Stamboom

In de opmaat naar de jaarlijkse familiereünie met broers en zus houd ik me bezig met mijn stamboom.
Mijn stamboom...
Ik bedoel mijn positie in een boom van verwantschappen.

Zoon van André Creemers zoekt naar de vader van de vader en diens vader.
Zoon van Agnes Creemers-van Montfort zoekt naar moeders vader en verder.
Hij slaat ook zijwegen in. Zoekt in de Tulkens en de Schoenmakerslijn.
Vroeger was hij enkel geïnteresserd hoever de stamboom voerde. Die van van Montfort ging heel ver, tot begin 1600. Dat is te danken aan nijvere neven, die inmiddels 7500 namen aan de van Montfortboom hebben weten te hangen. Ze zochten daarvoor in allerlei archieven, die dankzij internet zelfs in Calgary - waar een van die neven woont - zijn in te zien.

Nu hij wat ouder is gaat zijn interesse ook naar andere feiten. Hoever woonden de partners oorspronkelijk van elkaar, hoelang leefden ze bij elkaar en hoe oud werd ieder?
Via programma's zoals op de website Heritage, bestaan zowel op openbare als private plekken de mogelijkheid om foto's te plaatsen.
Hij bekijkt de beelden van zijn verwanten op zoek naar overeenkomstige trekken. De foto's tonen mensen op leeftijd. Vaak zijn het portretten genomen van het laatste groepsportret, waar, voor zover bekend, de betrokkene op voor komt.

Het tonen van beelden in de stamboom geeft een probleem.
Welk beeld hang je in de boom?
In leven en na de dood?

Deze vraag houdt hem bezig nu hij besloten heeft de boom van Creemers-van Montfort in te vullen.
Een andere vraag is die van verwantschap.
Vroeger was dat duidelijk: trouwen en als negatief de scheiding.
Nu zijn er vele andere vormen.
Ze zeggen overigens niets over de kwaliteit van de relatie.

De digitale op te tuigen bomen laten alles toe, maar wat wil hij toelaten?
Wat wil elk lootje toelaten?

Wat hem eenvoudig leek, wordt steeds ingewikkelder.
Eén kwestie is voor hem inmiddels duidelijk: feiten inzien van overledenen is eenvoudiger dan die van levenden in te vullen.

Stamboom: het is een kwestie van visie en reductie.