Familie 2/ Post-Mannetje

De mensheid kan worden gezien als schuim die bestaat uit talloze belletjes. Belletjes die relatie en verwantschap voorstellen. Een familiebel bestaat uit tweerelaties, uitgebreid naar een gezin, uitdijend naar horizontale en verticale familiestructuren. Zo bezien bestaat een individu enkel in zijn relatie.
Vertrouwen, liefde en belang zijn groter naar gelang de dichtbijheid van de belletjes.
Andersom zijn wantrouwen, angst en onverschilligheid groter naarmate de afstand groter is.

Ik ben in slaap gevallen boven een artikel over Martha Nussbaum 'Oplevingen van het denken. Over de menselijke emotie (2001)', waarin zij de mensheid beschrijft vanuit het individu dat steeds grotere cirkels om zich heen trekt. Naarmate de afstand groter wordt groeit de onverschilligheid. De Amerikaanse filosofe bepleit een (onnatuurlijk, tegenbelangelijk) denken vanuit de buitenkant.

Het verschil in schuim en cirkels is het uitgangspunt: de relatie of het individu.

In mijn afscheidsboekje 'Houdoe' reflecteert mijn alter ego
Mannetje in column 17 'Afscheid' (van een collega) over het type mens/manager.
"Je kunt mensen verdelen over diegenen, die gericht zijn op community en zij, die grotere waarde hechten aan persoonlijke autonomie" staat er om vervolgens (in aansluiting van de ideeën van de aldaar onvermelde Ken Wilber in 'Een beknopte geschiedenis van Alles' over het verbindende patroon) te suggereren dat dit het natuurlijke verschil vormt tussen vrouwen en mannen.
Ik droom het vrouwelijke schema aan de hand van een mannelijk schema van een vrouwelijke filosofe.
"How strange!"

Met wie kan ik mijn verwarring delen?
Dat is wel de grootste vraag sinds 11 december.
Voorheen was er altijd wel een collega aan wie ik mijn gedachten kwijt kon.
Nu laat ik verwarring achter in één van mijn dagboekjes.
Een blog is hiervoor eigenlijk ongeschikt.
Die begint doorgaans met een of meerdere foto's van de week. Daarop een tekst.
Zo zou ook déze blog dienen te beginnen; met een familiefoto, vervolgens een beschrijving van een daaraan gekoppelde recentelijke gebeurtenis, een lichtvoetige reflectie en conclusie als slot.

Maar ik wil iets kwijt.
Over hoe deze familieman denkt en doet.
Over de kracht en het gevaar van dat denken en handelen.
Maar mijn niet te verruilen podium is afgebroken.
Her en der ligt nog wat vuil.

Voetnoot/noodkreet.
Ik zit opgescheept met tientallen exemplaren van 'Houdoe'. Krijg a.s. zaterdag als oud-collega's Hellen en Leny op bezoek komen nog enkele tientallen restantboekjes.

Prijsvraag.
Hoe bevrijd ik me gezond van mijn autonome testament van mijn vorige leven, mijn reisverslag van mijn laatste werkzame jaar?
S.v.p. geen reactie: "Bij het oud papier".
De beste inzender ontvangt de laatste drie jaargangen van 'Filosofie Magazine', het beste blad na het laatste nieuws om toch nog te kunnen slapen.

Verlost van deze ballast zal ik me daarna terugtrekken in mijn familiecommunity en me voorts houden aan de juiste blogcode.