Ter voorbereiding van ons bezoek aan Bert en Winnie in het Friese Donkerbroek in mijn diadozen gedoken om herinneringen aan ons gezamenlijk verleden te zoeken. Gedigitaliseerde dia's lenen zich voor bewerking. Bovendien kun je ze delen met anderen zonder die beelden kwijt te raken.
Ik ben een prettig gestoorde verzamelaar, houd me krampachtig vast aan de dingen uit het verleden; ik orden, rubriceer en catalogiseer de achter me liggende paden, zodat ik verder kan reizen. Mijn zwerven is vastgelegd in routekaarten met relicten.
1974: Met hun kinderen Duco en Martijntje naar de broer van Winnie, die in het verre Gallicië woont, gereisd. Riny was in prille verwachting van Thomas, iets wat we nog niet wisten toen deze dia werd genomen.
Met Amy Winehouse en Breivik in mijn hoofd afgelopen zondag afgereisd naar Groningen, waar we twee nachten zullen verblijven, vooraleer we het voertuig richting Friesland/Donkerbroek sturen.
Niet normaal, gestoord, gekte als bedreiging voor jezelf of voor de ander, oorzaak van losgeraakte draden in het brein, verkeerde programmering en triggers als misvormd verleden, drugs, verknipte gedachten...De hele tocht naar het Noorden, 250 kilometer lang, blijft het regenen en sombert het in mijn verstoord brein.
Ik herinner me de poster 'Ooit een normaal mens ontmoet?', gedrukt op een spiegelend oppervlak, waarin je vaag jezelf ontwaarde. Jezelf als normaliteit, waar ieder ander van afwijkt.
Inmiddels is het spiegelbeeld van normaliteit vervaagt in een abstractie waarin geen enkele verzameling meer past.
Laten we het simpel houden en stellen dat iedereen gestoord is. De kwestie is hoe we met die gestoordheid prettig omgaan.
Ook in Groningen regent het.
In het Groninger Museum is het druk.
Velen zijn hierheen gevlucht.
In tegenstelling tot het van Abbe heeft dit museum voor elk wat wils.
Ik droom weg bij de steeds wisselende kleurenpracht én de begeleidende muziek bij de gigantische Vuurvogel van van Durmen (foto 2 en 3).
Uit het as zal steeds een nieuws herrijzen.
Ik hoop dat Stoltenberg de kracht van de saamhorigheid oproept in plaats van de haat en agressie van Bush en Wilders.
Ik dwaal door de ruimten met de schilderijen van de Groningse schilders, de Ploegleden als Wiegers, van der Zee en Werkman, beland in de zalen met de grote foto's van de Chinese kunstenaar Chi Peng 'Me Myzelf and I' met onder andere metamorfoses van hem naar half vrouw, half man. Verbeelde androgynie, gesublimeerde subnormaliteit?
Ik maak geen foto's van foto's.
Het zijn als gedachten over gedachten van de werkelijkheid.
Drosteffect tot het oneindige, tot waar de greep verloren raakt.
Foto 4 tenslotte.
Uit de de verzameling 'Material World', beelden gemaakt van verschillend materiaal.
De toeschouwer kan door een ship voor een in de zaal gemonteerd GM zendertje te plaatsen zijn eigen collectie beelden opslaan en versturen naar zijn e-mail adres. Ik wordt geraakt door de ontwerpen van jurken (!) van Iris van Herpen en sla ze op op mijn GM ship. Ik neem foto's, wil ook mijn eigen keuze, standpunt en belichting vormgeven.
Foto 4 is er een uit mijn eigen vertaling, niet het algemene beeld, maar dichter op de huid, dichter op het materiaal.
Zoals ik het zie, zoals ik het wil zien.
Uniek, abnormaal, een beetje gestoord, niemand tot last, mezelf tot lust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten