Ze zijn er dit voorjaar voor het eerst.
De kraaien.
Tegen zonsondergang komen ze onder gezamenlijk gekras aanvliegen en landen in de eikenbomen van onze buurvrouw. Zo gauw ze daar een plekje hebben gevonden, vallen ze stil. Af en toe vliegt er een op en klinkt een krassend gemompel.
Als je zou denken dat ze het op jou hebben gemunt, dan vormt dit een beangstigend Hitchcock decor.
Maar ik denk niet; ik kijk stilzwijgend.
De achterbuurvrouw denkt wel iets met als resultaat dat ze de vogels daar niet wil zien noch horen. Eerst hoor ik haar achterdeur opengaan en even later haar luid handgeklap.
De vogels vliegen op, maken enkele grote rondes en landen aarzelend op de zelfde landingsbaan.
Weer haar handgeklap, weer vliegt de kolonie weg.
Dit ritueel herhaalt zich enkele malen, de vluchtbogen worden steeds groter.
Ik sluip naar binnen en neem mijn camera.
Kraai-klap-knip.
(dubbelklik op het plaatje en je ziet ze zitten of vliegen)
Gisterenavond heb ik ze voor het eerst gemist.
De buurvrouw heeft haar zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten