Een Zen-altaartje

Deze blogtekst wordt later gepost dan gewoonlijk.
De nieuwe week is al begonnen.
Dit is de tekst van vorige week 34.
Reden? Drukte!
Nou laten ouderen zich graag voorstaan dat ze het zo druk hebben.
Alsof ze daarmee hun bestaan kunnen articuleren.
'Ik heb het druk, dus ik besta.'
Maar ik heb het echt heel druk, wat moet worden onderscheiden van een vol leven.

Mijn leven is vol geraakt door dagritme (krant, sudoku, tenminste 50 tot 100 pagina's lezen) week ritme (maandag en woensdag golfen, dinsdag naar Oisterwijk, vrijdagmiddag Parkinsoncafé) waardoorheen zich allerhande hobby's en verplichtingen heen vouwen, zoals tuinieren en fotograferen en commissiewerk en...een blog posten.
Lekker vol.

Daar is nu mantelzorg bij gekomen.
Ouders zorgen voor hun zoon en zijn gezin
Thomas ligt door een hernia geveld in een bed in de woonkamer.
Wij logeren soms bij hem en kijken in de avond samen naar Netflix-films.
Nooit aan durven beginnen vanwege de op loer liggende verslaving.

Als we thuis komen oogt de tuin niet als een hobby, maar als een loodzware last en verplichting.
Van de last ben ik vandaag bevrijd.
Door een patisson, een soort Zen pompoen.
Ik werd er rustig van, van die geoogste patisson.

Van haar en de geplukte witte anjers maakte ik een Zen-altaartje, waarachter ik plaats nam en me bewust werd van mijn ademhaling die steeds rustiger werd.

Waar geen luisteraar is zijn geen verhalen

Reizen wordt meer dan eens beleefd.
Vooral in de verhalen, altijd achteraf, worden de avonturen in verband en op orde gezet en herbeleefd.
Wij vervullen de rol van luisteraar maar al te graag.

Tussen de oogst van de tomaten vinden we rare snuiters en zetten ze in communicatie-stand.

David en zijn gezin wandelen weer in de Sloveense bergen en tonen de prachtigste landschappen op hun i-phones.

Mijn broer en schoonzus rondden Nederland per fiets. Hun verhalen gaan vooral over ontmoetingen en ook over weer en wind.

En dan Thomas, Luca en Noa.

We hadden hen op Polarsteps en de talloze videocalls op de voet kunnen volgen. .

Met Thomas` rug ging het van kwaad naar erger, zodanig, dat hun vakantie met enkele dagen moest worden verkort.

De eerste foto in het Tilburgs ziekenhuis gemaakt toonde een duidelijke hernia.

Hun verhalen zijn nog flarden, de doos met herinneringen ligt ongeordend te wachten op onthulling en ontcijfering.

Het gewone leven zal worden opgepakt.

De scholen gaan weer beginnen.

Een schooljaar met twee kleinkinderen op een Middelbare School.

Onze reis gaat verder.

Een weekje weg benutten

Mijn broer en schoonzus hadden hun vakantiehuisje aan zee in Groede/Zeeuws Vlaanderen aangeboden.

We hebben daar afgelopen week, ja hoe noem je dat vakantie gevierd? Onze tent opgeslagen? Gehuisd, gelezen, herinneringen opgehaald?
Niets is precies genoeg. Het was van alles wat.

Gelezen, veel gelezen.
In De Groene van 1 augustus had de recensie van Femke Essink me nieuwsgierig gemaakt naar het tweede boek van Lieke Kézèr De verloren berg.

Het beschrijft het rouwproces van Thomas, 44 jaar, die onlangs zijn vrouw heeft verloren. Hij maakt een reis met zijn kinderen.
Dat zijn de overeenkomsten.
De verschillen: niet twee maar drie kinderen, geen road-trip door Australië, maar een reis per camper naar de Pyreneeën en de dood van Kyra was plotseling door een auto-ongeluk.
Maar toch. Je kunt er niet omheen. Dus aanschaffen en lezen.

Het was ook een week vol herinneringen. Aan elke plek in  Zeeuws Vlaanderen kleven herinneringen aan Femke.
Kwam het doordat Thomas en de kinderen zover weg waren, dat zorgen om hun rouw niet voor die van ons kwam te staan?
Leegte voelen is vreemd, je voelt iets wat er niet is.
Dat overkwam me daar in Zeeuws Vlaanderen herhaaldelijk.

Van Thomas kregen we berichten die ons verontrustten. Als we via videocall contact met hem hadden zagen we hem horizontaal pijn verbijtend liggen en zoveel mogelijk geforceerd optimisme uitstralen.
En vandaag - het is zondag - het bericht dat ook Bali hem niet van de rugpijn kan afleiden en dat ze twee dagen eerder thuiskomen.

En zeker we hebben vakantie gehad. Even geen tuin en beesten.
Elke dag was vol van het niets hoeven.
Dus kuierden we door de te drukke (Sluis) of te saaie (Oostburg) dorpjes, pakten een terrasje en zagen de zon in de zee of achter schitterende wolken verdwijnen, zoals zo vaak, oh, al zo vaak.

En als de schemering viel kwamen ze, gakkend kondigden ze hun komst aan, de ganzen, de honderden, duizenden ganzen, vliegend in formatie in zuid-westelijke richting. 

Ik probeer in hun vlucht de letters te ontwaren om hun gedicht te lezen.