Riny is geen gemakkelijke zieke, zoals Thomas en David. Thomas maakte altijd veel theater: er was niemand zo ziek als hij. Dood ging hij bijna, als niet gauw een kruik en sinaasappel (in partjes met suiker s.v.p.) gebracht werden en geprakte banaan en een mooie video. Misschien is dat nog zo en de verpleegster heeft het er maar druk mee. Maar lastig? Was hij de hond, dan was David de poes. David trok zich terug, dook onder, kroop weg onder het dekbed en kwam met pas enige graden lichaamstemperatuur lager wederom beneden.
Riny is de ongeduldige zieke. Ze neemt haar temperatuur op, die moet bevestigen, dat het beter is om onder de wol te kruipen. Dan neemt ze een paracetemol en is hevig teleurgesteld als een half uur later de koorts nog niet weg is. Dat het haar weer moet overkomen, net nu ze naar Zoë wilde gaan kijken en golfen en lunchen met Eef en naar de verjaardag van Mary. Dat laatste zou ze misschien nog halen. Dat was immers over twee dagen... Nee dus. Ze baalt en neemt zich voor gezonder te gaan leven. Dat beperkt zich concreet door het voornemen vroeger naar bed te gaan. Roken, zegt ze leert ze toch niet af en gezond eten doet ze al.
Dat laatste is waar. We eten in elk geval lekker.
Ik heb eten nooit als medicijn beschouwd. Toch hoor ik het steeds vaker om me heen. Eten als medicijn. Vooral tegen de welvaartsziekte overgewicht. Collega's, die zich enige pondjes te zwaar vinden t.o.v. een of andere index of anorexia-model spreken zonder gêne over Bakkeren, Montignac, Atkinson of Slim and Slow. Ik moet daar het zwijgen toe doen, houd mijn bierbuikje in en zeg dat ik regelmatig golf.
Sinds zondag zeggen we overtuigd, dat we lekker én gezond eten. Uit eigen tuin, dus onbespoten, eerlijk als goud, onttrokken uit gekoesterde compost. Wat was het geval? Riny wilde er nou onderhand vanaf. Van dat binnen zitten. Van dat gammele gevoel. Ik snoeide om haar te troosten onze eerste in het kastje opgekweekte watermeloen. Samen hebben we deze ritueel geopend en gedresseerd met Serrano-ham. We aten niet, we proefden. We namen kortgezegd de tijd, slim and slow...Sindsdien voelt Riny zich als vanouds. De Gaspeltuin levert weer het bewijs: Oost, West, Thuis klinkt het klokje het best.
Vandaag was het bloemkool, morgen prachtige prei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten