Brug als Toegang
Door Corona vragen we bezoek via de tuin naar het terras te lopen.
Bezoek wordt in tijden van Corona meestal aangekondigd. De vraag vooraf is niet alleen of we thuis zijn, maar ook of het gelegen komt, wat inhoudt of er niet teveel ander bezoek is.
Bij die telefonische aankondiging kunnen we de looproute aangeven "rechts voor het huis door de moestuin, over het bruggetje en dan links'.
Het is ons drie keer overkomen dat we zagen dat er een plank van het bruggetje doormidden was gebroken. Geen van die drie keer hadden we vernomen wie dat was overkomen..
Dat het gebeurde wekt geen verbazing: de planken zijn dun, oud en van zacht hout.
Ik ben aan het vernieuwen geslagen.
Dikker hard hout vervangt de gebroken planken om daarna alle planken te vernieuwen.
Ik vind het een lastig karwei om de schroefgaten te boren, die precies uitkomen op de gaten in het ijzeren onderstel.
Ik neem er de tijd voor.
Eén plank per dag.
Drie kwartier gemiddeld.
Drie kwartier om te denken.
De gedachte die me het meest bezighoudt is dat ik met een karwei bezig ben dat als resultaat mij zal overleven. Geen enkele hardhoutenplank zal eerder breken dan ikzelf.
Die gedachte maakt me niet weemoedig. Het is eerder een constatering, een waarheid. Het is niet alleen de kwaliteit van 'die gaat levenslang mee', maar de kwantiteit, de mij gegeven reservetijd.
Zonder daarom nadrukkelijk te vragen, verlaat het bezoek ons terras via de tuin.
Kan ze nog één keer zeggen dat de tuin er toch maar mooi, coronamooi, bijligt.
Maar wel veel werk!
Ik wijs hen op de voorlopig nog ongelijke brugdelen.
Niemand die zegt dat het bruggetje er mooi bijligt of dat zo'n vernieuwing veel tijd vergt.
Een brug is functioneel, hij biedt toegang en moet dragen.
Niemand die zegt dat een brug verbindt, een mooie metafoor in polariteitentijd.
Laat staan dat iemand op de gedachte komt dat deze renovatie ons bewust maakt van onze eindigheid.
Brug als Uitgang
Geen opmerkingen:
Een reactie posten