STED

Tot afgelopen weekend wist ik niet waarvoor het stond. 

STED.

Sterven door het niet meer eten en drinken.

Een zelf verkozen dood.

Tot afgelopen weekend had ik hierover steeds op dezelfde wijze over nagedacht.

Ik kende vele vormen van zelfdoding.

Verdeeld over twee categorieën: met behulp van de geneeskunde of zonder die hulp.

De eerste categorie, zij, die hun doodswens vervuld zien door artsen die opgeleid zijn om mensen te genezen, worden zeer nauwkeurig gescreend.

Is er sprake van ondraaglijk lijden, fysiek en/of psychisch?

Indien de artsen de wens ondersteunen, volgen verschillende methoden.

Van de tweede categorie kende ik de laatste tijd enkele voorbeelden.

Er waren verschillende manieren, de plekken waren privé of in de publieke ruimte.

Meestal schokkend voor de omgeving, vaak inhumaan.

Daar is nu de derde weg bijgekomen.

STED wordt gepresenteerd als humane suïcide zonder oordeel van een ander.

Medische begeleiding is nodig in de vorm van slaapmiddel of pijnbestrijding.

Als voorwaarde geldt in absolute zin, dat de drager van de doodswens overtuigd is van het recht op zelfbeschikking. 

Hij/Zij/Het is eigenaar van het lichaam en kan daarover als enige beschikken.

De ander heeft daarover niets te zeggen, hoewel begrip support genereert. 

(Hier betreed ik even het persoonlijke en stel me de vraag of ik in volle overtuiging en volmondig de zelfbeschikking aanhang. Ik twijfel, ik mis de binding met de wereld, mijn omgeving, mijn naasten. Ik mis hun stem.)

Het besluit is genomen, de omgeving in kennis gesteld.

Je weet dat de STED je gemiddeld veertien dagen kost om vol te houden dat je de juiste beslissing hebt genomen en dat je volhoudt, ondanks dat - ik weet dit nu -  in je mond het gevoel van een uitslaande brand plaatsvindt, het blussen met het minimum van vocht mag plaatsvinden -..

De omgeving die tenslotte met verdriet en met berusting en wellicht opluchting het einde constateert, een mengeling van emoties om gek van te worden, die het zinloos weet om zich nog bezig te houden met de vraag of ooit, ergens de doodswens gepareerd had kunnen worden.

(Toen ik enige jaren geleden in deze blog mijn houding in de toenmalige filosofische discours van de Levenskunst uit probeerde te drukken en te dragen heb ik aantal mailwisselingen gehad. 

Zij begreep die Levenskunst niet, betwijfelde het ware bestaan ervan. 

En ik begreep niet dat er iemand bestond die zoiets denken, beleven kon. 

Ik besefte dat het zou leiden tot een tegendraadse Socratische vragerij, tot een niet tot elkaar komende discussie en ik ben na twee mailtjes gestopt)

Na STED zijn er achterblijvers.

Ze weten nu wat STED is en inhoudt

Ze hopen dat het leven hen gunstig gestemd zal zijn en dat hun dood er is voor hun doodswens.