Arrestatieteam in de Gaspeltuin

Het was onrustig in de wijk.
Cirkelde zondagmiddag minutenlang een politie-helikopter boven de buurtsuper, was het gisterenmiddag weer raak.
Nu nog dichter bij huis. Even verder om de hoek, viel een arrestatieteam een huis binnen. In dat huis zou zich een vuurwapengevaarlijke man bevinden.
Ik stond als een alerte reporter Kuifje tussen andere fotografen.

De huiszoeking leverde niets op.

Afzetlinten werden opgerold, de straat werd weer vrijgegeven. 

Daarmee was de onrust niet gedaan.

Het was half negen.

Ik was na het acht uur journaal naar boven gegaan en hoorde luid en duidelijk "Politie...Politie"roepen. 

Mijn eerste gedachte was, dat Riny via Uitzending Gemist  'Flikken Maastricht'  had aangezet. 

Ik keek echter door het raam en zag dat het beneden op straat wemelde van politie. Door een ander raam zag ik zwaar bewapende agenten door onze tuin rennen.

Ik stormde de trap af. Bij de geopende achterdeur vroeg een boomlange agent ons of we een bruin-getinte man  (eigenlijk bezigde hij het een minder politiek-correcte 'negroïde man') in onze tuin hadden gezien. 

Na ontkenning sommeerde hij ons de deur te sluiten en binnen te blijven.

Ik rende de trap weer op. Van boven had ik immers het beste uitzicht op de doorzoeking. Ik telde een zestal met stenguns uitgedoste agenten.

En nu de deceptie: de accu van het fototoestel dat boven lag, was leeg en voordat ik het toestel beneden kon halen, waren de agenten in de tuinen van de buren.

Geen bewijs dus, maar geloof mij op mijn woord.

Een uur later kregen we van Thomas het bericht dat de man in Waalre was gearresteerd.

Het snelle en resolute optreden heeft mijn vertrouwen in het politie-apparaat gesterkt. 

Maar één kwestie moet me van het hart.

Er was geen enkele Angela Schijf bij deze operatie.   

Wachttijd

Het valt niet mee om lang in een wachtkamer te verblijven in afwachting van de uitslag van allerhande medisch onderzoek. Zelfs niet voor diegenen, die met de patiënt zijn mee gegaan.
We zullen vier dagen moeten wachten.
Hoe dood je die tijd?

Ik lees.
'Het evenwicht' van Martin Bril, het verslag van zijn laatste maanden hier op aarde, leest als een thriller, waarvan je de onafwendbare afloop kent.
Het is nu bijna 21 april 2018.
Martin Brill overleed op 22 april 2009, aanstaande zondag dus,  precies 9 jaar geleden.
Mijn patiënt wordt op 23 april 67 jaar.
Allemaal data in wachttijd..

Ik zet hier en daar streepjes in de kantlijn zoals op pag.91 in een mail aan een oude vriend. Onderwerp: hoe stel je de wereld op de hoogte?
Bril, die VK-columnist die geen blad voor de mond hield:
"....maar een zekere discretie in het doorvertellen van de kwaal stel ik wel op prijs, want je weet niet half met hoeveel gretigheid de mensen over al dan niet nakende dood ouwehoeren."

Even verder zet ik bij zijn VK column 'Backstage' van dinsdag 15 juli 2008 een kantlijn bij de volgende woorden:
"Neem de liefdesliedjes van Dylan, honderden heeft hij er geschreven, maar vrijwel altijd gaan ze over het einde van de liefde, en vrijwel nooit over het (hunkerende) begin."

Ik heb mijn boek nog niet uit, maar ieder weet hoe onze verhalen  eindigen.
Op het einde zal ik het leven bezingen.

Reuring in de wijk

Afgelopen dinsdag begon het al vroeg in de ochtend. Lawaai, lawaai in onze anders zo slaperige wijk.

We waren op de hoogte.
Er stond iets te gebeuren.
Bij de achterburen zou een gigantische eik worden omgezaagd en bij de overburen zou een zeer grote dakkapel worden geplaatst.
Het was toeval dat dit op dezelfde dag gebeurde. Zowel voor als achter ons huis torenden kranen boven  de daken.

Een mooie gelegenheid om plaatsjes te schieten.

De reus is geveld en wordt klaar gezaagd voor afvoer

Even is er paniek als de kraan de oude dakkapel omhoog takelt en daarbij het gehele dak mee optilt. De dakkapel zit nog op diverse plaatsen nog vast. 

Het tien meter lange gevaarte wordt voor ons huis van de trailer getakeld.

Ik wil het eigenlijk niet hebben over het schouwspel, de twee schouwspelen, maar over het publiek dat door zulke reuring het huis uit de straat op brengt: de pensionada's. 

Ze leggen de ochtendkrant terzijde, stoppen met het bladblazen, laten de koffie even staan.

In een mum van tijd worden er groepjes geformeerd. Er worden vragen gesteld, antwoorden gegeven en...commentaar geleverd.

Die commentaren gaan niet alleen over de aanpak van de klus, maar vooral over de noodzaak ervan.

Ik hop met mijn fototoestel van groep naar groep en vang de gesprekken op door verschillende posities binnen gehoorafstand in te nemen. 

En kom tot een wonderlijke conclusie...

Er zijn twee soorten commentaren op de noodzaak van de klus: zij voor wie dat echt niet hoeft en zij, die er begrip voor tonen, die het als een verbetering zien.

En bovendien kon ik de conclusie trekken, dat het dezelfde mensen zijn, die de boom hadden laten staan en genoegen zouden nemen met de oude dakkapel versus de veranderaars, die van de reuring het meest genieten.

Is de oude eenvoudige en overzichtelijke indeling van conservatieven en progressieven  bij ons AOW-genieters van toepassing? 

Wat maakt het verschil vroeg ik me af al heen en weer lopend als een drukke reporter tussen de kluitjes grijs. 

Het was geen sekse kenmerk, zeker niet, ook geen kwestie van jong-oud en oud-oud,

Er was een significant verschil: de progressieven bleven langer op straat rondhangen.

Ik bleef tot beide klussen waren geklaard verwonderd heen en weer lopen en kon begrip opbrengen voor beide standpunten. 

Paasdrukte, Paasstilte en overpeinzingen over eenzaamheid

We hadden ze voor een uitgebreide brunch uitgenodigd, David, Karlijn, Zoë, Phéliene en Thijn, en natuurlijk zouden er paaseieren in de tuin verstopt liggen.
We startten met het beschilderen van de eieren.

Het droogproces moest versneld worden, want na de brunch zouden de paashazen, David en ik, de eieren verstoppen. 

En zoals dat gaat zou de moeilijkheidsgraad dit jaar weer worden verhoogd, zoals een variatie in de hoogte, moeilijk toegankelijke plekken en gebruikmakend van schutkleuren.

Zoals in de kweekkas, waar Zoë zoekend haar zinnen op heeft gezet.

Uit hoger gelegen plaatsen wordt door schudden en met hulp van de zwaartekracht het ei gevangen of bijna gevangen.

Phéliene zoekt het bij de bron, bij het kippenhok, zelfs tussen de legkorrels wordt een ei vermoed.

De volgende dag, tweede paasdag, geen plannen voor meubelboulevard of caravanshow, zitten we elk op onze leesplek, Riny met het tweede deel, ik met deel één van Haruki Murakami's laatste boek 'De moord op Commendatore' op schoot. 

De ik-figuur verblijft na de scheiding met zijn vrouw Yuzu eenzaam en alleen in het verlaten huis van de nihonga-schilder Tamohiko Amada.

Niemand komt op bezoek, niet eenmaal rinkelt de telefoon, zelfs app-pingetjes laten zich niet horen.

Is dit de eenzaamheid, die ons, ouderen wacht?

Er is iets opvallends met de benadering van eenzaamheid.

Daar waar het moderne hulpverleningsdiscours haar mond vol heeft van zelfverantwoordelijkeid, eigen kracht en het inzetten van persoonlijke netwerken blijven die achterwege als het gaat om eenzaamheid.

Neem armoede-bestrijding. Daar worden budgetteringscursussen en schuldsanering aangeboden, maar bij eenzaamheid bij ouderen slaat zieligheid toe en om en reageert het Zorgnet met een pasklaar student-aan-huis aanbod.

We mogen niet in armoede leven, nog minder in de eenzaamheid. 

Dat levert blijkbaar enkel ellende op.

De wereld van de oudere wordt, als hij niets meer onderneemt kleiner en kleiner. 

Zijn contacten onderhoudt hij slecht en slechts bij crematie of begrafenis. 

Noem het een keuze en zo niet noem het lui- of laksheid.

Als ik op het eind van de dag verzadigd raak van Murakami's parallelle wereld en andere curieusiteiten, stel ik Riny voor om bij de plaatselijke auto-dealer ons te oriënteren op een auto met hoge instap.