Zeven jaar bloggen

Eenzelfde foto als hierboven maakte ik ook voor de eerste Gaspeltuinblog van 20 juni 2007.
De foto werd toen gemaakt met een eenvoudig snap-shot Fujicamera.
De hierboven afgebeelde foto is de eerste foto die ik maakte met de deze week aangeschafte Sony Alpha 77.

Blogteksten printte ik voorheen uit en liet er bij ongeveer 50 prints een ringband omheen doen. Zo had ik al zeven geringde boeken.

  
Toch een beetje 'Jan Smitzlaan' vond Thomas. De Jan Smitslaan, de locatie waar ik in de zeventiger jaren werkte, de tijd waarin het kopieerapparaat zijn opmars begon ten koste van het stencilapparaat. De tijd waarin we readers verspreidden . Wij, docenten componeerden ons eigen studiemateriaal door uit boek, krant en tijdschrift te kopiëren.  De administratie deed er een ringbandje omheen. Uren heb ik vergooid achter het kopieerapparaat.

Via Blurb had Femke januari j.l. van mijn blog Creemers Familiegeschiedenis een schitterend boek samengesteld.
Ik heb toen goed opgelet.
Nu heb ik van de teksten van afgelopen jaar, mijn 67-e levensjaar, via Blurb ingeladen en bewerkt. Het resultaat is prachtig.

Teksten, die vanaf nu digitaal volgen zullen rond mijn verjaardagen steeds analoog ten doop worden gehouden. Daar horen mooie en goede  foto's bij.

Mij wacht een studie van een vuistdikke handleiding van de Alpha 77! 

Openbaarheid en verwarring

Openbaarheid dient waarheidsvinding en gewetensvorming.
Dacht ik.

Waarheidsvinding bij voorbeeld.
Uitzinnig krijsende oranje massa: "Wij worden wereldkampioen!", terwijl we ons net een oordeel over de kwaliteit van het Nederlands voetbal heden ten dagen hebben kunnen vormen in een belabberde vertoning tegen Australië.
Meningen lopen sterk uiteen, zodat urenlang kan worden doorgezaagd ofwel geanalyseerd.

Neem gewetensvorming.
Er is heel wat afgeschreven over de graaicultuur bij de banken.
Toen met publiekelijk geld moest worden bijgesprongen, werden voorwaarden gesteld om het graaien in te dammen.
Bonussen zouden beperkt worden tot een maximum van een vijfde van het salaris.
En wat doen de euroslurpers van de ABN?
Salarissen worden met 20 % verhoogd!

Nee dan  ISIS.
Die laten met hun openbaarheid met hun videofilmpjes niets te wensen over noch aan waarheid noch aan geweten.

Openbaarheid dient ook de verwarring.

Museum Kranenburgh

Vorig weekend tijdens een golfweekend in Noord Holland - nee, hier geen verslag 'Hoe ik 21 golfballetjes achterliet in de wateren van  van BurgGolf Purmerend'!  - bezoek gebracht aan het onlangs heropende museum Kranenburgh in Bergen.
(Die 21 ballen, een heel corps, zou ik loslaten, los moeten laten. Ik zou me herfocussen in de afkickkliniek van de Cultuurtempel.)
De twee thematentoonstellingen, 150 Jaar illustraties van Uitgeverij Kluitmans en Lusthoven en Buitenhuizen, waren aardig, wat toevallig en chaotisch gecomponeerd. Het budget was blijkbaar vooral gestoken in de geslaagde verbouwing.

Je ziet hoe je bent, ook al probeert de samensteller je op andere gedachten te brengen.
Ik doolde rond en zag

In het oude villa-gedeelte hingen enkele foto's. Ik maakte een foto van een foto voor Femke, die enkele dagen ervoor trots haar eerste boek Caravanity aan mij had overhandigd.
Komende week zal ze in samenwerking met De Telegraaf een caravan make-over regisseren op de hier nabij gelegen camping Bakkum.

Buiten stonden enkele beelden. Al sinds mensenheugenis nodigen beelden uit om 'In beeld te treden', het verlevendigen van de verstilling. Misschien zal ik er ooit een site table book van samenstellen.

 

Wat doe je op jouw verjaaardag?

Morgen word ik 68.
Vanaf 1 januari  oefende ik, zei desgevraagd dat ik 68 zou worden.
Een leeftijd die mijn beide ouders niet hebben gehaald.

Kinderfeestjes herinner ik me niet.
Vanaf mijn 16-e organiseerde ik mijn verjaardagsfeestjes. In de garage of bij mooi weer buiten achter op de plaats. Ik nodigde vrienden uit en als ze meisjes kenden dan moesten ze die zeker meenemen. We oefenden de dansjes, geleerd op de R.K. dansschool Vervueren, dronken onze Grolschbeugels en keken hoe hier en daar een liefde ontsproot.

Later werd mijn verjaardag ingeluid door mijn levensgezellin Riny, die voor de gelegenheid tot de dag-wisseling opbleef zoals op Nieuwjaar. Weer later werd ik 's morgens vroeg gewekt met een 'lang zal hij leven' door mijn zonen.
Op mijn werk trakteerde ik zoals het overal de gewoonte was. Mensen feliciteerden me en steevast relativeerde ik de prestatie.

Sommigen staan nauwelijks stil bij hun geboortedag, ik geloof zelfs dat dit een statement is: elke dag kun je het leven vieren. En gelijk hebben ze, elke dag is een feest. Als het leven een feest is tenminste.
Maar ik ben van de oude stempel, iemand, die hecht aan tradities, mijlpalen en afspraken.

Er komen steeds minder mensen op een verjaardag. We doen het af met mails en brieven.
Dat voorkomt dat je voor een gesloten deur staat, omdat de jarige gevlucht is naar een restaurant of filmzaal.
De laatste tijd is de twijfel of de geboortedag nog wel gevierd wordt zo groot, dat vooraf wordt gecheckt of je 'iets doet' met je verjaardag.
Dit vind ik een moeilijk te beantwoorden vraag.
Ik wil het spontaan, niet al te groots; vind herdenking troostend.
Ik versier mijn garage niet met netten en lampions, maar ontken de dag niet als zomaar dezelfde als alle andere.

Still alive en dichter bij de dood.
Met mijn medereizigers wil ik even stil staan, samen de route laten passeren.
Vandaag ontving ik, een dag te vroeg, een brief van een oude vriend. Het reizen valt hem door toenemende vermoeidheid, steeds zwaarder.
Voorlopig gaat hij met ons verder, belooft hij.

Morgen zal ik 'iets doen' op mijn verjaardag: ik blijf grotendeels thuis en wacht op bezoek.
Ik zal tegen iedereen die komt zeggen, dat ze voortaan vooraf niet meer hoeven vragen of ik iets doe op mijn verjaardag.
Ik zal tot de laatste dag thuis zijn om de deur te openen.