Vanaf zijn eerste jaar verzamel ik voor mijn kleinzoon Pinocchio's. Zo heeft Luca al 13 verschillende 
boeken over de houten pop, waarvan een Italiaanse druk uit 1948, uitgave Marzocco Firenze en een groot exemplaar op A4 formaat uit 1964, bewerkt door Hans Andreus met tekeningen van Jacovetti.
De auteur heeft mijn initialen, C.C. : Carlo Collodi (zoals ook Claudia Cardinale, Charlie Chaplin en Carlos Casteneda). Daar heb ik dus iets mee.
Het verhaal is bekend, onthouden vanwege de dwalingen van een eigenwijs en bijwijlen onwillend jongetje, de verleiding van een boosaardige circusklant, luilekkerland en ezelsoren voor domeriken; vanwege de onvoorwaardelijke liefde van "vader" Gepetto en vanwege het Jonas element: het verblijf van Gepetto en Pinocchio in buik van de walvis. Maar het verhaal is bovenal bekend vanwege de neus die langer wordt bij een leugen.
Op Luca's logeerkamer staat een drietal houten Pinocchiopoppen, waarmee hij als vast ritueel, even moet spelen voor hij gaat slapen. Op dit moment logeert hij bij ons omdat Christie, de oppasmoeder voor de maandag en de dinsdag, op vakantie is.
Gisterenavond speelde Luca op de overloop. De lange neus van de grootste pop - en met de grootste neus - intrigeerde hem bovenmate. Inmiddels had hij er zo vaak en hard aan getrokken, dat hij plotseling het konische hout verbaasd in zijn knuisje hield en de pop op het laminaat knalde.
Hij nam Pinocchio bij de neus en de pop hem. (Dat is beter dan iemand een oor aannaaien, de ogen uitsteken of naar de mond praten. Sorry,ik ben wat melig, omdat de dagen twee uur eerder beginnen dan normaal).
Hij bezorgt zich vanaf dat moment een nieuwe uitdaging: het houten steeltje in het betreffende gaatje in het gezicht terug duwen. En dat valt niet mee, als je nog zo jong bent. Als hem dat drie keer gelukt is gaat hij vredig slapen.
C.C had niet kunnen bevroeden C.C. indirect te helpen bij de kinderopvang.
p.s.
Wat zal ik voor Zoë sparen? Ik aarzel tussen Assepoester en Roodkapje.
