Gouden appels

Vorig jaar gaf het vijf jaar geleden geplante appelboompje maar liefs 10 vruchten.
Dat wil zeggen dat wat het boompje betrof we 10 appeltjes zouden oogsten, appels, die erg lekker zouden zijn, want het jaar daarvoor hadden we er twee kunnen proeven.

Maar...Binnen enkele dagen waren de vruchten helemaal aangevreten en vielen ze verrot op de grond.
Hoe konden de wespen en vliegen zich door de harde schil bijten?
Wikipedia gaf antwoord.
De grote wesp. de hoornaar is stek genoeg om zich door de schil te hameren.
Daarna volgen door de geslagen bres dankbaar de andere insecten.

Dit jaar telden we twintig vruchten.
Na de telling begin deze week waren er al twee aangevreten en geveld.
Hoe bescherm je jouw appeltjes tegen de hoornaar?
Ook hier gaf Wikipedia antwoord.
Een net, een insectennet zou een oogst garanderen.

Via internet een 5 bij 5 meter net besteld à 54 euro.

Samen met Riny een halfuur als het echtpaar Christo het boompje ingepakt.
(Op Wikipedia lees ik dat Vladimirov Jafacheff Christo geboren 13/6/35 onlangs overleden is op 31/5/20)

Kosten baten analyse toegepast kost elke appel 3 euro.

Maar bij voorzichtig uitpakken zal het net meerdere jaren gebruikt kunnen worden en het boompje zal steeds meer vruchten dragen.

Dat alles bij leven en welzijn.

De schijn om het leven te rekken

Een uitgebalanceerde beregening is een absolute voorwaarde voor een gezonde tuin. 

De in 2005 aangelegde beregeningsinstallatie gaf sinds vorig jaar in het grondwater steeds meer zand, waardoor sproeikoppen en motor gevaar liepen.

De oplossing zou het slaan van een nieuwe bron zijn.

Gisteren kwamen Bart en Berry als een sterk marketingmerk van Jansen Installatiebedrijf die klus klaren.

Het slaan van een put vereist veel handwerk, waarbij water en zand de voornaamste ingrediënten zijn.

Ik zou graag meewerken, maar was door mijn beschadigde linkerhand daartoe niet in staat.

Als goede nieuwsgierige gastheer posteerde ik me in hun nabijheid op een krukje, fototoestel bij de hand.

B & B bij het slaan van de eerste bron

Na een dagdeel  was de bron op een diepte van 25 meter bereikt. Voor een beregening van vier sproeiers per circuit is de productie van tenminste 2 kubieke meter per uur nodig. 

Deze bron leverde nauwelijks meer dan 1 kubieke meter.. 

Pech. 

Verder op  35 meter diepte zou meer water worden geleverd, maar dat water zou bijna zeker veel roest bevatten.

Er werd gekozen om enkele meters verder een nieuwe put te slaan.

Het slaan van de tweede bron

Deze tweede bron levert 2,5 kuub. 

Door beide bronnen aan elkaar te koppelen zouden we voor de toekomst over meer dan voldoende water beschikken.

Na ruim tien uur was de klus geklaard.

Ik had tien uur de tijd gehad om wat foto's te maken, te kletsen over grondwater en vooral na te denken.

Dat denken concentreerde zich vooral over bovengenoemd woordje: de toekomst.

Werkzaamheden aan huis en tuin zoals onlangs, het plaatsen van een nieuwe C.V. ketel en nu het slaan van een nieuwe bron, waren dat niet ijzersterke  argumenten dan wel onvermijdelijke redenen om zo lang mogelijk in dit huis te leven 'om het eruit te halen'.

Want de ons steeds vaker gestelde vraag of huis en tuin niet al te groot voor ons zijn. wordt steeds moeilijker te beantwoorden.

Nu hebben we er een weliswaar hopeloos argument bij.

"We moeten wel, om het eruit te halen'"

  

Iets aan de hand

Deze tekst wordt met één vinger getypt, daar waar ik normaal met twee vingers mijn teksten opmaak.
Maar wat is normaal , wat is het nieuwe normaal?

