We hebben daar afgelopen week, ja hoe noem je dat vakantie gevierd? Onze tent opgeslagen? Gehuisd, gelezen, herinneringen opgehaald?
Niets is precies genoeg. Het was van alles wat.
Gelezen, veel gelezen.
In De Groene van 1 augustus had de recensie van Femke Essink me nieuwsgierig gemaakt naar het tweede boek van Lieke Kézèr De verloren berg.
Dat zijn de overeenkomsten.
De verschillen: niet twee maar drie kinderen, geen road-trip door Australië, maar een reis per camper naar de Pyreneeën en de dood van Kyra was plotseling door een auto-ongeluk.
Maar toch. Je kunt er niet omheen. Dus aanschaffen en lezen.
Het was ook een week vol herinneringen. Aan elke plek in Zeeuws Vlaanderen kleven herinneringen aan Femke.
Kwam het doordat Thomas en de kinderen zover weg waren, dat zorgen om hun rouw niet voor die van ons kwam te staan?
Leegte voelen is vreemd, je voelt iets wat er niet is.
Dat overkwam me daar in Zeeuws Vlaanderen herhaaldelijk.
Van Thomas kregen we berichten die ons verontrustten. Als we via videocall contact met hem hadden zagen we hem horizontaal pijn verbijtend liggen en zoveel mogelijk geforceerd optimisme uitstralen.
En vandaag - het is zondag - het bericht dat ook Bali hem niet van de rugpijn kan afleiden en dat ze twee dagen eerder thuiskomen.
En zeker we hebben vakantie gehad. Even geen tuin en beesten.
Elke dag was vol van het niets hoeven.
Dus kuierden we door de te drukke (Sluis) of te saaie (Oostburg) dorpjes, pakten een terrasje en zagen de zon in de zee of achter schitterende wolken verdwijnen, zoals zo vaak, oh, al zo vaak.
En als de schemering viel kwamen ze, gakkend kondigden ze hun komst aan, de ganzen, de honderden, duizenden ganzen, vliegend in formatie in zuid-westelijke richting.
Ik probeer in hun vlucht de letters te ontwaren om hun gedicht te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten