotische daad van Karst.
"Wat begon als een...."
Door haar, voor haar...
De last van de K. familie is ondraaglijk geworden.
En niemand denkt eraan om hen ervan te verlossen.
Als je dat probeert raakt ze vaster in het pijnlijk zadel dan ooit.
Applaus voor Beatrix dat ze op De Dam erbij was.

Vandaag is het de laatste dag van de trilogie.
Bevrijdingsdag.
Bevrijd ondanks Bernard, wiens genen kwistig zijn rondgestrooid in het K en ander nazaat.

Het entertainmentgehalte van de K familie met hun hoedjes is voorgoed verleden tijd.
De volgende driedaagse starten met de herdenking van de 30 april 2008, het einde van de onschuld.

Geen paleis verloren, wel het paradijs.