Riny snotterde en hoestte.
Dus de GGD gebeld.
Na drie doorverbindingen en een kwartier in de wacht werd geadviseerd om een COVID-19 test te ondergaan.
Zo stonden we even later in de coronatesttent.

De coronatesttentingang

Binnen 48 uur zouden we de uitslag horen.

Die was negatief.

Dus positief nieuws. 

Zij kon me na de operatie aan mijn linkerhand terugrijden

Die operatie was nodig omdat er een bultje op de rug van de hand zat, die snel groeide.

Vanwege De Coronacrisis was de dermatoloog moeilijk te benaderen geweest.

De huisarts had het bultje anders gediagnosticeerd dan de huidarts.

Die laatste vond dat er snel gehandeld moest worden.

De operatie zou door een plastisch chirurg worden uitgevoerd.

De chirurg legde uit dat er verschillende technieken waren voor het snijden en het dichtnaaien.

Ik wilde dat eigenlijk niet horen, maar durfde hem dat niet te zeggen. Hij had zo zag ik via mijn linkeroog al een mesje in zijn hand.

"Ik snij dit rondje weg."

Nu moest ik toch echt even kijken.

Het rondje dat hij getekend had was zo groot als een 2 euro munt.

Een kwartier later zei hij dat hij voor het dichtmaken de knikkerzaktechniek zou gebruiken.

Als je wilt weten hoe het resultaat van die techniek eruit ziet, dan kun je de onderstaande foto bekijken.

Disclaimer. Door bovenstaande waarschuwing acht schrijver dezes zich gevrijwaard van aansprakelijkheid door het publiceren van onderstaande foto voor het veroorzaken van  misselijkheid, braakneigingen of ander ongemak.

Je kunt ook niet kijken en denken 'Ik geloof het wel.'

Het is wel duidelijk dat ik deze tekst met één vinger typ.

Ik heb geen gat in mijn hand, maar heb toch een beetje een pater Pio gevoel.

Over de brug komen

Brug als Toegang

Door Corona vragen we bezoek via de tuin naar het terras te lopen.

Bezoek wordt in tijden van Corona meestal aangekondigd. De vraag vooraf is niet alleen of we thuis zijn, maar ook of het gelegen komt, wat inhoudt of er niet teveel ander bezoek is. 

Bij die telefonische aankondiging kunnen we de looproute aangeven "rechts voor het huis door de moestuin, over het bruggetje en dan links'.

Het is ons drie keer overkomen dat we zagen dat er een plank van het bruggetje doormidden was gebroken. Geen van die drie keer hadden we vernomen wie dat was overkomen..

Dat het gebeurde wekt geen verbazing: de planken zijn dun, oud en van zacht hout.

Ik ben aan het vernieuwen geslagen.

Dikker hard hout vervangt de gebroken planken om daarna alle planken te vernieuwen.

Ik vind het een lastig karwei om de schroefgaten te boren, die  precies uitkomen op de gaten in het ijzeren onderstel. 

Ik neem er de tijd voor.

Eén plank per dag.

Drie kwartier gemiddeld.

Drie kwartier om te denken.

De gedachte die me het meest bezighoudt is dat ik met een karwei bezig ben dat als resultaat mij zal overleven. Geen enkele hardhoutenplank zal eerder breken dan ikzelf.

Die gedachte maakt me niet weemoedig. Het is eerder een constatering, een waarheid. Het is niet alleen de kwaliteit van  'die gaat levenslang mee', maar de kwantiteit, de mij gegeven reservetijd.

Zonder daarom nadrukkelijk te vragen, verlaat het bezoek ons terras via de tuin.

Kan ze  nog één keer zeggen dat de tuin er toch maar mooi, coronamooi, bijligt.

Maar wel veel werk!

Ik wijs hen op de voorlopig nog ongelijke brugdelen.

Niemand die zegt dat het bruggetje er mooi bijligt of dat zo'n vernieuwing veel tijd vergt.

Een brug is functioneel, hij biedt toegang en moet dragen.

Niemand die zegt dat een brug verbindt, een mooie metafoor in polariteitentijd.

Laat staan dat iemand op de gedachte komt dat deze renovatie ons bewust maakt van onze eindigheid.

Brug als Uitgang