Het is tweeëneenhalf jaar geleden dat ik voor het laatst op deze blog 'Gaspeltuin' publiceerde.
Aanvankelijk bedoeld als wekelijks digitaal tuinjournaal, evolueerde het tot een wekelijks verslag van wat me bezig houd.
Wat me bezig zou houden vanaf februari was me duidelijk. Riny had de diagnose 'uitgezaaide longkanker' gekregen. Het onderwerp van mijn schrijven zou voortaan zijn, wat dat met me zou doen, wat dat voor ons zou betekenen. Het kon niet anders dat ik mijn tekst zorgvuldig zou moeten kiezen, ik zou geen tekst meer kunnen schrijven vooraleer ik die door Riny zou moeten laten screenen.
Nou is Riny vanaf het begin dat ik deze blog schrijf mijn redacteur, maar ze houdt zich bezig met de tekst en opmaak en niet met de inhoud.
Van verschillende kanten is me in die tweeëneenhalf jaar tijd gevraagd waarom ik deze blog niet meer vul. Mijn uitleg was steeds dezelfde: zelfcensuur en privacy stonden me in de weg.
Maar Riny is het nu die me vraagt de draad weer op te pakken. Onze voorwaarde: starten met een tekst onder 'Doorstart', met instemming van beiden - Riny en ik - waarin kort de geschiedenis van Riny's ziekte uit de doeken wordt gedaan.
De titel van die tweeëneenhalf-jaar geschiedenis zou de titel 'Geluk' mogen dragen.
Want hoe vaak had het anders hebben kunnen lopen: De ondraaglijke pijnen verdwenen met één bestraling, De PDL waarde om in aanmerking te komen voor een immuun-behandeling was gunstig, de eerste effecten van de behandeling waren spectaculair. De uitspraak: "Genezen kunnen we U niet, maar er is misschien een levensverlengende behandeling mogelijk" was de enige strohalm die op de diagnose had gevolgd. Ook de gevreesde bijwerkingen bleven uit.
Tot... bij de 17-e immuno-kuur. Darmontstekingen die leidden tot grote aversie van eten met enorm afvallen als gevolg maakte stoppen van de behandeling noodzakelijk. Zouden 17 kuren genoeg zijn, waar inmiddels 21 geïndiceerd zijn? Er is nog te weinig ervaring om deze vraag te kunnen beantwoorden. De uitslag op eerste scan na het stopzetten van de kuur was spannend. Deze was echter dezelfde als de voorgaande: mooie uitslag op alle fronten!
De mokerslag van 2-'23 veroorzaakte bij Riny een enorme dadendrang: er moest op korte termijn van alles worden geregeld: bijstellen van het testament, opstellen van een levenstestament, overleg met de huisarts en het opstellen van een euthanasieverklaring.
Ik moest, zeker in de beginperiode opdraven als mantelzorger, een taak waarvan ik het doen van boodschappen het moeilijkst vond. Inmiddels weet ik de crackers, de vaatwas-tabletten en de doosjes paracetamol blindelings te vinden.
We hebben veel met elkaar gepraat. Over de kwaliteit van leven, over het leven dat we tot dan toe hebben geleid, wanneer het niet meer hoeft, wat er toe doet (en wat niet meer). Met Thomas en David en kleinkinderen werd alles open besproken. Riny was daarbij duidelijk en troostrijk.
Het cliché Carpe Diem wordt gepraktiseerd, in het besef van Momento Mori en Amor Fati.
Tot zover de beknopte update, die de toegang tot mijn wekelijkse blog Gaspeltuin moet openen.
Dat gebeurt na het fiat van Riny.
Riny: Het is een beknopte, juiste weergave van wat achter ons ligt.
Vanaf nu kan en wil ik weer elke zaterdag een post plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten