Kinderfeest en begrafenis volgden elkaar afgelopen week op met interval van een dag.
Van de eerste bijeenkomst maak je beelden, waarop de georganiseerde vrolijke chaos zichtbaar is en je plaatst ze op deze weekblog.
'Noa met opa Frits' bezig de drie kaarsjes op haar feesttaart aan te brengen.
Zou Noa in de toekomst mij vragen om welke reden dan ook deze innige omarming uit deze blog te verwijderen en zou ik dat doen?
Een verzoek om van de blogtekst van 31 augustus 2010 de foto's te verwijderen bereikte me na de crematie van oud-collega Han van B. Voor degene, die het verzoek deed blijkbaar een belangrijke, voor mij op dat moment tamelijk triviale vraag.
Als je niet voor spontaan negeren kiest, brengt dat verzoek je echter, hoe summier ook gesteld, tot uiteenlopende overwegingen.
Ik heb de foto's tenslotte verwijderd en de overweging daarvoor in een P.S. aldaar aangegeven.
Als de motieven duister zijn, stel je om te begrijpen een aantal hypothesen voor zo'n verzoek op.
Eén ervan is het gevecht, de strijd om jouw openbaarheid, die door internet en vooral de zoekmachines gigantisch vergroot is, onder contrôle te houden. Zeker, bij het natrekken van referenties wordt niet alleen gekeken naar de door betrokkenen zelf opgemaakte profielen van hyves, linkedin of facebookprofielen maar wordt via de zoekmachines allerhande informatie ontbloot.
De transparante mens.
Privacy staat niet alleen onder druk door de vrijheid van meningsuiting, maar nog meer door het medium internet zelf, zo, dat het de vraag is of die nog adequaat beschermd kan worden.
Time changes.
Bij de crematie van Han werden foto's uit zijn leven op een enorm flatscreen vertoond.
Zo had Han dat gewild.
Zo'n laatste ritueel biedt de mogelijkheid voor een gezamenlijk eerbetoon en je zoekt er de troost, troost om de overledene los te laten, troost om het schijnbaar schamele levenslot.
De foto's die werden getoond boden me, met de teksten van familie en vrienden, troost omdat ze transparant maakte dat Han zijn leven geleefd had en dat dát het leven zinvol maakt.
Han heeft geleefd als een heer, zoals Nietzsche bedoelde, geen slaaf van morele chantage, angst of welke afhankelijkmakende confrontatie dan ook.
Bovenstaande is niet bedoeld als een necrologie voor Han, maar (alweer) als een voorlopige stand van zaken van mijn eeuwigdurende zoektocht naar het ware, goede en het schone.
De toewijding naar elkaar op Noa's feest geeft me vertrouwen in haar toekomst, dat ze later bij het zien van bovenstaande beelden niet zal grim- maar zal glimlachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten