Verstek

Afgelopen week zo door mijn katheter (lekkend, pijnlijk, ongemakkelijk) gefixeerd dat ik voor het eerst in 13,5 jaar bij het Parkinson café Valkenswaard verstek heb moeten laten gaan.

De tekst hieronder kan nu twee wegen  inslaan:

1. De barre week van een katheterdrager

2. Parkinsoncafé Valkenswaard 13,5 jaar

Het wordt afslag 2, een tekst over 1 zou me nog verder martelen.

Het huidige bestuur bestaat uit 4 leden, waarvan er twee ex-mantelzorger zijn.

Als mantelzorgers hun partner kwijt raken, dan zullen de meesten het café niet meer bezoeken. 

In het geval van mijn twee mede bestuursleden biedt een intensivering met het café juist troost.

Vanaf de oprichting ben ik betrokken geraakt door een vriend, die aan parkinsonisme leed. 

Hij is negen jaar geleden overleden.

Het lot van het café is dat je banden aangaat met bezoekers, waarvan je weet dat die op enig moment na diverse stadia van achteruitgang de aarde dus ook het café verlaten.

Vorig jaar op 6 september vierden we met een symposium ons 12,5 jarig bestaan. 

Ik had de organisatie en de functie van dagvoorzitter op me genomen.

Het was een groot succes met zo'n honderd deelnemers.

De dagvoorzitter opent met een video verbinding met Bas Bloem

Er waren 8 verschillende workshops, talloze kraampjes met aanbieders van hulp en een spetterende afsluiting.

Dankzij diverse sponseringen konden we het beeld 'Mantelzorg' verwerven. 

Als je inzoomt op bovenstaande foto zie je het beeld links voor staan - een beeld, gemaakt door een van onze trouwe mantelzorg-bezoekers Margriet Henneskens. 

Na een toelichting overhandigde Margriet aan wethouder Bram Bots een mini replica 

Iedere bezoeker ontving na afloop zo'n mini replica

Het café vindt plaats op de laatste vrijdag van de maand in het auditorium van het verpleegtehuis Kempenhof. 

Het beeld zal een plek krijgen in de binnentuin, grenzend aan het Auditorium. Maar pas wanneer de verbouwing van de benedenverdieping van Kempenhof is gerealiseerd.

'Mantelzorg' is een ode aan alle mantelzorgers 

 

Geest, lichaam en een groene pinguïn

Mijn oudste broer was onlangs 83 jaar geworden en had zijn (schoon-) broers en (schoon-) zussen in Friesland uitgenodigd. 

In de buurt van zijn woonplaats heeft zijn dochter en haar man een paradijslijke tuin in het dorpje Ureterp met onlangs opnieuw opgetrokken woonhuis.

Het was een bijzondere invitatie. 

Mijn broer realiseert zich dat hij langzaamaan in de dikke mist van dementie verdwijnt en wij zijn daarvan misschien meer bewust van dan hij.

'Zou het de laatste kans en keer zijn?'

Dementie is een enge ziekte, die de wilsbekwaamheid van de patiënt langzaam maar zeker om zeep brengt. 

Lichaam en geest zijn een geheel. 

Het sloopwerk begint bij dementie bij het mentale deel maar zal ook op den duur ook de fysieke mogelijkheden aantasten.

(Bij mij zal dat enkele dagen later via de omgekeerde weg verlopen, maar daarover zo dadelijk.)

Velen hadden afgelopen maandag aan de oproep gehoor gegeven.

Zoon Duco maakte deze foto. Oudste broer, zittend, derde van  links.

Het was een bijzondere, intieme en intense middag. 

Er zal een fotoboek worden samengesteld, waar, zo vertelde zijn dochter, hij erg naar uitziet.

De laatste foto in het boek zal van zijn afscheid zijn.

Mijn zus en Riny ondersteunen hem op weg naar de auto van Duco.

Ik ben de erachter lopende banjeraar

Twee dagen later in de ochtend.

Ik heb een enorme buikpijn en een vergeefse drang tot plassen.

Deze fysieke malheur brengt me naar de dokterspost, waar subiet via een katheter mijn blaas wordt geledigd. Mijn huisarts klinkt haast triomfantelijk. 'Bijna anderhalve liter!'

Een lang verhaal verkort. 

Katheter blijft zitten, geeft problemen, nieuw breder slang ingebracht (maatje 16) oorzaak euvel onbekend, vergrote prostaat, niersteen, anderszins?, veel bloed bij de urine, regelmatige pijnlijke plasdrang, wachttijd bij de uroloog meer dan twee weken. 

