Gisterenmorgen kregen we een telefoontje van Jos van Bree uit Australië dat Ria twee uur eerder plotseling was overleden.
Jos was de ex van Ria.
Jos was een half jaar een oud collega van mij op de wethouder van Eupenschool in 1970.
Zijn tijdelijke aanstelling werd niet verlengd.
In die korte tijd werden we vrienden.
Toen we na ons trouwen een flat op de Planetenlaan in Woensel betrokken, woonden Jos en Ria in een bouwkeet even verder op, waar ze waakten over een nieuwbouwproject dat het familiebedrijf van Bree realiseerde.
Wij kwamen er veel over de vloer, draaiden knoerend-hard de laatste muziek Elton John, Cream, Pink Floyd enz.
Jos en ik deelden ook de hobby van fotograferen.
In 1973 besloten we samen op vakantie te gaan, een tocht langs de Loire.
Nooit zag ik zoveel kastelen in korte tijd.
.bmp)
Van rechts naar links: Jos, Riny, Ria
Ze vertrok uit de tent. Ze had gelijk. Ik was een onuitstaanbare kaarter.
Mijn belofte tot beterschap bracht haar weer aan de kaarttafel.
.bmp)
.bmp)
Een dag later een P.S
Jos en Ria gingen in Nuenen en later in Asten wonen Ze kregen twee kinderen Joost, een jaar eerder dan de geboorte van onze Thomas en Eva, die op dezelfde dag werd geboren als onze David.
In 1975 huurden we met nog een ander stel een grote boerderij in Bar-le-Duc.
Het was bedoeld als een mogelijke stap in de richting van een samenwonen in een commune.
Thomas was net geboren.
.bmp)
Ria met de 1 jarige Joost in Bar-le-Duc
Na enkele dagen was het voor ons duidelijk. Nooit een commune.
Voornaamste oorzaak om tot dit besluit te komen was normatieve opmerkingen die we van het derde stel moesten aanhoren over de opvoeding.
Dat schepte een band tussen Ria en Riny.
Ook Ria en Jos waren snel genezen van het communale verlangen.
Jos bleef onrustig en ongedurig, wilde als nakomertje absoluut niet in het familiebedrijf werken.
Hij verlangde om te emigreren naar Australië.
Ondanks de zeer innige band die Ria met haar familie in het Brabantse Someren had, stemde ze in.
Ze vertrokken begin jaren tachtig.
We hielden contact via briefwisseling, brieven, die ik als doorwrocht archivaris allemaal bewaard heb.
Er was sprake van geweldige spanning.
Beiden moesten zich uit de naad werken om het hoofd boven water te houden.
Ria ging op zondag ramen lappen, naast haar werk bij de gemeente Geelong, een stad aan de Zuidkust in de buurt van Melbourne.
Jos startte een zaak in keukens, kreeg een relatie met zijn secretaresse. Scheiding volgde.
Ria ontmoette de liefde van haar leven: Thom Upton, een Australiër met Ierse voorouders.
De kinderen studeerden in Nederland maar keerden na hun studie terug naar Australië wat voor Ria het definitieve argument was om niet meer naar terug te emigreren naar Nederland.
Van oktober 2000 tot medio maart reisden Thomas en Femke door Australië.
Ria was voor hen de opvangmoeder.
De laatste weken sloeg de heimwee toe. Ria en Thom vingen hen geweldig op.
"Ria lijkt echt op jou", liet Thomas ons via de mail weten.
In maart 2005 waren wij bij de start van onze tour langs de oostkust van Australië een weekje bij hen in Geelong te gast.
We kregen er de perfecte inleiding in 'het reizen in Australië.
.bmp)
Ria en Riny, onze derde dag in Australië waarop we een deel van de Great Ocean Road reden
Toen we in het vliegtuig zaten dat ons van Melbourne naar Sydney zou brengen, werd Riny intens verdrietig. "We zien hen waarschijnlijk nooit meer, besef je dat..."
Ze had ongelijk.
We hebben hen nog vier keer in Nederland gezien.
Ze verbleven dan op de camping in Someren van zwager Frans en zus Marli.
Altijd gingen we bij hen op bezoek en kwamen zij een dagje naar Valkenswaard.
We verzorgden dan voor een programma: dagje Amsterdam of golfen op de Eftelingbaan.
Maar verreweg het leukste bleken de laatste twee keren toen zij, eerst Eva met man en kinderen en daarna met Joost met vrouw en kinderen bij ons kwamen eten.
Onze kinderen en kleinkinderen waren er ook bij.
Een groot Nederlands-Austalische verbond.
En elke keer dachten we, dit is de laatste keer.
Alleen in september 2017 hebben we gelijk gehad.
Het zou, zoals we nu een dag weten de laatste keer zijn.
Dit is geen necrologie.
Het zijn herinneringen, flarden van herinneringen aan een ingoede Brabants-Australische vrouw, van een lieve vriendin.
Het opschrijven van die flarden brengen me bij de vraag hoeveel van dit soort herinneringen zullen wij nog schrijven alvorens onze eigen necrologie wordt opgetekend?
Het besef dat de kans dat het de laatste keer kan zijn steeds groter wordt,, intensiveert de ontmoetingen die we nog mogen hebben met onze dierbaren.
Een dag later een P.S
.
De herinneringen werden opgehaald uit het geheugen, uit fotoalbums.
Nieuw is de bron Whats app, die Riny vandaag - dinsdag 14 juni op weg naar Oisterwijk - raadpleegde en wat bleek?
Ria en Thom hebben 22 september 2019 nog uitgebreid bij ons geluncht en wij zijn daarna op 2 oktober bij hen op bezoek geweest op de camping in Someren.
Langzaam begon het bij mij te dagen.
Dat was dus hun 5 e bezoek en tevens laatste bezoek aan Nederland sinds 2005.
We hebben op 2 oktober samen in het restaurant van de camping met Marli en haar dochter Esther en Peggy gegeten.
.
Terug uit Oisterwijk zoek ik in mijn dagboek en jawel, het staat er zwart op wit, weliswaar zeer summier, maar het staat er.
Ik besluit bovenstaande tekst niet te wijzigen.
Ook op 2 oktober moeten we ons hebben afgevraagd of we ze nog ooit zouden zien.
Riny en ik hebben het er toen over gehad of wij een reis naar Australië nog zouden maken.
We zijn niet meer op die vraag teruggekomen.
Corona kwam en maakte reizen onmogelijk.
Het overlijden van Ria maakt het definitief.
Nooit meer Down Under.
.. .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten