Kerst-Beelden

Omdat David en Karlijn hadden besloten om in de Kerstvakantie te gaan skiën, was de populatie nog verder uitgedund tot vijf, wat extra spanning veroorzaakte.
Zou het ons vijven lukken om het kerstgevoel op te roepen?

Luca en Noa hadden eerder die week aangegeven zich enorm te verheugen.
Ze zijn op een leeftijd gekomen dat ze het geven van cadeaus minstens even leuk vinden als het krijgen ervan.
Ze hadden hun best gedaan om  het aantal surprises van de voorgaande Kerstfeesten te evenaren.

Bij aankomst had Thomas het eerste van de drie exemplaren van het boek  'Herinneringen aan Femke' in handen
Het was volgens planning net voor de Kerst afgeleverd.
Als eindredacteur ben ik op de hoogte van de vele prachtige teksten.
Henry van den Baar van Studio Lauda verzorgde de vormgeving.
Het eindresultaat is ...superlatieven schieten te kort.
En onderstaande Beeld natuurlijk ook.

Na het doorbladeren kan het beginnen, Kerst '19.
Eerst moest een foto worden gemaakt om de sfeer, de zin in de avond weer te geven.

Was het eerder vaak Luca die een bekje of grimas trok, nu was blijkbaar zijn zus daaraan toe.

Goed, wat verwacht kon worden gebeurde. 

Doosje verpakt in doosje, waarin een volgend doosje, de Babuschka surprise ontbrak niet, evenmin als het pakje dat vanwege de rol cellotape die was gebruikt niet te openen was. En ook, dat de gever het bij het overhandigen al uitgierde. Sommige hints moesten worden toegelicht, zoals maandverband verpakt in een I (Aye)  Pad doos.

Wat als apotheose was bedoeld viel enigszins in het water.

Ik had voor Thomas een beeld op sokkel met een hoogte van 1 meter tachtig op de kop weten te tikken, bedoeld om het op Roesdael te plaatsen. Ik kreeg er drie kleinere beelden bij die een plaats in onze Gaspeltuin hadden gekregen.

Het grote beeld lag inclusief sokkel in mijn aanhanger in de garage, klaar om het naar Oisterwijk te vervoeren.

Na een aanvankelijk blij en verraste ontvangst, kwam de aarzeling.

Zou het beeld vanaf het zandpad niet te veel de aandacht opeisen voor het landgoedje? 

Thomas wil  maximale privacy, slechts enkelen, die bij de ter aarde bestelling van de as van Femke aanwezig waren,  weten waar het landje zich bevindt.

Ik zei hem dat te begrijpen.

Hij zou er nog een nachtje over slapen.

Misschien meerdere.

Tot die tijd staan er verschillende beelden in onze tuin.

Het grote beeld vóór de sokkel. Hoe krijg ik de 150 kilo er bovenop?

(David wist me te vertellen hoe ze dat in de oudheid deden. Voor de uitvoering wacht ik nog op assistentie.)

Hieronder één van de kleinere beelden, die het grote kan vervangen.

Op derde Kerstdag werd het laatste Kerst-Beeld onthuld.

De Eindhovens kunstschilder Joost Verhagen, een oud-klasgenoot van Thomas,  had de opdracht aangenomen om Femke te schilderen.

De vijf kerstvierders waren aanwezig toen Joost het schilderij in zijn atelier draaide.

Een geweldig, intensief moment.

Een ontvangst in een minuten-durende stilte.

Binnenkort komt Joost het in Oisterwijk bezorgen, waar zij haar laatste acht jaar heeft doorgebracht.

Boomer / Anti-Boomer

Boomer, het woord van het jaar, is afgeleid van Baby-Boomer en wordt door de jeugd gebruikt om ouderen de mond te snoeren vanwege ouderwetse, conservatieve opvattingen.
Luca noemde me laatst Boomer en lachte me daarbij charmant toe.
Werd ik ermee in een hoekje gezet, monddood gemaakt?
Voorlopig niet, maar gevaar loert.

Discriminatie begint bij het woord, het woord dat een verzameling aangeeft.
De één valt erbinnen de ander erbuiten.
Wie het woord gebruikt valt meestal buiten de verzameling.
Discriminatie houdt een meer en minder in, een goed en fout.
Het leidt als je niet alert genoeg bent tot onderdrukking.
Het kwaad is volmaakt als tot uitroeiing wordt overgegaan.

Tuttut, ho, ho, hoor ik de lezer al denken.

De taal kan evenwel niet worden afgeschaft, dus is waakzaamheid voor minachting, superioriteit en zelfoverschatting geboden.

Ouderen zijn in traditionele gemeenschappen van bijzondere waarde.
Indianen gingen niet eerder op oorlogspad voordat de raad van ouderen, de wijzen geraadpleegd waren en hun goedkeuring hadden gegeven.
In de moderne tijd zijn ouderen vooral gekenmerkt doordat ze niet meer werken, pensionada's zijn.
Door de ontwikkelingen in de gezondheidszorg wordt de mens steeds ouder, maar dat heeft zijn prijs.
De kosten van de gezondheidszorg rijzen de pan uit door de vergrijzing, stond onlangs in de dagbladen. Oorzaak en gevolg zijn zo gehusseld, dat vergrijzing als een last wordt gepresenteerd.
Verjonging klinkt uit een heel ander vaatje.

Maar ik begrijp het wel.
Wat hebben we te adviseren in tijden waarop Google alle antwoorden weet?
Zoals onze ouders zich schaamden over de ruïnes van de Oorlog, zo worden wij schuldig verklaard door jonge klimaatstrijders aan de roofbouw van Gaia.
Respect voor ouderen is niet meer vanzelfsprekend.
We moeten het veroveren.

Een paar dagen geleden was ik aanwezig bij de jaarlijkse bijeenkomst voor vrijwilligers in het plaatselijke verpleegtehuis. Jubilarissen werden gehuldigd, de vrijwilligers werden in het zonnetje gezet. Er stonden ruim 400 Kerstpakketten klaar. Namens alle bewoners dankte de directie ons uitgebreid.
Zouden jongeren beseffen dat zovele veelal gepensioneerden zich inzetten als vrijwilliger?
Vroeger waren ze te vinden als jeugdtrainer van de sportclub, nu houden ze demente opa's en oma's gezelschap.

Hoe wordt in het moderne gezin over ouderen gesproken?
Zijn grootouders meer dan welkome oppas en (toekomstige) geldschieters?
Met onze kinderen gingen we amicaler om dan in welke generatie daarvoor ook. Wij waren hun maatjes en naarmate we ouder werden veranderde dat nauwelijks.
Hebben we daarmee het respect van nature om een hoekje laten zetten?

Ik wil niet in een hoekje worden gezet als Boomer.
Wanneer gaan wij naar het Malieveld, slippen we rijkswegen dicht met onze  elektrische fietsen, rollators en scootmobielen.
Na Boer, Bouwer, Burger is het de tijd voor de zo benoemde Boomer.
Ontvouwen we spandoeken met "Wij zijn geen kostenpost" of  "OMNICO:  Oud Maar NIet COnservatief"?

Ich bin ein Anti-Boomer!!

Muziek in het theater

Drie van de vier muziekoptredens, die ik de laatste tijd bezocht vonden plaats in het plaatselijke theater De Hofnar.
De vierde en meest recentelijke was in Het Speelhuis in Helmond, dat een jaar geleden na een brand opnieuw geopend is.
De akoestiek is in beide zalen prima.
De Hofnar heeft meer dan Het Speelhuis een aantal ongunstige plaatsen.

In De Hofnar traden tribute-bands op, bands die een band of zanger coverden.
Ik woonde respectievelijk Pink Floyd - waar mijn broer en ik zeer beroerde plaatsen hadden - , Queen en mijn guilty pleasure zanger Neil Diamond bij.

Het publiek luistert zittend, wat een andere muzieksensatie oproept als tijdens festivals.
De Queen tribute band wilde de zaal graag aan het dansen en meezingen krijgen, maar dat lukte maar zeer sporadisch.  Enkele jongere vrouwen stapten uit de rij om in het gangpad de beentjes los te gooien, besmuikt aangegaapt door de overwegend 65 plussende mannen.

De bands maken gebruik van visuele ondersteuning, projecties op de achtergrond.
Pink Floyd slaagde hier het beste in met projecties uit de zeventiger en latere jaren, zowel van optredens van de originele band of politiek maatschappelijke filmpjes waaraan de teksten refereerden. Zo werden beelden vertoond van de Falkland-oorlog en de val van de Berlijnse Muur.

Het optreden van Neil Diamond - met overigens een zanger met een geweldige imitatiestem met de typisch sonore klank - beperkte zich vooral tot dia's met daarop de naam 'Neil Diamond' of de skyline van New York.
Een schrale bedoeling, een gemiste kans.

We hadden daarentegen een AA locatie: eerste rij balkon!

Het vierde door mij bezochte optreden was iets van een andere orde.

De pop zangeres Anneke van Giersbergen zong klassieke liederen, daarbij ondersteund door Kamarata Zuid, een orkest van (oud-)studenten van het conservatorium van Tilburg.
Anneke bracht dit optreden in het kader van haar 25 jarige muziekjubileum.
Het was me bekend dat zij zich moeilijk in een genre-hokje laat duwen - ze zingt wat ze leuk vindt - maar dat zij de klassieke muziek zo meester is wist ik niet.

Het is de tijd van de lijstjes.

Lijstjes zijn subjectief, dienen als tips; gouden tips voor wie dezelfde smaak heeft als de tipgever.

Welnu het mag je niet verbazen. 

Op nummer 1 van 2019 staat Anneke van Giersbergen met Kamerata Zuid.

Ga het bijwonen als je de kans hebt.

Googelen kan altijd.

Polariteiten

Er waren de laatste tijd verschillende aanleidingen om mijn standpunt opnieuw te bepalen bij de bekende polaire tegenstellingen.
Laten we het niet hebben over Zwarte of Roetveegpiet.
Ik kies definitief voor Roetveegpiet al was het maar om het verwijt van racisme en het slavernijverleden van mijn Limburgse voorouders te ontlopen.

Nee, een aanleiding om de van kinds af aan gestelde kwestie of ik liever blind dan doof zou willen zijn, diende zich pregnant aan met de staaroperatie van Riny.
Ik was altijd een doof-kiezer geweest, mijn zicht was me heilig.
Maar naar mate we ouder worden komen gebreken aan gehoor en visus steeds vaker ter tafel.
Wat me daarbij opvalt is dat de gêne over een slechter gehoor groter is dan het minder gaan zien.
Dat komt, is mijn boerenverstand verklaring, doordat hulpmiddelen bij correctie in het algemeen veel vroeger bij de ogen worden ingezet dan bij gehoor.
Over brillen praten is toch echt anders dan over hoorapparaten.
Bij de beoordeling van brillen speelt schoonheid mee, bij gehoorapparaten gaat het er juist om om ze onzichtbaar te maken.
"Wat me het meest opvalt is dat ze zo klein zijn."
Maar of ik daarom mijn opstelling over liever doof dan blind moet wijzigen weet ik niet.

Maar ook hierover wil ik niet al te lang uitweiden, omdat andere polariteiten fundamenteler zijn en mijn aandacht hebben.
Ze kwamen onlangs weer ter sprake bij een buurtetentje
Ik doel op kwesties van politiek links of rechts, is de mens van nature goed of slecht en de kwestie van nature of nurture, polariteiten die op een of andere manier met elkaar te maken hebben.
Ik had altijd gedacht dat links, de mens is van nature slecht en nurture een mooi samenhangend pakketje opleverden.
Totdat ik De meeste mensen mensen deugen van Rutger Bregman las.
Zijn verslag van onderzoek ontregelt, zet me aan het denken.
Ik heb in elk geval minder argumenten om vol te houden dat de mens van nature tot het slechte geneigd is ( Hobbes versus Rousseau) en dus minder de noodzaak zie om om een sterke staat in te richten.
(Mijn stelligheid over nurture heb altijd al gedempter naar voren gebracht.)

Het boek van Bregman heeft vooral mijn neiging tot stelligheid in een polariteitendebat ontregelt

Volgend jaar zal ik me meer vragend dan wetend opstellen bij het buurtetentje.
Misschien wordt het dan nog leuker.