De tuin staat er eind mei begin juni prachtig bij.
Behalve de talrijke kleurschakeringen treft me de uitbundigheid van vogelgeluiden en de vele insecten, die zich tegoed doen aan de voeding die de natuur hen biedt.
De pimpelmeesjes vliegen uit het nestkastje. Eén van hen blijft verweesd tussen het open haard hout achter. De ouders, hoog in de laurier roepen en moedigen het jong aan om zijn vleugels uit te slaan. Kan ik hem helpen? Even later is hij weg. Misschien is hij volgend jaar de ouder die hier terugkomt voor het volgend nageslacht.
In de papavers verdringen de hommels zich om de nectar en het stuifmeel op te nemen. Het zoemende gebrom houdt mijn lens op afstand.
Op de lelies nestelen zich parende leliehaantjes. Straks vreten ze het blad verder aan. Moet ik ze verwijderen? Vroeger kneep ik ze tussen mijn vingers dood. Ze maakten dan een hoog piepend geluid. Ben ik milder geworden of durf ik het niet meer? Lafhartig tik ik tegen de bloem en ze duikelen in parende verstrengeling op de grond.
En nu?
In Arcadië is de mens hooguit toeschouwer.
Laat ik de natuur maar zijn gang gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten