Wachttijden in de gezondheidszorg

De dag- en nachtzakken voor mijn katheter

Een paar weken geleden, toen in via de fa. Bosman deze zakken toegestuurd kreeg, dacht ik hiermee royaal vooruit te kunnen.

Sinds gisteren weet ik beter. Ik zal nog vaker zo'n voorraad toegestuurd moeten krijgen, immers...

Eindelijk kon ik na 5 weken terecht bij urologie. Ik zou een zogenaamde Flow/Residu onderzoek ondergaan, een onderzoek naar de hoeveelheid, die ik kon plassen en hoeveel urine er daarna in de blaas zou achterblijven. 

'S morgens had de huisarts de katheter verwijderd. 

Na het onderzoek zou ik een gesprek hebben met de uroloog

Wat ik eigenlijk al 5 weken wist:

1. Ik kan door een vergrote prostaat onvoldoende plassen, dus zou een katheter worden teruggeplaatst.

2. Om de prostaat te schillen wachtte me een Turp operatie.

Wat ik niet wist.

3. De wachttijd voor een Turp bedraagt 5 maanden. Vijf maanden!

Ik was behoorlijk van de kaart. Volgens protocol zou ik pas in februari 2026 verlost zijn van dit voor mij ondraaglijk ongemak.

Ik drong niet aan om een versnelde procedure te kunnen volgen immers:

1. Ik wil 100% mijn mantelzorgfuncties kunnen uitvoeren als bij Riny de kanker toeslaat.

2. Ik ben uiterst gevoelig voor bloedingen. Alleen door me heel gedeisd te houden voorkom ik bloedingen.

3. Als er bloedingen ontstaan moet ik onmiddellijk stoppen met de bloedverdunners, waardoor ik de kans loop vanwege Atriumflutter op stollingen in de hersenen. Een Russische roulette dus.

4. Ik heb bewezen dat ik bij het inbrengen van een nieuw katheter - om de zes weken - het risico op blaasontstekingen loop.

Protocollen zijn prima, maar een arts moet ruimte hebben voor persoonlijke afwegingen.

 5 Maanden...dan zit ons 54 e huwelijksjaar er al op, de verkiezingen, is de Herfst voorbij, Sint, Kerst en Oud/ Nieuw gevierd. Kan in Nederland de wachttijden niet worden ingelopen, want met wachttijden lopen de zorgkosten alleen maar omhoog.

Neem het aantal katheterzakken. Deze moeten om de week ververst worden. 5 Maanden zijn 20 weken, zijn dus 20 dag- en 20 nachtzakken!

Fa. Bosman vaart er wel bij.

Riny 80

Wat ze het liefst op haar verjaardag wilde.

Naar Spanje en met de familie samenzijn, had ze direct geantwoord.

Beide zijn echter niet te verenigen. Dus viel Spanje af: dat kan altijd nog bijv. met Kerst of in die wrede , koude maand februari. 

We hebben die luxe.

Dat we Spanje hadden gecanceld was maar goed ook gelet op mijn lichamelijk ongemak.

Riny had voor afgelopen zaterdag een ruimte in de Leemerhoef gereserveerd.

Afgelopen week verergerde mijn situatie met bloedverlies en verhoogde temperatuur.

Ik vond het verschrikkelijk om spelbreker te zijn, maar de kinderen waren gedecideerd: afzeggen en een diner aan huis organiseren.

Thomas nam de eerste actie voor zijn rekening, Noa verzekerde Riny dat zij de hele organisatie van het diner op zich zou nemen.

Samen met Sophie veranderde ze de veranda in een heus sterrenrestaurant.

David had een prachtige sushi samengesteld en besteld.

Ik voelde me voldoende veilig en heb de hele sessie kunnen bijwonen. Een sessie die eindigde met een door Noa knap in elkaar gestoken Komoot-quiz.

Eerder had Riny mooie cadeaus mogen ontvangen: een E reader en een zeer royale eet-bon te besteden in...jawel de Leemerhoef.

80 jaar is een mooi Kroonjaar, een gift, die, zo zei ze aan tafel, verwacht had nooit te mogen innen.

Onze generatie stapelt heel wat jaren bovenop die van onze voorouders. Voor Riny betekent het dat ze een kleine 10 jaar ouder is geworden dan haar ouders. En dat in een redelijk goede gezondheid oftewel met een zekere kwaliteit van leven.

 

Tuinieren

 Wat is de essentie van tuinieren?

Ik ben geneigd om het als volgt te formuleren: De natuur naar je hand zetten.

Ik heb twee tuinen, een siertuin en een moestuin.

De siertuin afgelopen week. Het naar de hand zetten is afhankelijk van het esthetische gevoel van de hoveniers, een gevoel dat in de loop der jaren aan verandering onderhevig is geweest

Thomas en Luca ('kunnen we je helpen?') in de moestuin bezig met het stekken van aardbeienplantjes.

De moestuin is op het einde van het seizoen een kale lege ruimte, waarvoor ik jaarlijks een plan maak om er groente te verbouwen. De natuur heeft hier niets te zoeken; ik cultiveer de grond. Ik weet inmiddels welke planten het in deze grond goed doen, dat wil zeggen welke planten een mooie opbrengst opleveren. Aardbeien doen het prima op onze zandgrond.

Of de planten het goed doen heeft niet alleen met de grond te maken. De warmte en de regen gedurende het seizoen spelen een minstens zo belangrijke rol. 

Zo was 2025 een bijzonder goed jaar voor de druiven en de tomaten.

 

In mijn volgende blog wil ik 'tuinieren' gebruiken als een metafoor, die niet alleen het naar de hand zetten behelst, maar ook de permanentie van de aandacht.

Onafhankelijke CliëntOndersteuning - OCO

Afgelopen donderdag heb ik de twee-maandelijkse intervisiebijeenkomst van OCO's Valkenswaard aan mij voorbij laten gaan. Ik voel me niet prettig in gezelschap met zo'n klotsende katheterzak aan mijn linkerbeen. 

Er is blaasontsteking opgestoken, waardoor de diagnose en behandeling met drie weken opgeschort is. De medicatie werkt, maar veroorzaakt een zekere suffigheid en dat kan ik er bij de intervisiebijeenkomst niet bij hebben.

Vorig jaar is met veel verwachting gestart met het werven en opleiden van OCO's.

Bij de invoering van de Wmo in 2015 zijn de Gemeentes verplicht om cliënten erop te wijzen dat ze recht hebben op gratis ondersteuning bij het doen van aanvragen. 

De meeste Gemeenten hebben daarvoor professionele instanties gecontracteerd. In Valkenswaard is dat MEE. Naast MEE verleent de Samenwerking Belang Valkenswaard - SBV - ondersteuning gericht op senioren.

De Welzijnsorganisatie Cordaad, werkzaam in diverse Gemeentes rondom Eindhoven, heeft, daartoe uitgenodigd door de Gemeente Valkenswaard, de organisatie opgepakt om ondersteuning te verlenen. Die ondersteuning beperkt zich niet alleen tot de Wmo maar biedt ook ondersteuning bij aanvragen via de Wet Langdurige Zorg - de WLZ - , de Jeugdzorg en Werk en Inkomen.

Voor de door MEE aangeworven belangstellenden werd vorig jaar een cursus aangeboden.

Ik was een van de cursisten.

Sinds kort hebben de OCO's, vallend onder Cordaad een eigen logo.

Vanaf dag 1 ben ik zeer kritisch geweest, wat me door de enthousiastelingen van het eerste uur niet altijd in dank werd afgenomen. Mijn kritiek richt zich op de organisatie (waarom bijv. drie aanmeldpunten) geen doordachte afgrenzing tussen professionele en vrijwillige ondersteuning en onvoldoende borging van kwaliteitszorg.

Een van de eerste actiepunten is het bekend maken van dit aanbod aan de burgers. 

De Gemeente liet een mooie, gelikte presentatie opmaken.

Bij mijn voorlichtingen bij het Parkinsoncafé en verschillende buurthuizen maakte ik als start gebruik van een casus, die ik hieronder weergeef.

Ze hebben een maand geleden van de neuroloog te horen gekregen dat Jan 72 jaar, parkinsonisme heeft. Hij had al een hele tijd last van instabiliteit, lusteloosheid en slikproblemen. Zijn vrouw Mia 68 jaar had tegen de buurvrouw toevertrouwd dat het niet zo erg was, want hij hoefde geen medicijnen meer te slikken. Het was een bepaalde vorm van Parkinsonisme, iets met een M erin. De neuroloog had gezegd dat ze het maar eens op internet op moesten zoeken voor meer informatie en hulp. Dat ze geen computer hebben, hadden ze niet gezegd.

 Je moet naar de Gemeente daar hebben ze van alles, wist de buurvrouw. Haar zus had een mooie elektrische driewieler gekregen.

Bij de Wmo had de consulent geadviseerd dat Jan beter naar de WLZ kon gaan, daar konden ze hem nog beter helpen. Mia en Jan waren vergeten te vragen hoe ze bij de WLZ terecht konden.

Intussen ging het met Jan niet best. Hij was in de douche gevallen. Mia had de buurvrouw erbij moeten roepen om hem overeind te tillen. Hij bloedde flink aan de rechterkant van zijn hoofd en hij had erge pijn aan zijn heup. De buurvrouw bood aan om hem met haar autootje naar de dokterspost te brengen.

De dienstdoende arts had de hoofdwond gehecht en in het dossier gekeken. “Hebt U hulp?” had hij gevraagd. Mia zei dat de buurvrouw haar geholpen had. De arts had geglimlacht en gezegd dat dat heel lief was, maar hij bedoelde structurele hulp, hulp om Jan en Mia het leven met deze ernstige ziekte dragelijk te maken. Toen was Mia gaan huilen. Ze wist het allemaal niet. Het was allemaal zoveel. Aan Jan had ze niet veel, die vond alles goed. En ze werd van het kastje naar de muur gestuurd.

Toen had de arts gezegd,: “Hebt U wel eens gehoord van een OCO?"

*) MSA:  Multiple Systeem Atrofie

Voor een Jan en een Mia houd ik het ondanks mijn bedenkingen voorlopig vol.