Vanaf dinsdagavond tot zondagmiddag kunnen genieten van het nageslacht: wandelen en fietsen met Luca, Thomas Luca zien opvoeden, heel langzaam gesloopt worden door Luca's opgelegd ritme, David en Thomas, die de halve marathon lopen, Zoë en Luca, die verbaasd kijken naar de medailles als overtijdse liga's, Karlijn en Femke - aanverwant nageslacht - kunnen opgelucht ademhalen: hun mannen zijn toffe binken....Femke ging dus met Anneke shoppen in New York, want de dollar stond nu wel heel laag. Thomas voelde de eenzame verantwoordelijkheid op zijn schouders en wilde die graag met ons delen. Hij streek dinsdagavond in het Zuiden neer. De dagen daarna waren prachtig. Er kon volop gewandeld ( de Grote Peel) en gefietst (diverse keren naar de kinderboerderij ) worden.
Het is wennen om om zeven uur te worden gewekt door een potpourie van jengelende en brabbelende geluiden. 's Avonds wordt het laatste journaal niet meer gehaald. Overdag kijk je eindeloos naar de honderden gezichten van een eenjarige, beluister je zijn probeersels van betekenisloze klankrijen en intonaties. Soms herken je een woord en bij "beer" haalt hij drie van de vier keer de teddybeer uit de speelmand. "Drie volwassenen en een kind." zou het weekjournaal kunnen heten, maar er was meer.
Zo beleefde ik mijn jeugd op een intense wijze. Ik meende me te herinneren dat ik ook voorop de fiets bij mijn vader zat, hoe ik mijn moeder meehielp gemorste broodkruimels op te rapen, dat ik samen met mijn broer een toren bouwde, hoe ik volkomen vrij en verbaasd naar een menigte kon staren, zonder dat iemand me attendeerde op mijn open mond. Heb ik dit soort sensaties ook als vader gehad ? Nee, ik was toen meer bezig met de groei van de kinderen, dan met de gestolde momenten.
Mensen zijn Nesthöcker. In tegenstelling tot de lagere diersoorten, die meteen na de geboorte het nest kunnen verlaten (Nestvlieders) moeten zij lange tijd onder de hoede blijven van de ouders. Die hebben de taak om het "jong" bekwaam te maken om op eigen benen te staan. Zij zijn uit dien hoofde voortdurend bezig met (op)voeden, met leren en met later.
In de dierenwereld is weinig tot niets bekend over de specifieke rol van grootouders. Het is uniek voor de mens dat grootouders tegenwicht kunnen bieden aan de begrijpelijke oriëntaties van de ouders op het straks. Het kindgedrag wordt minder beoordeeld en beïnvloed op toekomst-gerichte waardes, maar genomen zoals het zich aandient, zoals verschijnselen als bijv. het weer. Wat grootouders terug krijgen zijn flash-backs, melancholisch reminiscenties aan wat definitief voorbij is, maar dat opnieuw kan worden beleefd door observaties van kleinkinderen. Zo denkt de oude man, die ik me af en toe voel...
Had ik vorig jaar maar doorgezet met het trainen voor de halve marathon. Eind november zat ik op 7 kilometer, toen ik al lopend weerom overvallen werd met de gedachte "Waarom doe ik dit?" en geen antwoord wist, geen weerstand bood tegen een ploppend beugel Grolsch en stopte met geren. Had ik maar doorgezet, dan hadden Zoë en Luca me ook een jonge god gedacht. Nu keken ze op naar hun vaders als eeuwig voorbeeld en waren Riny en ik ervoor om hen te troosten in de massa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten