De eerste twee foto's zijn afgelopen zondag genomen bij het dichtgevroren Kanta-ven tussen Valkenswaard en Waalre. Als David natuurijs ziet dan moet hij schaatsen. Zo kregen opa en oma de gelegenheid om met Zoë rond het ven te wandelen.
De overige drie plaatjes zijn een kleine selectie van afgelopen kerst met de drie kleinkinderen. Het was een waar familiefeest met kadootjes, spelletjes en lekker eten. We realiseerden ons enkel jongensspeelgoed in huis te hebben. Zoë wilde evenwel best met auto's spelen. Luca hield haar angstvallig in de gaten, dat ze niet met zijn rode BMW zou gaan toeren. En och, er is altijd nog een man/vrouw neutraal speelobject: prinses Noa.
Het feest werd overschaduwd door het plotselinge bericht dat Mat die avond voor de tweede maal binnen tien dagen met spoed geopereerd moest worden aan zijn hartkleppen.
Na de soep kreeg ik geen hap meer naar binnen.
Regelt mijn onbewuste dit?
Ik had zojuist een eerste, op mijn afscheid gekregen boek gelezen: Ab Dijksterhuis Het slimme onbewuste. Een aanrader!
Ik had wat het ziekteverloop van Mat betreft, inclusief deze operatie, een en ander bewust op een rijtje gekregen door veel met anderen erover te spreken, vat mijn onbewuste me volop bij de lurven, lurven, die blijkbaar in de buurt van mijn maag zitten...
Krijgt Dijksterhuis gelijk met zijn ijsberg-metafoor, mijn onbewuste de regie, maar leuk is anders.
Dat op zo'n moment de kinderen en de kleinkinderen in de buurt zijn (bewust en onbewust) is een zegen.
Het nieuwe jaar met de buren ingeleid. Overbuurman Frans (zie november-ellende) bleef ook tot vier uur zitten tot verbazing van iedereen. Hij was tot eind 2008 nog tot niets in staat. En zie, daar zat de oude Frans een gat in de nieuwe nacht te kletsen.
"Die is weer terug", dacht ik.
Nu die andere nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten