De buurman van onze nieuwe plek op camping Groede verwelkomde ons hartelijk met een onverbloemd Limburgs accent.
Ja, hij kwam uit Limburg, Sittard om precies te zijn.
Tijdens ons kortdurende verblijf aan zee afgelopen week heb ik zijn levensdrama enkele malen aanhoord. Of ik hem goedenmorgen zei en even inhield, of op het pad tegenkwam of informeerde naar de werking van zijn tv-antenne, steeds kwam hij uit op zijn Sjaan, zijn vrouw die hij anderhalf jaar geleden na 50 jaar huwelijk verloor.
Ze kwamen al 27 jaar op deze plek, hij, Sjuul met zijn Sjaan en zijn hondje Sjors. En ineens na een kort ziekbed bleef hij alleen achter met zijn Sjors.
Sjaan en hij hadden net een nieuwe caravan gekocht. Jarenlang voor gespaard. Zo'n investering voor hun jaarlijks terugkerende idylle, het vier maandenlange verblijf aan zee hadden ze dik verdiend, vonden ze. Hij had altijd hard gewerkt. Eerst in de mijn, in de koel, 840 meter onder de grond als kumpel en na de sluiting van de Maurits had hij zich gemeld bij het leger. Gaf er rijlessen.
Met zijn vijftigste met pensioen. Nu 24 jaar geleden.
Al die mooie jaren daarna is hij sinds kort vergeten.
Aan het sterfbed van Sjaan had hij haar moeten beloven terug te blijven keren in Groede.
En zo zijn we buren.
Om half negen stapt hij in bed.
"Anders ben ik bang dat ik aan de jonge begin", vertrouwde hij me toe.
Muziek, zijn hobby vroeger, beluistert hij niet meer. Daar moet hij steeds bij huilen.
"Het leven stelt niks voor", en hij kijkt me aan met de meest treurige ogen die ik ooit zag.
Het is een lieve buurman. Een buurman met een opdracht.
Maar laat stervenden toch beter op hun woorden letten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten