Na mijn niersteenaanval naar Groede.
De steen, althans één kwelgeest had ik opgevangen.
In 2007 plaste ik een indrukwekkend konisch exemplaar uit. In een glazen pot opgeborgen wil ik er soms mee showen. Het zijn vooral mannen die na waarneming naar de toilet spoeden.
Het onlangs opgevangen duiveltje ziet eruit als een stukje glas. En zo voelde het ook, vooral na de bevalling, alsof mijn pisbuiswandje met een scheermes bewerkt was.
De naweeën zijn bijzonder hinderlijk.
Zonder in détails te treden wil ik hier kwijt dat het woord water me al naar de pot deed spurten. En aldaar aangekomen produceerde ik slechts schamele druppels.
In Groede hebben we onze caravan op het einde van een veldje met twee plaatsen. Voor ons de caravan van Sjuul (zie vorige blog), achter ons een strook van vijf meter plantsoen met metershoge brandnetels en dan een toiletgebouwtje.
Ik heb weinig trek (en tijd) om steeds langs langs mijn buurman te spurten op het gevaar af dat hij me aanhoudt voor een praatje.
Ik heb als een ware Amazone avonturier een gang door de brandnetels geknipt. (zie de tweede foto)
Ik deed er een uur over. In die tijd voelde ik geen aandrang. Menigmaal brandde ik mijn huid aan de gemene haartjes.
Sindsdien gaat het beter met me.
De natuurgeneeskunde beweert dat brandnetel heilzaam is bij plasproblemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten