Parkinsoncafé Valkenswaard

Vrijdagmiddag  j.l. werd aan de bezoekers van het parkinsoncafé - mensen met parkinson en hun mantelzorgers - het jaarlijkse nieuwjaarsdiner aangeboden. Dit diner wordt zoals in het verleden, samengesteld en klaargemaakt door de kok van het verpleegtehuishuis Valkenhof.
De paramedici, aangesloten bij Parkinsonnet, nemen de bediening op zich.
Alle 41 gasten waren vol lof .
Ontroerend zijn de dankbetuigingen, die de organisatie ontving.

Wat is parkinson, wat is haar verschijningsvorm, wat is de behandeling, hoe is het verloop van de ziekte en welke vorderingen worden er gemaakt in de bestrijding ervan?
Allerlei vragen waarop door deskundigen in ons maandelijks café wordt ingegaan.
Ons café in Valkenswaard is meer een lezingencyclus dan een plek van ontmoeting.

Deskundigen maken duidelijk dat er vele verschijningsvormen van parkinson zijn en dat medicatie om nauwkeurige afstemming vraagt.
De effecten van het medicijn levodopa nemen in de loop van het gebruik af.
De laatste tijd richten de behandeling zich ook op technische ingrepen zoals het gebruik van dopaminepompen en Deep Brain Stimulation.
De effecten zijn bij de vooraf geselecteerde patiënten wisselend.

Wie mij vraagt waar hij wat meer beeld van de ziekte kan opdoen, raad ik het boek van Jon Palfreman, Hersensormen, de ziekte van parkinson en de raadselen van het brein aan, dat voor een sterk gereduceerde prijs van 9,90 verkrijgbeer is bij Bol.com.

Sinds kort is daar een advies bijgekomen: Lees de roman van Marie Kessel, Veldheer Banner (2018).

Op de omslag staat een tekening van Martin J.Bee, die de weblog The Dopamine Chronicles verzorgt.

In deze zevende roman van Marie Kessels beschrijft ze de ontwikkeling van de relatie van fotografe Dana Stromberg  met de universitair docent Saul Banner bij wie de diagnose parkinson is vastgesteld. 

De beschrijvingen zijn subtiel, liefdevol, volstrekt openhartig en in een literaire vorm gegoten.

Het is een voorbeeld van - indien goed geschreven -  dat een casus inzicht kan gevenvan iets universeels, in dit geval van het algemene verschijnsel van de ontluisterende aftakeling, die met deze ziekte gepaard gaat. Dat inzicht wordt gegeven dankzij de open en nieuwsgierige houding van Dana en Saul.

Op pag. 238 overdenkt Dana de ziekte van haar vriend aan de hand van lezing van het literaire werk van Juan Goytisolo en Danilo Kis:

"In dit nieuwe millennium is parkinson, die stille ziekte, die haast roerloze aanwezigheid in het hart van onze samenleving, bijna ongemerkt een minstens even stigmatiserende ziekte geworden als kanker en aids. Al was het maar vanwege het 'creepy' uiterlijk van de parkinsonmens en zijn emotionele wisselvalligheid als gevolg van een onttakeld dopaminesysteem, de zware medicijnen en zijn voortdurende stress. " 

Als je de ziekte van parkinson, zoals sommigen dat benoemen, als een versnelde ouderdomsziekte ziet, dan zou het goed zijn dat we Veldheer Banner lezen in het licht wat ons allen op den duur te wachten zou kunnen staan. 

 

NH Rijn Hotel Arnhem

Al 23 keer komen we in het derde of vierde weekend in januari als familie, d.w.z. broers en zussen met hun partners, bijeen.
We zijn in 1994 gestart in Delden waar mijn broer Jacques toen woonde en daar op de 13 januari zijn 40-ste verjaardag vierde.

In 1997 en 2011 verviel het weekend. In 2011 vanwege ziektes van mij en mijn zus Anke.
De reden waarom het in 1997 niet doorging weet ik niet.
Mogelijk was het toen nog geen traditie.
In 2008 was broer Mat in januari ernstig ziek. We haalde het weekend in op een dag in April (de 4-e)

Het programma voor zo'n weekend is in de jaren geëvolueerd.
Vaste onderdelen zijn naast de vrijdagmiddag-activiteit, musea-bezoeken en de familie-avond op zaterdag.

Op de familieavond presenteert ieder zijn belevenissen in het lustrum waar we beland zijn in onze beschrijving van de familie-geschiedenis.
Dit jaar waren we aanbeland bij de jaren 1980-1984.
De resultaten worden vastgelegd op de blog creemersgeschiedenis.blogspot.nl
Daarnaast bekijken we filmpjes en rivaliseren we met quizzen en behendigheidsspelen.
De quizzen hebben betrekking op gebeurtenissen in onze familie.
Het behendigheidsspel van de laatste jaren is het in groepjes leggen van een puzzel van 100 stukjes met een groepsfoto die het jaar ervoor genomen is.
De winnaars dit jaar hadden hiervoor slechts 11 minuten nodig. Een record!

Links de winnende groep.

Op de achtergrond de banner met ons familie-logo.

Volgend jaar zal op de puzzels de volgende groepsfoto staan.

Ik laat een verdere beschrijving achterwege van dit wederom zeer geslaagde weekend. Overbodig om te zeggen dat de reacties op mijn diashow van Femke hartverwarmend waren, de belangstelling voor elkaar groot en de sfeer opperbest was.  

Bijzonder aan dit jaar was het uitzicht op de Rijn, zowel vanuit het restaurant als vanuit onze kamers.

Alleen hierom en voor de behulpzaam- en vriendelijkheid van het personeel verdient dit hotel vele sterren.

Onze Taal

Het maandblad 'Onze Taal' verschijnt tien maal per jaar en heeft een oplage van 23.000.
Volgens het colofon is het een uitgave van het Genootschap Onze Taal, opgericht in 1931. Het Genootschap stelt zich ten doel op een toegankelijke manier informatie en advies te geven  over de (Nederlandse)  taal, te enthousiasmeren voor taal en een podium te zijn voor discussie over taalkwesties.

In de bovenstaande doelstelling slaagt dit medium met glans.

Mijn favoriete rubriek nestelt zich al jaren op de achterkant : Ruggespraak, een verzameling taalfouten in de media, zoals "Paus haalt tijdens lunch met armen uit naar rijken" De Volkskrant en "Autoleasemaatschappij LeasePlan heeft bekendgemaakt dat twee bestuurders opstappen" Nu,nl.
Die laatste quote is geen fout, maar kan op meerdere manieren worden gelezen.
De manier die niet bedoeld is, is altijd de leukste.

Het blad heeft naast het maandelijkse thema, vaste rubrieken, zoals de taalquiz, de vraagbaak en de rubriek" vertaald door...." met vertaalproblemen voorgelegd aan de vertaler van de maand.

In het januarinummer staat een aardig stuk over de taal van Donald Trump door Erik van der Spek.

 

De stijlfiguren die Trump bezigt zijn de herhaling en de hyperbool.
Tot die laatste hoort de uitspraak  naar aanleiding van de aanvaring met Kim Jong-un: "vuur en furie zoals de wereld nog nooit heeft gezien.", een uitspraak die je eerder verwacht van een dronken kroegbaas dan van een staatsman.
Hyperbolisch is ook, zo stelt de auteur, het gebruik van grote ongespecificeerde getallen, Billions and billions.

Hij herhaalt voortdurend woorden, waarvan winnen, winnen  en nog eens winnen, winnaar is.
Er is in de taal van Trump sprake van stoplappen als een vorm van herhaling, zoals 'you know' en 'believe me'.
"Hij kan simpelweg niet ophouden met iets te zeggen."  (Michael Wolff)

In de vele beledigingen zijn de woorden stupid en weak favoriet.
Tegenover het beledigen van anderen staat het prijzen van zichzelf, zijn prestaties en zijn persoonlijkheid. van der Spek geeft hier enkele (twitter-) voorbeelden van.
Het predikaat narcist mag het verklaren, het blijft onthutsend. Hij is als een marktkoopman, schreeuwen, de aandacht vragen en uiteindelijk verkopen.

Focus je naast de vorm op de inhoud, dan blijkt Trump kampioen in het verspreiden van leugens.
The Waschington Post berekende dat hij in oktober 2018 1104 kwesties had gebezigd , die geheel of gedeeltelijk onwaar waren.
Halbe Zijlstra kon bij ons vertrekken als minister van Buitenlandse Zaken na één leugen!
Een ex-advocaat, Dowd ontraadde Trump sterk af te getuigen in het Mueller-onderzoek, hij zou immers binnen de kortste keren worden betrapt op meineed. ( Bob Woodward, Angst in het Witte Huis)
Het zal me benieuwen of Trump zijn ijdelheid weet te onderdrukken en niet zal getuigen.

Op basis van de verfrissende analyse van Trumps taalgebruik ontkom je niet aan om in de president van de U.S.A. een Amerikaanse tegenhanger van Emil Ratelband te zien.
   

Het vel, het verval en de Vesuvius

De gebreken komen met de jaren.
Het verval is ingezet.
Het schoonheidsbegrip is in deze tijden zonder gebrek en verval.
Jong, symmetrisch en rimpelloos, dat is de schoonheid van deze dagen.
En des te kwetsbaar.

Het oude vel heet doorleefd, gelooid, getaand.
Ik beken, ik heb me voor mijn vel te weinig zorg gedragen. Smeersels bracht ik er niet op, ook niet in de volle zon. De kennis over de schade die de koperen ploert kan aanbrengen ontbrak in mijn jongensjaren.

Dit is een inleiding op mijn dermatologische staat van heden.
Was ik in het verleden al eens 'geholpen' aan een basaalcelcarcinoom - dat wil zeggen, er was een bultje in mijn nek weggehaald en dat bleek een goedaardige tumor van dat type te zijn.
Nu was op mijn beneden-arm een tweede type ontdekt met de aanduiding de ziekte van Bowen.
Ook hier weer krijgt de zon de schuld en ook wel de ouderdom.
De behandeling met stikstof lijkt effectief.

En zoals dat gaat zeg je bij een tweede bezoek bij je dermatoloog, dat je zo'n raar bultje op je rechter scheenbeen hebt.
Bijna jubelend constateert de arts dat dir er een van het derde type is: het merkelcelcarcinoom, een type met een enorm snelle groei.
Hij pakt subiet zijn spuitbus met stikstof en wolkt er gedurende enige tijd een dichte nevel overheen.

Deze week, na zes weken het resultaat van werking aan mijn geneesheer getoond.
Effect 0,0.
Alsof de stikstof pokon was geweest, zo was  het ding verder gegroeid.

Waar de bus niet helpt, daar moet gesneden worden. Omdat er zo weinig rek in het scheenbeen-vel is, moet de ingreep gebeuren door een plastisch chirurg.

Daar kon ik voor een eerste consult direct terecht. Bij het tonen van mijn, wat ik inmiddels 'Vesuvius' noemde, reageerde hij met "Och kijk, wat een schatje."

Ik raakte ontroerd. Een schatje!
Die benoeming haalt bij mij mijn laatste schroom weg om hieronder mijn doorleefd vel met Vesuvius te tonen.

U bent gewaarschuwd, U hoeft niet te kijken. Het levert een volstrekt andere sensatie op dan bijvoorbeeld een afbeelding van Chantal Jantzen.
Nogmaals, U hoeft niet te kijken, maar het is een teken van leven, in ieder geval van geleefd hebben.

Moraal, smeer U in en draag zorg voor de Ozonlaag.

Nauwgezetheid in het nieuwe jaar

Vandaag het laatste Literaire Juweeltje bij boekhandel Bruna opgehaald. De januari uitgave is van de  wat oubollige schrijver Godfried Bomans: 'De Honderdjarige', zes korte verhalen waaronder de klassieker  'De brandmeester'.
Voor de afrekening had ik, zoals al jaren te doen gebruikelijk, anderhalve euro op de toonbank gelegd. Bij het scannen werd 2 euro op de kassa-display getoond.
De winkeljuffrouw  maakte, zeker niet voor de eerste keer dit jaar, duidelijk dat de verhoging een gevolg was van de lage BTW die vanaf  1 januari van 6 naar 9% is gegaan.
'Dat zou een verhoging van 5 cent moeten zijn in plaats van het tienvoudige ervan ', zei ik enigszins verbaasd.
Waarop zij antwoordde, dat ze dat ook niet wist.
De kassa gaf het bedrag van 2 euro aan en de kassa heeft het laatste woord.

Achter me hoorde ik een dame tegen een andere dame smiespelen "Bij de hand mannetje."
Ik draaide me om.
Ze herkende mij niet en ik haar evenmin.
Al geruim een week richt ik me opzichtig naar de Ander in afwachting van commentaar.
Zo toon ik me:

Hetgeen  voorheen zo was: 

Ziet U iets aan me?

De bovenste foto is het nieuwe jaar.

De onderste is 2018.

Wij waren na de Kerstdagen naar Pearle getogen om voor mij een nieuwe bril aan te schaffen, 

Riny vond dat er een meer bij de tijds montuur op mijn neus moest komen en ze wees het ronde model van foto 1 aan. 

Ik vond het prima. 

Zij moet er naar kijken, ik erdoorheen (sorry, een beetje Bomans) en dat laatste ging me steeds moeizamer af. 

De oogmeting gaf echter aan dat mijn ogen sinds vier jaar geleden niet achteruit waren gegaan.

Dat verbaasde me zeer, wat ik dan ook tegen de Pearle medewerker zei. 

Die vroeg me even te wachten, nam mijn oude bril mee en even later zette hij me die weer op mijn neus, zoals alleen medewerkers van Pearle dat kunnen doen.

Ik zag alles plotseling helderder.

"Kwestie van goed schoonmaken", lachte de medewerker me toe, zoals alleen...jawel.

Ik dorste niet zomaar weg te lopen. 

Bevestigde mijn nieuwe aankoop.

Nu heb ik een goede, evenwel wat verouderde reserve.

Jammer dat niemand opmerkt dat ik er nu veel bij-de-tijdser bij loop.

Ik wens mijn lezers dan ook een nauwgezet 2019 toe.