Opruimen 2

Ik heb een zwager.

Mijn zus zegt dat hij goed kan opruimen.

Zij bedoelt: hij krijgt altijd meer spullen in een ruimte als een ander.

Dat getuigt van geometrisch inzicht, dat van pas komt bij opruimen op het eerste niveau.

Een hoger niveau van opruimen is het van de hand doen, weg doen om ruimte, fysiek danwel psychisch te creëren.

Ik heb veel bewaard (kon veel opruimen) en wil nu opruimen op het tweede niveau.

Twee voorbeelden.

1. Twee abc's, van Riny en mij.

In een vitrine zijn de letters in gipsen iconen weergegeven. Er horen twee boekjes bij. Dit kunstzinnige gevaarte vonden we als surprise bij onze deur in onze toenmalige woning aan de Velddreef in Waalre. We schrijven december 1973. Carel en Anja Geenen, toenmalige vrienden, waren de makers. We zijn hen uit het oog verloren, toen ik van baan veranderde. Dit werkstuk herinnerde aan die vrienden van weleer. Een aantal jaren geleden, vlak nadat Riny te horen had gekregen dat ze borstkanker had, wilde ik het opruimen. Bij toeval hoorde ik van Geert Jan, de oncoloog, dat bij Anja eenzelfde diagnose was gesteld. Ik durfde of wilde het werkstuk toen niet wegdoen. Voor Anja liep de ziekte fataal af. Hoe haar laatste dagen waren hoorde ik nadien, toen ik als directeur Biloba in aanraking kwam met mijn evenknie bij Avans, Carel. Ik heb over onze ontmoeting na jaren geschreven voor mijn familie. We hadden een opdracht voor de familiereünie gekregen om een dag in oktober te beschrijven. Het was de dag van onze hereniging.

Carel en ik zagen elkaar daarna frekwent, maar toen Avans een andere koers koos, verwaterde ons contact voor de tweede maal.

Al die tijd bleef ons relatie-alfabet bewaard.

Nu wil ik ruimte scheppen en heb het voorzichtig gedemonteerd.

Het hout in de kachel zal een avond onze woonkamer verwarmen.

2. 21 mei 2004.

Thomas en Femke hebben met een prachtige trouwkaart hun huwelijk aangekondigd. Het logo is een hart, gevormd door de omkering van hun eerste letters. De avond voor hun trouwen hebben we in Valkenswaard familie en vrienden uitgenodigd.

Voor de garagedeur had ik hun logo levensgroot geschilderd op twee immense MDF panelen.

Een week aan gewerkt. Een avond gebruikt.

Een mooie herinnering. Dus bewaar je het. Ergens achterin de schuur ( De Eekhoorn) herinnerden de panelen aan die prachtige mei-avond.

Ik heb ze gisteren stuk gezaagd om ze in de loop van deze week naar de stort te vervoeren.

Bij het verwoede opruimen, waarvan hier twee voorbeelden om te laten zien dat dit een intensief proces is, schiet me voordurend de mooiste boektitel, die ik ken door mijn hoofd: 'Wat voorbij is, is een droom' van Aksel Sandemose. De nederlandse vertaling is in 1979 verschenen bij Meulenhoff. Ik kon dit zojuist verifiëren, omdat dit boek alle opruim-aanslagen tot nu toe heeft doorstaan.

Ik koester herinneringen waarnaar bovenstaande ex-objecten verwezen met liefde. Ik heb hun fysieke aanwezigheid niet meer nodig ondanks dat ik daarvoor voldoende ruimte voor heb.

Misschien is dat de drive van mijn opruimwoede, te weten dat ik ook met minder ruimte voort moet kunnen gaan.

Misschien moet ik de ruimte zelf verminderen.

Dat is dan opruimen op het derde niveau.