Toen we zondagmiddag na ons babysitverblijf in Amsterdam thuis kwamen en ik, zoals gebruikelijk bij mijn kippen poolshoogte ging nemen, zag ik ze meteen. Sporen, voetsporen. Ze liepen dwars over het besneeuwde gazon. Naar het kippenhok en naar de green house.
Mijn kinderen heb ik altijd streng voorgehouden nooit op besneeuwd of bevroren gras te lopen. Wat door jarenlange liefde en zorg is voortgebracht - ik doel hierbij op het gazon - wordt met enkele lompe passen vernietigd.
Wie waren dit geweest? Wie had belangstelling gehad voor één wyandotte en twee patrijskippen??
Moest ik de politie verwittigen?
Riny trachtte me te kalmeren. Een omgekeerde wereld....
Ook al eerder die dag, toen ik voorstelde om eerder uit Amsterdam te vertrekken vanwege de aangekondigde sneeuwval, had zij, die immer het onverwachte tracht te vermijden en van files gruwt, mij kalmerend toegesproken. Dat het KNMI en de buienrader het soms verkeerd zagen, dat we toch in een stevige SUV reden en of ik geen zin in een boekenbeurs had. Dat laatste deed voor mij de deur dicht. Ze haat mijn boekenwoede.
Tenslotte hebben we een bezoek gebracht aan de nieuwe Amsterdamse bibliotheek, die mij alle achterdocht deed vergeten. Ik zag een schitterende tentoonstelling van Gerard Reve en bedacht ter plekke een weblogtekst. Ik zou over deze tentoostelling schrijven en niet, zoals ik me had voorgenomen, over mijn kookgroep van donderdagavond. Enfin ik was haar vreemde gedrag al weer vergeten toen we rond half twee uit Amsterdam vertrokken.
Nu stond ze daar voor het bureau met de telefoon in d'er handen. Nee, de politie bellen leek haar overdreven.
Ik wees op de plicht van burgerlijke waakzaamheid. Zij relativeerde.
Alweer dat voor haar ongewone relativeren.
"Weet jij hier meer van?" en ik keek haar met mijn agogisch getrainde ogen lang en zwijgzaam aan.
En ze zei bijna snikkend dat ik me geen zorgen hoefde te maken, ja, dat ze op de hoogte was en dat alles me straks, later, duidelijk zou worden.
Jaren gewend om vóór sinterklaas de tekens te negeren, want het zou je zomaar een kado kunnen kosten, heb ik het erbij gelaten. Niet dat we aan pakjesavond doen noch aan de kerstman, maar tussen klaas en kerst staat meer te gebeuren.
Ik heb het er dus bij gelaten en omdat ze moe oogde van de spanning stelde ik voor om te koken.
Vanuit de keukenraam zag ik dat het heftig begon te sneeuwen. Een poosje later waren alle sporen ondergesneeuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten