Het is in de vakantie van 1970 dat we naar Joegoslavië reisden om een tweetal weken op het eiland Rab te kamperen.
Of het daadwerkelijk twee weken zijn geweest, zal ik in het reisverslag moeten nazoeken.
Als je werkt heeft vakantie twee betekenissen: de dagen die je niet hoeft te werken en de reis die je maakt.
In de eerste jaren van ons werkzaam leven overlapten die twee betekenissen elkaar. Direct na de laatste schooldag, vertrokken we om enkele dagen voorafgaand aan het nieuwe schooljaar teug te kenen.
We woonden nog bij onze respectievelijke ouders.
Vakantie in de tweede betekenis bood ons de gelegenheid om het samenleven uit te proberen, weliswaar in commune, onze vrienden Ad en Tine zouden meereizen. Zij in een blauwe Eend, wij in een witte Fiat 600.
Wat herinner ik me van die reis, nu 51 jaar geleden?
Mijn herinneringen zijn gevoed door zwart- wit foto's, een enkele dia-vertoning van jaren geleden en de herinneringen die we samen ophaalden.
Ad en Tine zijn onlangs met hun camper naar Rab gereisd. Ze herkenden niets meer, ze konden onze camping niet meer vinden. Teruggaan naar de plek voedt de herinnering blijkbaar niet, het rakelt integendeel het verlies ervan op.
Tja in meer dan een halve eeuw kan veel veranderen. Het portret van Tito is van de restaurant- en cafémuren verdwenen.
Riny toen: "Wat heeft die man veel horeca"
Eén foto hangt al jaren in onze garage en herinnert aan de zware reis.
Vooral de Eend had moeite om de alpenpassen over te steken.
Ik had blijkbaar twee fototoestellen bij me. Eén met zwart-wit rolletjes, de ander voor het maken van dia's
Als ik de dia's bekijk schrik ik van de kleuren die zich hebben teruggetrokken als mijn herinneringen. Enkele hebben slechts het blauw vast kunnen houden.
Vermoedelijk dezelfde als op de foto hierboven.
Ik besluit om al mijn dia's voor het te laat is. te digitaliseren, beginnend bij die van de Joegoslaviëreis.
Gelukkig zijn niet alle dia's zo flets.
Deze bij voorbeeld. Ik meen dat het bij de aankomst op de "Kweekschool" camping van Frau Holzer in München is, de camping waar de hoofdakte studenten een week kampeerden alvorens af te zwaaien.
Hier zijn we op weg naar Rab.
Rab is een wonderschoon eiland. Hier met uitzicht op de hoofdstad. met de haven. Bij aankomst barstte een enorm noodweer los.. We hebben bij de haven een pension genomen. De volgende dag aanschouwden we de enorme ravage op de camping. Caravans lagen omvergeblazen op hun kant.
De strandjes, ongerept met slechts enkele toeristen.
Een dag huurden we een bootje met een visser, die ons rond het eiland voor. Hier gebruiken we een lunch in een strandtentje, dat we zonder hem nooit hadden gevonden.
Op de terugweg namen we een onverharde weg het binnenland in. Bij een stop keken we vanaf een hoogte naar het eiland Rab. We waren op weg naar de watervallen van Plevitsje. Volgens het ANWB gidsje een aanrader.
Natuurlijk herinner ik me meer van deze reis zoals de ruzie die ontstond in het Hofbrauhaus in München, de vele avonden die gevuld werden met kaarten. Ook dat we dansten in een vreselijk lelijke bunker enkele kilometers van onze camping met muziek van een bandje, waar ik een singletje van kocht. En zoals vaak met wijn is ook met deze muziek, het is thuis niet te pruimen.
Het hoesje is het beste.
Toen we aan de reis begonnen had Riny vreselijke rugpijn. Misschien moest ze aan de hernia geopereerd worden.
De reis heeft haar goedgedaan.
Een operatie heeft nooit plaatsgevonden.
We leerden elkaar, inmiddels driekwart jaar verloofd, nog beter kennen.
Vanavond lees ik het reisverslag en zal morgen melden wat de tekst uit de krochten van mijn geheugen
naar boven heeft gehaald.
Het Joegoslavië reisverslag is een van de eerste reisdagboeken, die ik optekende.
Herlezing doet me de reis weer herbeleven in de juiste volgorde. Ik schrijf als een beschouwer. Ik beschrijf wel de wisselende humeuren van Tine, over mijn eigen gemoedstand laat ik niets los.
Wat ik vergeten was, dat op het eiland de oriëntaties ven wat ik smalend 'de dames" noem anders waren dan van Ad en ik. Zij aanbaden de zon, Ad en ik wandelden uren lang en bezochten af en toe de stad.
Eén conclusie staat als een paal boven water.
Deze notities zijn enkel voor ons vieren het lezen waard.
Zelfs voor de reiziger met bestemming Rab levert dit verslag nauwelijks bruikbare informatie.
Daarvoor zijn de tijden echt veranderd.
Hopelijk is dit verslag van een verslag, dit experiment naar mijn geheugen, dit onderzoek naar de toegevoegde waarde van een reisverslag wel lezenswaard voor een hedendaagse buitenstaander.
Want er valt een voorlopige conclusie te trekken.
Bewaarde vakantie-reisverslagen zijn in het algemeen het bewaren niet waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten