Opruimen 3

Niveau drie van opruimen, het verkleinen van de fysieke ruimte, waardoor opruimen noodzakelijk wordt, is niet het motief van mijn ruimwoede, hoewel Riny zich soms zorgelijk uitlaat over een mogelijk toekomstige verhuizing.

"Waarom zouden we verhuizen? Er staat toch geen maat voor het maximaal aantal kubieke meters dat we mogen betrekken? Een bevoogdende en bemoeizuchtige regering waagt zich hooguit aan bestiale eisen, zoals 'maximaal vier kippen op een vierkante meter' als scharreleis.

En waarom zouden ons de kubieke meters boven het hoofd groeien en niet de vierkante meters buiten?"

Zo bazel ik tegen haar in de door mijzelve kort gegunde pauzes. Ik heb haar door. Zij wil me afleiden. Van winkelen wil ik echter niet weten.

"Spullen aanschaffen, waarover je over enkele jaren moet afvragen: Stort, Het Goed, Marktplaats of garage...?"

Het ruimvirus zit diep in mijn lijf: weg met de balast, buitendeurs, tenminste uit het zicht.

Ben ik op weg naar het een na hoogst bereikbare niveau van de ware opruimer, het niet(s)-hebben,?

Cor, de zen-boedhist van het Zuiden?

Uiteindelijk zullen we allen het hoogste niveau van ruimen bereiken, dat van het niet(s)-zijn, ik niet uitgezonderd.

Zo denkende ruim ik voort.

Onze garage is spullens intern eindstation bij gebrek aan een zolder.

Afgelopen weekend voor de nostalgia, waarvan ik nog geen afscheid kan nemen vier kloeke schuifdeuren laten monteren (zie foto's). Zo lijkt het weg, zolang ik niet ga schuiven.

Afgelopen weekend een verplichte pauze.

Die kon worden opgelegd door mijn kleinkinderen.

Ik zag ze alle drie.

Ze hadden geen belangstelling voor mijn nieuwe orde.

Ze wilden spelen en kraaien

Ik gaf ze hun zin, want wat ík doe lijkt dan zonder zin.

Toch heb ik vandaag een nieuwe planning gemaakt.

Na de aanpak van drie ruimtes - de garage, de computerkamer en de schuur, de Eekhoorn - zal ik thematisch gaan ruimen: de schilderijen, etsen, lino's, litho's, kortom al het beeldmateriaal on-stock krijgt een beurt.

Vóór de schuifdeuren staan de te fotograferen objecten, waar we vanaf willen. Ze hebben dienst gedaan, het netvlies gestreeld, getroost en verleid.

We zijn verzadigd van deze beelden.

Het Goed en Marktplaats zullen hun eindbestemmingen zijn.

Want het moet gezegd en geschreven worden. Met een schilderende medebewoner lopen de kubieke meters snel vol met nieuwe beelden.

En om die te ruimen ben ik nog niet gek/wijs genoeg.

Opruimen 2

Ik heb een zwager.

Mijn zus zegt dat hij goed kan opruimen.

Zij bedoelt: hij krijgt altijd meer spullen in een ruimte als een ander.

Dat getuigt van geometrisch inzicht, dat van pas komt bij opruimen op het eerste niveau.

Een hoger niveau van opruimen is het van de hand doen, weg doen om ruimte, fysiek danwel psychisch te creëren.

Ik heb veel bewaard (kon veel opruimen) en wil nu opruimen op het tweede niveau.

Twee voorbeelden.

1. Twee abc's, van Riny en mij.

In een vitrine zijn de letters in gipsen iconen weergegeven. Er horen twee boekjes bij. Dit kunstzinnige gevaarte vonden we als surprise bij onze deur in onze toenmalige woning aan de Velddreef in Waalre. We schrijven december 1973. Carel en Anja Geenen, toenmalige vrienden, waren de makers. We zijn hen uit het oog verloren, toen ik van baan veranderde. Dit werkstuk herinnerde aan die vrienden van weleer. Een aantal jaren geleden, vlak nadat Riny te horen had gekregen dat ze borstkanker had, wilde ik het opruimen. Bij toeval hoorde ik van Geert Jan, de oncoloog, dat bij Anja eenzelfde diagnose was gesteld. Ik durfde of wilde het werkstuk toen niet wegdoen. Voor Anja liep de ziekte fataal af. Hoe haar laatste dagen waren hoorde ik nadien, toen ik als directeur Biloba in aanraking kwam met mijn evenknie bij Avans, Carel. Ik heb over onze ontmoeting na jaren geschreven voor mijn familie. We hadden een opdracht voor de familiereünie gekregen om een dag in oktober te beschrijven. Het was de dag van onze hereniging.

Carel en ik zagen elkaar daarna frekwent, maar toen Avans een andere koers koos, verwaterde ons contact voor de tweede maal.

Al die tijd bleef ons relatie-alfabet bewaard.

Nu wil ik ruimte scheppen en heb het voorzichtig gedemonteerd.

Het hout in de kachel zal een avond onze woonkamer verwarmen.

2. 21 mei 2004.

Thomas en Femke hebben met een prachtige trouwkaart hun huwelijk aangekondigd. Het logo is een hart, gevormd door de omkering van hun eerste letters. De avond voor hun trouwen hebben we in Valkenswaard familie en vrienden uitgenodigd.

Voor de garagedeur had ik hun logo levensgroot geschilderd op twee immense MDF panelen.

Een week aan gewerkt. Een avond gebruikt.

Een mooie herinnering. Dus bewaar je het. Ergens achterin de schuur ( De Eekhoorn) herinnerden de panelen aan die prachtige mei-avond.

Ik heb ze gisteren stuk gezaagd om ze in de loop van deze week naar de stort te vervoeren.