Ineens ben ik een katheter, een wandelende zittende externe slang met zak.

Ik geloof dat iedereen dat door mijn broek heen ziet.

Mijn dagelijkse sudoku oplossen duurt twee keer zo lang.

Aan- uitkleden duurt eindeloos.

Ik voel me een zielig wrak, een oud mannetje.

Vandaag liep ik sloffend de moestuin in. 

De komkommertijd loopt ten einde.

De laatste komkommer had een bijzondere vorm.

Het ontdekken van de groene pinguïn brengt afleiding en troost.

Het leven, een tragedie of komedie?

Laatste woorden 2

Zekere Zaken: het uitspreken van laatste woorden; variatie op Remco Camperts woorden 'Wat zal ik als laatste zien...wat zal ik als laatste horen...

Laatste woorden, woorden die als loden last om de nek van achterblijvers kunnen blijven hangen, vooral wanneer ze de betekenis hebben van een opdracht of onthulling.

Reden te meer om je er alvast op voor te bereiden.

Een enkele uitspraak haalt de geschiedenisboeken, zoals die van Willem de Zwijger, die voor zijn doen blijkbaar verdraaid mondig uit zijn woorden kwam toen de kogels van Baltesar Gerards zijn lijf doorboorden.

Jezus schijnt enkele dagen voor zijn dood zijn laatste woorden te hebben uitgesproken in de tuinen van Getsaminee: Mijn Heer, mijn Heer, waarom hebt U mij verlaten. 

Verder was hij een Ware Zwijger.

In Onsterfelijke Laatste Woorden put de auteur, Terry Breverton, vooral uit de overleveringen uit West Europa- weinig Nederland - , China en Amerika. 

Een aantal uitspraken, die me inspireerden:

* Leonardo Da Vinci: 'Ik dacht dat ik leerde te leven, maar eigenlijk leerde ik te sterven.' (genoteerd in       een van zijn notitieboekjes; dus sterk als dit zijn laatste woorden zijn geweest)

*  John Donne: Dood, wees niet trots, ook al noemen sommigen U Machtig en verschrikkelijk, want dat bent U geenszins.' (Beginregels van zijn Holly Sonnet X, dat twee jaar na Donnes door verscheen.)

* Johann von Goethe: 'Open de luiken van de slaapkamer, zodat er meer licht naar binnen kan.' (Beter bekend in zijn kortere versie: Licht, meer licht!)

* Karl Marx: 'Vort, weg. Laatste woorden zijn voor dwazen die nog niet genoeg gezegd hebben.' (Desondanks, Karl, had jij ook nog niet genoeg gezegd?)

* Vincent van Gogh: 'De droefheid zal altijd blijven.' (Laatste woorden aan zijn broer Theo, de dag voordat hij stierf)

* Franz Kafka: 'Liefste Max, Mijn laatste verzoek, alles wat ik achterlaat in de vorm van dagboeken, manuscripten, brieven (van mij en van anderen) enzovoort, moet ongelezen worden verbrand.'(Aantekeningen voor zijn vriend Max Brod, die zich gelukkig niet aan deze opdracht heeft gehouden.)

* Sigmund Freud: 'Mijn beste Schur, je herinnert je ons eerste gesprek. Je beloofde me toen dat je me niet in de steek zou laten als mijn tijd gekomen was. Nu is het alleen nog maar een grote kwelling zonder enige zin.'(Laatste woorden tegen zijn arts - en vriend - Max Schur, die hem niet in de steek liet bij dit euthanasieverzoek)

* Walt Disney: 'Stel je eens voor dat je wereldwijd herinnerd wordt voor het bedenken van een muis.'

en tenslotte

* Giles Lytton Strachey"'Als dit doodgaan is, ben ik er niet van onder de indruk.' (Maar wist hij toen de clou?)

Laatste woorden, bezweringen, aforismen, finale conclusies. 

De mooiste zijn die van de troost.

Aan de slag.

Laatste woorden

In de afgelopen tijd, waarin ik niet postte zijn heel wat mensen om me heen overleden. De overlijdensberichten in de kranten van mensen die ik had gekend, knipte ik uit en plakte ze in mijn dagboek. Mijn herinneringen aan de overledene schreef ik erbij, vaak niet meer dan een ademtocht.

Van familie ontving ik verschillende berichten - ooms, tantes, neven en nichten - vaak familie, die ik jaren niet gezien noch gesproken had. 

Meestal ga ik in op de uitnodiging voor de uitvaartdienst met koffie en broodje na.

De moderne crematoria zijn voorzien van grote beeldschermen, waarop foto's worden geprojecteerd van het voorbije leven. 

Doorgaans zijn dat vakantiefoto's; tent of caravan met een tevreden lachende overledene.

In de koffie-tafelgesprekken hoor je hoe de overledene aan zijn einde is gekomen: kwaal, diagnose, behandeling, einde.

Ik ben het meest benieuwd naar het einde en in het bijzonder naar de laatste woorden 

Uit ervaring weet ik dat die van enorme impact voor de achtergeblevenen kunnen zijn.

Met de laatste energie wordt gefluisterd, dat de achterblijvende partner zich niet moet laten weerhouden om weer een relatie aan te gaan. Zoiets ontroert me. Heeft hij/zij die boodschap al lang voorbereid?

Heeft mijn tante, die haar zoon in haar laatste uur vraagt of ze het goed heeft gedaan, de bedoeling om voor eeuwig van haar twijfel verlost te zijn? Want de zoon kan natuurlijk alleen maar beamen.

Mijn nieuwsgierigheid naar de laatste woorden kan ik ook voeden door de onderstaande publicatie

In een volgende post zal ik mijn favoriete laatste woorden tonen.

In deze post wil ik spoileren wat ik tot op heden mijn laatste woorden zullen zijn - eventueel te gebruiken op mijn urn -

                                                            "Meer zat er niet in."

(Misschien moet ik die woorden toelichten. De meest vervelende opmerking, die ik vaak heb moeten horen: "Ik had meer van je verwacht." Ik heb daar nooit een goed weerwoord op kunnen geven. Wel dacht ik vaak, "Dat is dan jouw probleem". Maar daar maak je geen vrienden mee. Mijn eerste indruk die ik maak is meestal beter dan de tweede. Ook die gedachte is geen sterk weerwoord. Dus heb ik die laatste woorden bedacht. Nu, inmiddels een oude man, hoor ik helaas niet meer dat er meer van me werd verwacht.)

Een nieuw begin

Mijn eerste post plaatste ik op 20 juni 2007. 

De bijgaande foto was genomen in onze tuin om precies te zijn van het blauwe bankje onder de pergola met de druiven. 

Ik nam vanuit hetzelfde standpunt vorige maand, ruim 18 jaar later het bankje weer in beeld.

Wat opvalt is de kwaliteit van de foto. Van een eenvoudige digitale Sony cybershotcamera, waarmee ik in 2007 fotografeerde, werk ik nu met een Sony alpha 7. 

De kleur blauw is lichter - het bankje is intussen vele malen gerepareerd en geverfd.

Sinds de eerste post volgden er nog 834 met volgens het dashboard van Blogger 91674 views.

De vijf meest bekeken posts zijn

1. Nu ook reuze-aardbei uit de Gaspeltuin van 25/5/'09 met 1287 views

2. De volgorde van spullen van 12/5/'10 met 468 views

3. Femke, de aarde verlaten van 17/10/'18 met 382 views

4. Van villa Russenduin naar villa Glory van 33/8/'16 met 367 views

5. Een stad zijn van 17/2/'16 met 247 views

In mijn teksten schrijf ik over wat me in de afgelopen week heeft bezig gehouden en probeer vanuit mijn individuele ervaring algemene bevindingen en conclusies te slepen. Ik begon aanvankelijk over onze tuin te schrijven, zowel het siertuingedeelte als de moestuin. Als snel volgde mijn leeservaringen, reizen, familie en mijn persoonlijke geschiedenis. 

Later nam ik projecten als 'muzen' onder handen, projecten die meerdere posts omvatten.

Sinds mijn voorlaatste post  'Aangetroffen, opgeraapt' van februari 2023 is er veel gebeurd. Het belangrijkste was het bericht van de uitgezaaide longkanker bij Riny en de spannende therapie die volgde.

We verloren in de laatste tweeëneenhalf jaar veel vrienden, leerden nieuwe mensen kennen, genoten van vakanties in het appartement van Thomas in Marbella; ik volgde een cursus OCO - Onafhankelijke Cliënt Ondersteuner en we verduurzaamden ons huis. 

Om uit deze opsomming een algemene bevinding te destilleren lukt me niet een, twee, drie. 

Hooguit een platte conclusie: het gaat, zoals het gaat. 

Het besluit om weer te gaan bloggen ligt deels gelegen in bovenstaande conclusie, door te schrijven en te delen wil ik het Carpe Diem intensiveren.