Bij het verwoede opruimen, waarvan hier twee voorbeelden om te laten zien dat dit een intensief proces is, schiet me voordurend de mooiste boektitel, die ik ken door mijn hoofd: 'Wat voorbij is, is een droom' van Aksel Sandemose. De nederlandse vertaling is in 1979 verschenen bij Meulenhoff. Ik kon dit zojuist verifiëren, omdat dit boek alle opruim-aanslagen tot nu toe heeft doorstaan.

Ik koester herinneringen waarnaar bovenstaande ex-objecten verwezen met liefde. Ik heb hun fysieke aanwezigheid niet meer nodig ondanks dat ik daarvoor voldoende ruimte voor heb.

Misschien is dat de drive van mijn opruimwoede, te weten dat ik ook met minder ruimte voort moet kunnen gaan.

Misschien moet ik de ruimte zelf verminderen.

Dat is dan opruimen op het derde niveau.

Opruimen 1

In de literatuur over wat te doen bij de start van het pensioen staat opruimen veruit op de eerste plaats.

Ik had me dus voorgenomen dat niet te doen. Je bent altijd op zoek naar iets eigens in de grote massa.

Maar desondanks werd ik naar mijn in de laatste veertig jaren verzamelde spullen gezogen. Onder het mom om ruimte te creëren dook ik allereerst de garage in, waar zich heel wat paterfernalia onder stof en spinrag verborgen hield.

Riny attendeerde me vooraf op Marktplaats 'waar Uw spullen nog een daalder waard zijn'.

Zo staat er sinds kort onder de montere oproep 'bieden maar' mijn complete Keesings Historisch Archief uit de jaren zeventig te wachten op advertentiebezoek en afname.

'U hebt 12 bezoekers en nog geen bod', mailde de marktmeester zojuist.

Verder trof ik mijn Philips Pro 12 met meer dan 30 BASF banden vol met zeventiger jaren muziek onder jaren opgebouwd stof. Doekie over de stofkap en hij blonk als nieuw. Maar de muziek liet het na al die jaren onbruik afweten. Met mijn ondeskundige lekenogen zag ik, toen ik schuin de machinekamer inkeek dat er een palletje los zat, juist dát palletje dat de band tegen de drie geluidsspoelen aan moet drukken.

"Voor kapotte spullen kun je geen geld vragen", was Riny's oordeel. Gelukkig heeft Marktplaats de button 'gratis' ter beschikking.

Met weemoed vond ik de laatste restanten van mijn hockeyverleden: acht sticks.

"Cradle to cradle' heb ik ze allen - op één na , want misschien nog eens een veteranenpartijtje - doormidden gezaagd opdat ze dan in de allesbrander passen.

Terwijl ik deze blog zit te typen word ik gebeld. Een niet mis te verstane inwoner uit Limburg zegt gulzig de Pro 12 vanavond op te komen halen.

Even later een volgende Pro 12 belangstellende aan de lijn.

"Sorry is weg, maar hij was toch kapot...".

"Kan alles maken, mijnheer..."

Zo iemand. Een sympatiek teleurgestelde, zie je nog maar weinig.

Even heb ik overwogen om hem zeven gekapotte hockeyssticks aan te bieden.

Ik kan er slecht tegen mensen teleur te moeten stellen, dus heb het gesprek kort gehouden om als de wiedeweerga de gratis advertentie eraf halen...

De eerste APB-dag

In de vroege ochtend ligt er al tien centimeter sneeuw.

Het is mijn eerste echte pensioen-dag.

De eerste keer in mijn leven dat ik de latten onderbind.

Het zijn houten latten, die ik genomen heb.

Maar een kniesoor, die daarover valt.

Onder de ijsberg

De eerste twee foto's zijn afgelopen zondag genomen bij het dichtgevroren Kanta-ven tussen Valkenswaard en Waalre. Als David natuurijs ziet dan moet hij schaatsen. Zo kregen opa en oma de gelegenheid om met Zoë rond het ven te wandelen.

De overige drie plaatjes zijn een kleine selectie van afgelopen kerst met de drie kleinkinderen. Het was een waar familiefeest met kadootjes, spelletjes en lekker eten. We realiseerden ons enkel jongensspeelgoed in huis te hebben. Zoë wilde evenwel best met auto's spelen. Luca hield haar angstvallig in de gaten, dat ze niet met zijn rode BMW zou gaan toeren. En och, er is altijd nog een man/vrouw neutraal speelobject: prinses Noa.

Het feest werd overschaduwd door het plotselinge bericht dat Mat die avond voor de tweede maal binnen tien dagen met spoed geopereerd moest worden aan zijn hartkleppen.

Na de soep kreeg ik geen hap meer naar binnen.

Regelt mijn onbewuste dit?

Ik had zojuist een eerste, op mijn afscheid gekregen boek gelezen: Ab Dijksterhuis Het slimme onbewuste. Een aanrader!

Ik had wat het ziekteverloop van Mat betreft, inclusief deze operatie, een en ander bewust op een rijtje gekregen door veel met anderen erover te spreken, vat mijn onbewuste me volop bij de lurven, lurven, die blijkbaar in de buurt van mijn maag zitten...

Krijgt Dijksterhuis gelijk met zijn ijsberg-metafoor, mijn onbewuste de regie, maar leuk is anders.

Dat op zo'n moment de kinderen en de kleinkinderen in de buurt zijn (bewust en onbewust) is een zegen.

Het nieuwe jaar met de buren ingeleid. Overbuurman Frans (zie november-ellende) bleef ook tot vier uur zitten tot verbazing van iedereen. Hij was tot eind 2008 nog tot niets in staat. En zie, daar zat de oude Frans een gat in de nieuwe nacht te kletsen.

"Die is weer terug", dacht ik.

Nu die andere nog.